De strijd tegen mezelf. Mijn hele leven tot mijn 37e probeerde ik het leven te begrijpen. Waarom de dingen waren zoals ze waren. Waarom het mij niet lukte om er vat op te krijgen. Ik vond de wereld een warrige en onveilige plek.
Veel dingen vond ik onlogisch. Ik begreep niet waarom mensen het elkaar zo moeilijk kunnen maken. Altijd was ik aan het zoeken. Naar antwoorden. Naar oplossingen. Ik had het idee dat het leven mij overkwam en dat ik geen controle had. Ik zocht gepassioneerd naar antwoorden en naar grip op mijzelf. Het was iets dat vierentwintig uur per dag doorging. Of ik nou in gesprek met iemand was, of wanneer ik de krant las.
Ik droeg een bepaalde spanning bij mij
Ik was eigenlijk altijd een beetje ontevreden maar dat liet ik aan de buitenkant nooit merken. Ik wist ook niet hoe ik dat moest uiten. Ik wist zelf ook niet of dit normaal was. Ik was altijd licht gefrustreerd. Voelde mij onrustig. Voelde mij onzeker. Ik had last van chronische stress, zonder dat ik dat doorhad. Ik zocht ongestoord naar antwoorden op het leven. Hoe het in elkaar stak. Wat er gebeurde na de dood. Vanuit een soort existentiële angst bewoog ik mij door het leven. Ik hield mij altijd sterk en kon een normaal leven leiden maar achter alle maskers zocht ik al die tijd naar antwoorden op mijn vragen. Naar rust. Rust in mijn hoofd.
Maar wat bleek. Het leven en de rust zochten mij ook al die tijd. De antwoorden en rust vond ik. Ze vonden mij ook. Tweemaal moest ik door een complete zenuwinzinking en mentale crisis om uiteindelijk mijn complete zelf te vinden. Mezelf in alles en iedereen te herkennen. Ik heb mezelf helemaal gestoord en gebroken gedacht om uiteindelijk te leren dat ik nooit gebroken was en dat het allemaal maar gedachten en overtuigingen waren geweest die mij in een wurggreep hielden. Ik was God en ik was de Duivel. Ik ging door hemel en hel en ben een tijd in het vagevuur blijven steken om vervolgens weer te landen in mijzelf nadat ik eerst nog een tijd heb gedacht dat ik gekomen was om de wereld te redden.
De strijd tegen mezelf
Na een lange tijd van revalidatie en re-integratie realiseerde dat ik altijd aan het vechten was geweest tegen mijzelf. Dat ik altijd in mijn hoofd had gezeten en dat ik niet goed kon voelen. Ik kon mijzelf bevrijden van het juk dat ik mezelf altijd oplegde. Ik leerde mijzelf te begrijpen. Te accepteren. Leerde los te laten. Ik leerde mijn lijf opnieuw te bewonen en te voelen. Leerde het leven te begrijpen. Ik leerde wat vrede en veiligheid was. Het waasje dat altijd over de realiteit lag ging langzaam weg. Een lang, moeizaam en kwetsbaar proces. Ik leerde omgaan met mijn emoties. Met mijn lijf. Met alles wat ik voelde. Alle sensaties nam ik waar. Ik leerde mijzelf opnieuw kennen. Mijn bijzondere lichaam. Mijn compleet geflipte en bizar geniale brein. Mijn ziel. Alles. Mijn complete zelf. Ongelooflijk. Het wonder van het leven in actie. Elke seconde.
Nu kan ik het leven zonder filter zien en ervaren
Alles komt helder en haarfijn binnen. Ik ben overal veilig en thuis. En ik herken mezelf in alles en iedereen om mij heen. Ik accepteer mezelf en de vorige versies van mijzelf volledig. Ja, ik ben nog steeds knettergek. Ja ,ik ben brilliant. Ja, ik ben creatief. En ja, ik ben het leven. Ik ben alles. Ja, ik ben gewoon een mens. Ik hoef niet meer bang te zijn voor mezelf. Ja, het leven is een wonder zo mooi. Ieder moment, elke ervaring is uniek.
Mijn god. Wat heb ik een reis afgelegd. En nu zie ik dat iedereen onderweg is ergens op deze reis en zie ik de mogelijkheden bij iedereen. Ik heb de zeer verleidelijke behoefte om mijzelf uit te leggen of te verdedigen naast mij neergelegd. Heb vrede met mijzelf. Ik gun iedereen deze vrede, de mentale rust en de fijnste relatie met zichzelf. We kunnen het elkaar leren als we dat willen. Het zou zoveel stress, zorgen en schade kunnen voorkomen.
foto vlad dediu (pexels)
Meer lezen:
Geef een reactie