Mijn dierbare broer is een jaar geleden gedwongen opgenomen ivm een psychose. Hij spreekt niet en maakt geen contact met de hulpverleners. Er werd gedacht aan schizofrenie of depressie maar omdat hij niet spreekt is de diagnose nooit gesteld. Hij verbleef een half jaar op de gesloten afdeling, en kreeg oa gedwongen medicatie tegen katatonie.
De medicatie zorgde ervoor dat hij weer lachte en grapjes maakte en aanspreekbaar was. Echter behandeld via gesprekken of therapie is hij niet, hij spreekt niet over zichzelf. Inmiddels is hij weer thuis bij mijn ouders. Hij heeft sporadisch een gesprek met een psychiater die hem is toegewezen, echter de psychiater geeft aan dat hij geen contact met mijn broer krijgt. Hij wordt dus niet behandeld. Onduidelijk is of hij de voorgeschreven medicatie neemt. Wel spreekt hij opnieuw niet en oogt somber en leeg. De psychiater vermoed dat de psychose nog aanwezig is.
Nu is mijn vraag, wat kunnen we doen? Als familie. Is er een mogelijkheid om in contact te komen met een hulpverlener die wel contact met hem kan maken en een band opbouwt en hem benaderd als mens en niet vanuit protocollen. Bestaat dit en hoe heet dit?
Het is zeer onmachtig om iemand te zien wegvallen en te vermoeden dat er wel hulp is maar de toegang ons niet bekend is.
Antwoord
Dank voor je vraag – ernstige situatie waar je mee te maken hebt…en wat goed dat je je zo inzet voor je broer….
Het lijkt me dat er ingezoomd moet worden op de reden waarom hij eerder met behandeling wel weer aanspreekbaar werd en waarom het sindsdien toch weer bergafwaarts is gegaan.
Als hij eerder gunstig had gereageerd op de medicatie en nu weer niet aanspreekbaar is omdat hij de medicatie niet meer neemt, kan dat via bloedcontrole getoetst worden – via bloedanalyse kun je immers vaststellen (voor de meeste medicaties) of iemand geen medicatie meer neemt. Wellicht iets om mee te beginnen; mocht hij de medicatie niet meer nemen dat kan worden gekeken of hij verleid kan worden de medicatie weer een paar maanden te nemen om te kijken of er weer een gunstige respons is.
Het kan ook zijn dat hij gunstig reageerde tijdens de opname omdat hij in een milieu terecht kwam waar hij regelmatig werd uitgedaagd om contact te maken met andere mensen, en dat hij hierdoor weer uit zijn staat van in zichzelf opgesloten zijn werd gewekt. In dat geval heeft medicatie minder zin en is een sociale interventie meer op zijn plaats.
Wat je zou kunnen proberen is om contact te krijgen met een ervaringswerker (via de WMO of de GGZ) die bereid is om gedurende langere tijd te trachten om contact met hem te maken – in eerste instantie alleen via presentie, en later mogelijk via samen wandelen of een andere non-verbale activiteit, om uiteindelijk verbaal contact te proberen. Probeer ook het wijdere (familie)netwerk hier bij te betrekken. Op die manier kun je wellicht de omstandigheden van tijdens de opname proberen na te bootsen – in de zin van ‘onder de mensen zijn’ en hier uiteindelijk op gaan reageren.
Verder vraag ik me af of er mogelijk sprake is van een zware (psychotische) depressie – zijn er mensen met manisch-depressieve stemmingsgevoeligheid in de familie? In dat geval zou je kunnen overwegen om een depressiebehandeling op te starten.
Een second opinion bij het dichtstbijzijnde academische ziekenhuis kan ook een optie zijn – soms helpt het als iemand meekijkt…..klinkt toch heel ernstig…..
Hope this helps, Jim
Beantwoord door: Jim van Os op 22 april 2018
