Geachte meneer Zwaal,
Wij zijn drie eerstejaars studenten gezondheid&technologie op de hogeschool Saxion te Deventer. Voor onze literatuurstudie moeten wij twee interventies tegen elkaar afwegen om een patiënt te behandelen met een psychose.
In een onderzoek is het effect van e-mental health bekeken door verschillende studies hiernaar te laten kijken. Hierin staat beschreven dat bij verschillende psychische aandoeningen (zoals fobieën, psychoses en paniekstoornissen) online interventies effectief kunnen zijn bij behandeling van bijvoorbeeld dwang- en paniekstoornissen of fobieën. Onderzoekers en huisartsen vinden het daarentegen minder geschikt om te gebruiken bij psychoses, vanwege de complexiteit van deze aandoeningen. Het gebruik van webcams bijvoorbeeld zou niet goed gaan in combinatie met waanideeën.
Uit een ander onderzoek is gebleken dat cognitieve gedragstherapie weer heel effectief blijkt. Ook blijkt dat cognitieve gedragstherapie in combinatie met psycho-educatie, leren loslaten en vaste piekertijden effectief is. Na deze behandeling piekerden de patiënten met een psychose minder en hadden ze ook minder last van wanen
Nu zijn wij benieuwd naar uw mening, aangezien u een ervaringsdeskundige bent op het gebied van psychoses. Zult u eerder cognitieve gedragstherapie of E-health online behandeling in zetten bij patiënten met een psychose?
Antwoord
Jullie noemen het al, de complexiteit van deze aandoeningen. Als je nagaat dat ik op mijn 18de voor het eerst in aanraking kwam met mijn eigen psychosegevoeligheid en nu ik 44 jaar ben het nog steeds iets is waar ik mee leef.
Wat voor de een wel goed werkt, is voor de ander weer minder geschikt. Het is dus altijd het samen puzzelen tussen degene die ondersteuning nodig heeft en degene die ondersteuning biedt, wat er nodig is en wanneer. Er kunnen periodes zijn dat iemand intensief ondersteund moet worden, afgewisseld door jaren van stabiliteit.
Verder ben ik van mening hoe gewoner we er over doen, hoe menselijker we onze benadering kunnen hanteren, hope minder we ons hulpverlener of patiënt hoeven voelen, hoe minder afstand er is, hoe meer houvast en echte uitwisseling kan ontstaan, immers met écht contact kan je iemand verder helpen. Elkaar verder helpen zelfs, want de cliënt geeft de hulpverlener ook iets. Voldoening in werk? Een zinvolle dag? Bevrediging vanwege de behoefte om iemand steun te geven?
Verder is het belangrijk dat de relatie onderling sterk wordt. Daarom vind ik het belangrijk dat er altijd sprake is van een echte ontmoeting. Dat kan eenmalig zijn en daarna via ehealth, want dat scheelt wellicht reistijd. Dus contact online kan, maar liever geen vervanger voor face to face contact.
Nog mooier: hoe kan je zorgen dat mensen niet in de war raken? 'Gewone' mensen? Eigenlijk hetzelfde verhaal: echt contact! We zijn sociale kuddedieren en we hebben elkaar in de kudde nodig. Pas iemand aandacht geven als hij of zij ver is afgedwaald van de kudde, is behoorlijk laat. Helemaal als we pas in contact gaan als deze persoon zo van slag is, dat hij of zij de kudde of zichzelf iets wil aandoen. (Dat laatste is de voorwaarde voor je echte gekaderde zorg krijgt, zoals een gedwongen opname.) De grote vraag is dus: hoe kunnen we én zorgzaam zijn én stevige kaders neerzetten bij in dit geval iemand met een psychose?
Nou goed, ik kan hier nog veel meer over schrijven, voorlopig zullen jullie het hiermee moeten doen. En ik nodig jullie uit om ook buiten opdrachten om nieuwsgierig te blijven. Bijvoorbeeld je abonneren op de nieuwsbrief van PsychoseNet of zo nu en dan eens een nieuwe blog lezen.
Deze vraag is gesteld door een vrouw in de leeftijdscategorie 18 jaar
Beantwoord door: Jeroen Zwaal op 18 maart 2019
