Onze zoon is sinds zijn 19e jaar bekend met psychose kwetsbaarheid. De eerste keer dat hij een psychose kreeg was in het buitenland. In de daarop volgende jaren kreeg hij nog vier keer een psychose, waarbij hij twee keer is opgenomen.
Telkens kwam hij daarna in een isolement terecht en had hij de ervaring dat niemand begreep of kon begrijpen waar hij doorheen was gegaan. Hoewel hij fijne vrienden heeft en ons, zijn betrokken familie die veel om hem geeft, voelt hij zich vaak eenzaam. Hij is weggegaan uit het studentenhuis waar hij woonde, omdat hij zich schaamde voor de overlast die hij gegeven had aan zijn huisgenoten tijdens zijn psychose en de gedwongen opname die daarop volgde.
Hij woont nu alleen in een saaie buurt met nauwelijks contacten. Hij leeft van een Wajong uitkering, met een kleine aanvulling vanuit een parttime baan. Weinig sociale contacten met collega’s, waarbij schaamte over zijn kwetsbaarheid een grote rol speelt.
Hij wil zijn studie weer oppakken die hij een aantal jaren geleden heeft moeten afbreken. Wij staan achter hem en steunen hem. We houden van hem, hij is een mooi mens. Mijn moederlijke adviezen raken hem in zijn allergie, hij wijst het af als ik hem zeg dat contact met lotgenoten steunend voor hem zou kunnen zijn. Ik zie hem verder vereenzamen, zijn vrienden beginnen aan nieuwe levensfasen en hij blijft achter.
Over zijn begeleiding is hij niet tevreden geweest. Ver schillende keren heeft hij, onvoldoende begeleid, medicijnen afgebouwd. Dat is niet goed gegaan. Hij neemt nu dagelijks 10 Mg abilify sinds twee jaar. Zijn eerdere dosis was 7.5 Mg. In de afbouwfase heeft hij op 3.5 Mg gezeten. Dit is in het kort zijn verhaal.
Heeft u als psychiater nog een goed advies voor hem en voor ons als zijn familie?
