Ik ben een vrouw van 50 jaar en al 30 jaar op zoek naar een oplossing voor mijn problematiek. Al héél veel vormen van hulpverlening binnen de GGZ geprobeerd, maar niets heeft echt geholpen. Wel heb ik nu heel duidelijk hoe mijn probleem in elkaar steekt. In hulpverlenerstaal: een complexe PTSS als gevolg van ernstige affectieve verwaarlozing door moeder in de vroege kinderjaren en daarnaast jarenlang seksueel grensoverschrijdend gedrag door vader. Als gevolg daarvan een persoonlijkheidsstoornisNAO en/of ASS (hierover verschillen hulpverleners van mening).
Mijn grootste probleem in praktijk is dat ik geen contacten met volwassenen meer aan kan, en specifiek explodeer ik (met wantrouwen, woede en extreme angst) in contact met hulpverleners. Ik zie hulpverleners per definitie als mijn ouders en herbeleef daardoor constant mijn pijnlijke gevoelens van vroeger in het contact met hulpverleners. Als de stress te hoog oploopt ontstaan er licht psychotische verschijnselen. Jarenlang was de aanpak om geen therapie meer te geven omdat ik daar alleen maar slechter van zou worden en er ook niets van beklijfde.
Diverse medicatie uitgeprobeerd, maar die deden niets voor mij. Begeleiding vanuit GGZ was enkel gericht op stabiel blijven. Met als gevolg dat ik nu al jarenlang in de WAO zit, geen vrijwilligerswerk doe, geen enkele dagbesteding heb en ook geen enkel waardevol sociaal contact. Omdat ik van al die dingen ontregel…. Maar dit is toch geen leven en zo wil en kan ik niet nog 30 jaar verder??? Ik kan dit niet accepteren. De hulpverlening én de maatschappij kunnen tevreden zijn, want de patiënt is stabiel en geen gevaar voor de maatschappij. Maar niemand kijkt naar mijn welzijn, de kwaliteit van mijn leven….Ik wil niet dood, maar dit is geen leven.
Ik ga heel graag juist wel een diepgaande therapie aan om alsnog mijn problematiek aan te pakken en uit te zoeken hoe ik mijn oude kindgevoelens alsnog los kan koppelen van mijn huidige contacten met volwassenen/hulpverleners enzovoorts. Welke weg kan ik nu nog bewandelen???
