Veel gezochte termen

De PsychoseNet Kennisbank

Beantwoord door

Auteur

expert avatar

Jim van Os is een herstelgerichte psychiater, hoogleraar psychiatrische epidemiologie en Voorzitter Divisie Hersenen, UMC Utrecht. Hij werkt op het raakvlak van ‘harde’ breinwetenschap, gezondheidszorgonderzoek, kunst en subjectieve ervaringen van mensen met ‘lived experience’ in de GGZ. Jim is ook familielid van mensen met psychosegevoeligheid.

Ik leef na trauma maar het is geen bestaan – wat nu?

Vraag

Ik ben een vrouw van 50 jaar en al 30 jaar op zoek naar een oplossing voor mijn problematiek. Al héél veel vormen van hulpverlening binnen de GGZ geprobeerd, maar niets heeft echt geholpen. Wel heb ik nu heel duidelijk hoe mijn probleem in elkaar steekt. In hulpverlenerstaal: een complexe PTSS als gevolg van ernstige affectieve verwaarlozing door moeder in de vroege kinderjaren en daarnaast jarenlang seksueel grensoverschrijdend gedrag door vader. Als gevolg daarvan een persoonlijkheidsstoornisNAO en/of ASS (hierover verschillen hulpverleners van mening).

Mijn grootste probleem in praktijk is dat ik geen contacten met volwassenen meer aan kan, en specifiek explodeer ik (met wantrouwen, woede en extreme angst) in contact met hulpverleners. Ik zie hulpverleners per definitie als mijn ouders en herbeleef daardoor constant mijn pijnlijke gevoelens van vroeger in het contact met hulpverleners. Als de stress te hoog oploopt ontstaan er licht psychotische verschijnselen. Jarenlang was de aanpak om geen therapie meer te geven omdat ik daar alleen maar slechter van zou worden en er ook niets van beklijfde.

Diverse medicatie uitgeprobeerd, maar die deden niets voor mij. Begeleiding vanuit GGZ was enkel gericht op stabiel blijven. Met als gevolg dat ik nu al jarenlang in de WAO zit, geen vrijwilligerswerk doe, geen enkele dagbesteding heb en ook geen enkel waardevol sociaal contact. Omdat ik van al die dingen ontregel…. Maar dit is toch geen leven en zo wil en kan ik niet nog 30 jaar verder??? Ik kan dit niet accepteren. De hulpverlening én de maatschappij kunnen tevreden zijn, want de patiënt is stabiel en geen gevaar voor de maatschappij. Maar niemand kijkt naar mijn welzijn, de kwaliteit van mijn leven….Ik wil niet dood, maar dit is geen leven.

Ik ga heel graag juist wel een diepgaande therapie aan om alsnog mijn problematiek aan te pakken en uit te zoeken hoe ik mijn oude kindgevoelens alsnog los kan koppelen van mijn huidige contacten met volwassenen/hulpverleners enzovoorts. Welke weg kan ik nu nog bewandelen???

Antwoord

Beste M,

Dank voor je – terechte – vraag.

Er zijn twee manieren over hoe je hierover kan denken.

Ten eerste kun je denken in termen van ‘diepgaande therapie’ door een ‘expert’ die dingen op zal lossen. Dit is een verleidelijke gedachte maar de valkuil meteen is dat je de almachtige behandelaar op een voetstuk zet en jezelf als passieve consument. In zo’n verhouding kan het dan weer rap mislopen als je boos, teleurgesteld, angstig of wantrouwig wordt. Dus houd dit in gedachten als je deze weg wil bewandelen en bedenk dat de enige die voor verandering kan zorgen JIJ zelf bent, niet de almachtige therapeut met zijn ‘diepgaande’ therapie. De therapeut kan hoogstens voor begeleiding zorgen terwijl jij jezelf verandert. Je zou kunnen gaan kijken bij CELEVT voor meer informatie en bij Centrum45 waar therapeuten werken met ervaring op dit gebied. Maar bedenk dat ‘diepgaande’ therapie niet bestaat – wat wel bestaat is (i) acceptatie en (ii) jezelf veranderen, beetje bij beetje, met heel veel hard werk en gezond verstand begeleiding.

Ten tweede kun je denken in termen van training. Dat wil zeggen: met een ervaringsdeskundige herstelcoach gaan werken aan hoe het leven te leven. Jezelf onder begeleiding blootstellen aan situaties die juist moeilijk voor je zijn en proberen niet in het oude emotionele- en gedragspatroon te vervallen. Je zou eens kunnen praten met de mensen van hersteltalent: https://hersteltalent.nl/

Kortom: ik geloof in verandering, maar niet door ‘diepgaande’ therapie, maar door de mens zelf. Hoe meer je je hoop zet op ‘diepgaande’ therapie door de expert, des te groter de kans dat je teleurgesteld raakt. Ik wil niet ontkennen dat er briljante therapeuten zijn met ervaring op dit gebied – maar wat ze doen is jezelf helpen veranderen, geen mysterieuze diepgaande interventies.

Sterkte, Jim

Beantwoord door: Jim van Os op 4 januari 2018

Gerelateerd

Meer over

Trauma

Lees ook