Ik ben gediagnosticeerd met een chronische depressie en gegeneraliseerde angststoornis (met paniekaanvallen).
Ik heb inmiddels individuele Acceptance & Commitment Therapie gehad, CGT in een groep gehad, ik ben een maand opgenomen op een zorgboerderij om structuur (Rust, Reinheid, Regelmaat) in mijn dag aan te brengen en ik ga volgende week beginnen in een Schematherapie-groep. Tot nu toe hebben deze therapieën nog geen significante verbetering teweeg gebracht.
Door een aantal vervelende ervaringen in de GGZ en het feit dat het nog niet heeft geholpen na deze tijd en verschillende behandelingen, en doordat zowel de venlafaxine en de mirtazapine en de +/-6 slaapmiddelen die er geprobeerd zijn (zolpidem, temazepam, quetiapine in lage dosis (25), anti-histamines, mirtazapine) die alleen de eerste 2 a 3 keer hielpen en daarna niet meer (genoeg) behalve de quetiapine waarvan ik k.o. ging maar de volgende dag ook niets waard was, ben ik het vertrouwen in de GGZ/therapie en psychofarmica een beetje verloren.
Tegelijkertijd lees, hoor en zie ik steeds meer om me heen met dezelfde inhoudelijke boodschap: als je je stoornissen accepteert en accepteert dat het niet (veel) zal veranderen, gaat het al een stuk beter met je omdat je daar dan in ieder geval niet meer voor hoeft te vechten of zo. Maar het voelt ook als opgeven en het voelt heel eng om te accepteren dat dit voor altijd zo blijft als dat het nu is. Ook ben ik heel bang dat het slechter met me gaat na verloop van tijd als ik er niets mee doe. En ik weet ook niet zo goed wat ik simpelweg concreet moet als ik het ga accepteren. Ik voel me niet in staat om te werken, ik voel me nauwelijks in staat om te leven.
Kortom, de vraag: is het verstandig om te blijven vechten in de hoop dat het beter wordt met de juiste behandeling, of is de weg van acceptatie zodat ik geen energie in het gevecht meer hoef te steken beter? Ik hoor graag uw mening. Alvast heel erg bedankt!
