Mijn man heeft een zware bipolaire depressie/schizoaffectief mogelijk ook met CVA-problematiek (is ook heel snel moe/vaak hoofdpijn) erbij.
Medicamenteus is hij uitbehandeld op parnate na. Alleen als hij parnate wil proberen kan hij volgens onze psychiater worden opgenomen in de depressiekliniek .
Een gewone therapeutische opname mag niet meer. De GGZ (FACT) komt 1 a 2 keer per week een half uur kijken of hij niet dood is of psychotisch is geworden, maar verder doen ze niets.
De RIBW wil hem niet begeleiden thuis omdat ze daar geen mogelijkheden voor hebben, nu wil mijn man dood maar ook dat kan niet want de LEK komt en komt maar niet (hele lange wachtlijst)
Is er nu echt nergens geen fatsoenlijke hulp en/of dood meer mogelijk? Wat is eigenlijk het slagingspercentage van parnate, hoeveel procent van de mensen die dit proberen schiet hier eigenlijk iets mee op?
Antwoord
Beste boze mantelzorger,
Ik kan me niet voorstellen hoe wanhopig en radeloos jij moet zijn om je man zo ziek te zien, dat hij zelfs naar de dood gaat verlangen (en jij in arre moede je frustratie hier uit).
Je opmerkingen en vragen zijn volkomen terecht (maar dat wist je natuurlijk al). Inhoudelijk heeft de psychiater gelijk, parnate moet volgens de richtlijn eerst geprobeerd zijn, voordat de volgende stap genomen kan worden, opname en / of ECT.
Ja, parnate kan mensen uit de depressie helpen, vaak genoeg gezien. Hoe dat voor jouw man uitpakt, weet ik niet.
Ja, ECT helpt, en dat zou ik zeker overwegen als ik jullie was. Ik ben zelf ooit depressief geweest (de hel) en zou er niet voor terugschrikken om ECT aan te gaan als al het andere nog niet geholpen had.
Ik denk ook dat je boosheid en frustratie daar moet uiten waar het thuis hoort, bij de behandelaren. Dat heb je waarschijnlijk al gedaan en dat heeft waarschijnlijk niet geholpen.
Volgende stap is een klacht bij de klachtencommissie (dat helpt echt) en anders bij de zorgverzekeraar (die kan bemiddelen bij wachtlijsten).
Dus niet in een hoekje afwachten, maar echt de strijd aangaan en dit niet pikken, vrees ik. En ja, het is heel, heel erg dat dit zo moet, maar dat moet soms.
Heel veel sterkte!!!
Met vriendelijke groet,
Remke van Staveren
Beantwoord door: Remke van Staveren op 29 juni 2018
