Veel gezochte termen

De PsychoseNet Kennisbank

Beantwoord door

Auteur

expert avatar

Jim van Os is een herstelgerichte psychiater, hoogleraar psychiatrische epidemiologie en Voorzitter Divisie Hersenen, UMC Utrecht. Hij werkt op het raakvlak van ‘harde’ breinwetenschap, gezondheidszorgonderzoek, kunst en subjectieve ervaringen van mensen met ‘lived experience’ in de GGZ. Jim is ook familielid van mensen met psychosegevoeligheid.

Mijn psychosegevoelige zoon neemt grote beslissingen, wat kan ik doen?

Vraag

Hallo,

Mijn zoon neemt de ene na de andere grote beslissing. Het is haast niet meer bij te houden. Hij verandert constant van kamer, van baan, van woonplaats, van dokters, van visie op het leven, etc.

Na zijn tweede psychose (kort geleden), is hij redelijk hersteld maar dan hup gaat hij weer van kamer veranderen. Dagenlang overleggen en meegaan in zijn gedachtewereld maakt me nu een beetje radeloos.

Moet ik hem tegenhouden? Stoppen in grote beslissingen nemen, of gewoon zijn gang laten gaan?

Ik wilde begeleid wonen aanvragen om zijn onrust en vluchtgedrag te stoppen, maar daar wil hij niet van horen.

Hoe ga ik hiermee om als alleenstaande ouder?

Antwoord

Beste moeder,

Het is heel moeilijk om dit alleen te trekken. Dank voor het schrijven!

Ik raad je het volgende aan:

1. Het gaat je waarschijnlijk niet lukken om hem te sturen – dus dit kun je beter niet als doel hebben.

2. Dat betekent dat hij af en toe een verkeerde keuze zal maken waardoor mogelijk weer een crisis volgt. Dit is risicovol, maar is ook onderdeel van het leerproces van herstel. Je kunt niet alles voor hem regelen of alles voorkomen, zeker niet als hij het niet toelaat.

3. Dus wees er altijd voor hem, wees liefdevol en geef duidelijk aan waar voor jou de grenzen liggen. Advies mag altijd – maar vooral als hij het vraagt. Het aller-allerbelangrijkste is een liefdevolle relatie met hem houden door dik en dun. Dus soms op je handen blijven zitten…

4. Als het echt uit de hand loopt en actie is nodig, laat dit dan doen door de professionals, probeer niet zelf een hulpverlener te zijn, hoezeer je handen ook jeuken. Zorg dat je een redelijke relatie hebt met de hulpverleners en dat ze je serieus nemen. Ze kunnen je niet alles vertellen, maar ze kunnen wel naar je luisteren (althans de meesten maken daar terecht geen probleem van).

5. Word lid van Ypsilon of Plusminus (voorheen VMDB) en deel je zorgen met andere ouders, gebruik hun tips en deel elkaars leed.

Hope this helps!

Jim

Deze vraag is gesteld door een vrouw in de leeftijdscategorie 50-65
Beantwoord door: Jim van Os op 5 juni 2020

Gerelateerd

Meer over

Naasten
Psychosegevoeligheid

Lees ook