Hoe moet ik in godsnaam aanvaarden dat ik een psychose heb gehad?
Vooral wegens de medicatie en omdat ik al genoeg andere problemen heb gehad en gewoon niet meer kan. Niks meer kan. Omdat ik het zeer moeilijk heb met hoe ik behandeld ben na mijn psychose en de dwang tot medicatie terwijl ik zonder had kunnen proberen, de onveilige context waarin ik lang doorbracht terwijl ik net veiligheid nodig had. Zo n korte psychose zonder gevaar voor mezelf of een ander en zo lang toch onder dwang. Ik heb enorme angst gekregen van de hulpverlening en die had ik voordien ook al sterk te pakken gekregen, zo erg dat ik het veiliger vond geen hulpverlening te hebben een lange periode. Ik aanvaard de thema s van mijn psychose ook niet omdat ze uit trauma komen. Ik ben enkel slechter gekomen uit deze opname/behandeling met amper bereidheid tot praten. De psychose is wel weg maar dat had echt wel met een korte opname kunnen. En dan het stigma vanuit de hulpverlening waardoor ik ineens uitgesloten werd van me voordien doorverwezen hulp. Ik ben niet bepaald hoopvol. Ze hebben me niet eens vragen gesteld over de inhoud…
Ik kan niet aanvaarden hoe het gelopen is. Het ziekenhuis waar ik terecht kwam. Dat ik het doorgemaakt heb op zich wel maar de gevolgen niet. Ik gooide er alles uit wat er al zo lang zat. Maar wat hebben ze ermee gedaan? Eigenlijk enkel een medicamenteuze les die ik op mezelf misschien gemakkelijker aanvaardde dan dat het het enigste was wat er ingedrukt werd zonder te luisteren. De trauma s op zich zijn al genoeg, het was een reactieve psychose maar weet niet eens of ze dat zo hebben gezien wegens geen vragen stellen. Ik zie het allemaal niet meer zo zitten hoor. Ik heb al een te lange bikkelharde strijd gevoerd voordien.
Dit was niet het eerste dat ik te overwinnen kreeg.
