Hallo,
Mijn zoon van 31 jaar heeft eind januari een psychose gehad en is 6 weken opgenomen geweest in een ggz-instelling.
Hij is afgelopen jaar getrouwd en is daarna door veel piekeren en weinig slapen in een psychose geraakt. Zijn herstel loopt niet lekker samen met zijn vrouw, de liefde is ver te zoeken en ze zijn ook heel verschillend.
Ik zag hem steeds ongelukkiger worden en twee weken geleden vroeg hij mij (zijn moeder) of hij tijdelijk thuis mag wonen. Ze wilden dit allebei graag. Zijn medicatie is risperidon (Consta) en vanwege bijwerkingen kreeg hij medicatie voor Parkinson erbij. Toen ging het een week beter, veel gepraat, gefietst en gewandeld. Er kwamen zo nu en dan collega’s op de koffie en ik merkte dat dit hem goed deed.
Ik heb onbetaald verlof opgenomen omdat ik anders acht dagen achter elkaar werk, en mijn gevoel zegt dat hij dan geen structuur heeft en best wel eenzaam is.
Ik wil hem niet betuttelen maar ik vind het wel moeilijk om het goed te doen. Ik moet zeggen dat het tot nu toe redelijk gaat, hij puzzelt veel (dat scheelt heel wat shagjes) en verder is hij heel timide.
Ik vind de onzekerheid best lastig en voel wel dat ik me het erg aantrek. Zou hiervoor ook hulp voor mij zijn? Ik heb behoefte om af en toe mijn hart te luchten en even te sparren.
Soms voelt het alsof ik weer een zoon in huis heb waar ik verantwoordelijk voor ben. Ik probeer hem vriendelijk te stimuleren om te scheren, douchen en schone kleren aan te trekken. Meestal beginnen we met de dag even door te nemen en vaak doen we dat in de avond ook.
Hij zou best wat weerbaarder mogen worden. Hij is heel gevoelig en zegt nooit ‘nee’.
Ik denk dat een therapie daarvoor goed zou zijn. Wanneer zou hij daar het beste mee kunnen beginnen?
Zo een heel verhaal, misschien beetje van de hak op de tak maar wellicht kan ik hier wat handvatten krijgen of heeft u tips voor mij.
Alvast bedankt!
Antwoord
Beste G.,
Goed dat je je vraag hier stelt. Geen enkel probleem dat het een heel verhaal is. Je schrijft op wat belangrijk voor jou is om te vertellen. Ontzettend verdrietig voor je zoon en zijn vrouw dat hij psychisch kwetsbaar is. En daarbij zijn ze, als ik het goed lees, ook nog heel verschillend van karakter.
Fijn dat u de mogelijkheid hebt om uw zoon in huis te nemen. En uw aanpak, ’s morgens de dag doornemen en ’s avonds weer terugkijken, is prima. Ik kan me zo goed voorstellen dat u zich ervoor verantwoordelijk voelt dat hij zichzelf goed verzorgt.
Hoe reageert uw zoon erop dat u hem stimuleert om dat te doen? U schrijft dat hij weinig weerbaar is. Maar misschien vraagt u hem weleens bij het doornemen van de dag hoe hij zich voelt bij deze extra zorg voor hem van uw kant?
Als uw zoon nog in behandeling is en hij het goed vindt, kunt u contact opnemen met zijn begeleider en uw zorg over de geringe weerbaarheid van uw zoon met hem bespreken. Op de site van de GGZ- instelling waar hij in behandeling is, kunt u ook eens kijken of er een familie ervaringsdeskundige werkzaam is. U kunt dan met deze persoon contact opnemen.
Een andere optie is aankloppen bij de huisarts en gesprekken aanvragen bij de praktijkondersteuning huisartsen GGZ. Als uw zoon niet meer in behandeling is bij de GGZ- instelling in uw buurt/regio, dan is voor hem ook de eerste stap een gesprek bij de huisarts. Hij of zij kan uw zoon dan een verwijzing geven naar de GGZ- instelling.
Op de site www.naasteninkracht.nl vindt u advies, tips, informatie en ervaringsverhalen van naasten van mensen met een psychotische kwetsbaarheid.
Bellen met de Adviesdienst van Ypsilon kan ook, iedere werkdag van 10.00-16.00 uur 088 000 21 20.
Ik wens u wijsheid en kracht.
Met vriendelijke groet,
Ypsilon
Deze vraag is gesteld door een vrouw in de leeftijdscategorie 50-65
Beantwoord door: Ypsilon op 2 juni 2020
