Beste heer Kupka,
Mijn vader (75) is al zijn hele leven chronisch depressief. Hij heeft zich er altijd tegen verzet door ‘gewoon’ door te gaan.
Hij is nu twee jaar in behandeling. Hij heeft groepstherapie gehad en hij gebruikt momenteel al het vijfde medicijn. Telkens gaat het één maand beter en daarna weer slecht.
Mijn vader houdt zich aan zijn dagritme en is heel creatief. Hij doet alles wat zijn behandelaars voorschrijven.
Echter, het perspectief is momenteel zo ver weg. Mijn vader denkt ook aan een dossier in het kader van ‘uitzichtloos en ondraaglijk lijden’.
Is er iets wat ik (dochter) zou kunnen doen?
Mijn moeder lijdt hier ook onder hoewel ze zich kranig houdt. Mijn vader zou nu niet zelfstandig kunnen leven dus dat betekent dat mijn moeder ook veel thuis moet zijn.
Is er iets wat er eerder gedaan kan worden in plaats van het zoveelste medicijn proberen, en hoe kan mijn vader weer iets van perspectief krijgen?
Alvast hartelijk dank.
