Geachte dokter van Os,
In 2002 heb ik een zogenaamde psychose doorgemaakt. Ik ben hersteld en medicijnvrij. Tot op de dag van vandaag vraag ik me af hoe het kwam en wat de oorzaak was.
Met de behandeling van de psychiater(s) was ik het destijds niet (geheel) eens. Ook niet met hetgeen als oorzaak aangegeven werd; “een zwakke plek in het hoofd waarvoor ik mijn hele leven medicatie zou moeten gebruiken”.
Ik heb bewezen dat dat laatste zeker niet waar is en op mijn vraag destijds waar die zwakke plek dan zat kon de psychiater geen antwoord geven.
Voor zover ik weet is die vraag tot op heden niet opgehelderd. Kan het zo zijn dat er niets mis is met de hersenen bij mensen met een psychose? In mijn geval zag ik beelden die op dat moment niet “echt”waren maar eigenlijk ook niet bizar en oninvoelbaar waren.
Zou het kunnen dat, net zoals we met onze ogen de externe werkelijkheid kunnen waarnemen die in de hersenen verwerkt wordt waardoor we zien wat we zien, de omgekeerde route ook mogelijk is? Dus dat op basis van trauma, angsten, emoties, overprikkeling etcetera de hersenen beelden of geluiden gaan genereren die dan net zo echt worden ervaren als de “echte” werkelijkheid.
Met de hersenen is denk ik niets mis, ik denk eerder dat een psychose een gevolg van overbelasting en overprikkeling is. De grens tot overbelasting en overprikkeling kan wel per mens verschillen, net zoals de een harder kan lopen dan de ander. Maar je krijgt dit etiket.
Ik ken alleen mijn eigen verhaal, u kent vele anderen, elke situatie zal anders zijn. Maar ik vraag mij af, is wat ik hier schrijf al eens overwogen in het kader van het begrijpen van het ontstaan en het behandelen van een psychose?
