Zomaar een duurloop door de Tilburgse Warande. De zon schijnt gemeen fel door het bladerdek en brengt mijn schedel langzaam tot een kookpunt. Af en toe een paar seconden schaduw onder een groene paraplu van bladeren van de immense bomen langs de weg. En dan weer die zon op je bol.
De hartslag in de keel, de adem die ritmisch het beentempo volgt. Ik verleg mijn focus naar de verte en probeer een punt te kiezen waar ik mij de komende minuten op kan richten. Daar waar dit eerst nog makkelijk ging, bemerk ik nu dat de hitte langzaam bezit van me neemt. M’n lichaam begint steeds krachtigere signalen af te geven dat het misschien wel verstandiger is nu pauze te nemen. De geest die begint te protesteren met gedachten die je manen tot het staken van deze strijd tegen de elementen. Een andere gedachte die je opzweept vooral nu niet te verzaken en door te gaan.
En nog een gedachte. Dit keer een associatie. Ik raak bevangen door de hitte. Zoals ik ook zo vaak bevangen raakte door angst. Bevangen… een interessant woord bedenk ik me ineens. Knap dat één woord soms zo’n intensiteit kan oproepen.
Bevangen raken… overmeesterd worden door. De hitte die zich meester maakt van je gestel. De angst die zich meester kan maken van je geest
De toenemende intensiteit van de hitte, de toenemende intensiteit van de angst. Eerst nog de innerlijke dialoog met jezelf. De afweging: Luister ik ernaar ? Ga ik me er tegen verzetten? Laat ik het over me heen komen ?
Lijden ontstaat door het verzet tegen wat is
Een zin die ik regelmatig tegen ben gekomen in mijn zoektocht naar mezelf binnen talloze boeken over mentale en fysieke pijn. Het staken van het verzet tegen de angst. Zodra ik in staat ben in het nu te blijven en mezelf over te geven aan wat is, dan ontstaat er dikwijls iets bijzonders. De natuur die haar weg volgt en waarbij je vanuit de diepte van jezelf dikwijls intuïtief kan voelen wat je uit deze dreigende beknelling kan doen geraken.
Maar wat als de hitte te intens wordt? Je lijf schreeuwt om verkoeling? Je brein schakelt over op de overlevingsmodus? Pure overleving wordt het devies.
Wat als angst je hele zijn over lijkt te nemen? Alles in je lijf schreeuwt om verlossing? Je brein overschakelt op de overlevingsmodus? Hoe laat je dit in hemelsnaam over je heen komen? Hoe laat je de natuur dan op zijn beloop? Hoe kom je dan nog in contact met het intuïtief weten?
Het overmeesterd worden door angst en somberheid is een extreem intense beleving
Het lijkt door te sijpelen in je hele zijn. Hij wordt meester van jou, jij zijn slaaf. Tenminste zo doet het zich vaak aanzien. Zodra je je angst tot meester maakt en jezelf daarmee tot zijn slaaf is de cirkel inderdaad compleet. Verzet tegen zijn macht maakt je nog meer slaaf, zo lijkt het. Of je nu wil of niet de angst en de somberheid trekt als een magneet aan je. Alsof het kloppend voelt om je in zijn nabijheid op te houden, je hele zijn zich aan hem over te geven.
Persoonlijk ken ik niets in het leven dat ingewikkelder is. Tot het moment van overgave aan wat is lijkt zich een wurgslang om je heen gewenteld te hebben die bij iedere adem haar grip verstevigt. Alles in je lijf en geest verzet zich tegen dit gevoel. Tot dat moment dat je je overgeeft aan wat is en je niet langer meer vecht. Je laat zijn wat is en de slang ineens niet meester blijkt te zijn maar slechts een nare passage van gevoelens die je even het zicht op jezelf ontnam.
Wat kan helpen in een situatie waarin je even het zicht op jezelf kwijt dreigt te raken?
Wat kan je helpen om de slang haar voeding te ontnemen? Wat is er nodig om in plaats van bevangen te raken door angst, je over te geven aan wat deze kluwen aan emoties je mogelijk werkelijk wil vertellen?
Inmiddels heb ik geleerd dat anderen om hulp vragen echt van grote waarde kan zijn in momenten van bevangen zijn. Heb ik geleerd dat mild zijn, aardig zijn voor jezelf, je een onnoemelijke strijd kan besparen tegen een monster dat alleen maar in kracht toeneemt zodra je je verzet tegen wat is. Heb ik geleerd dat ik nog steeds weer in deze valkuilen zal geraken en dat het zicht me op mezelf zeker nog vaker ontnomen zal worden. Heb ik geleerd dat dit ok is en dat het niet erg is. Dat ik mezelf dat kan en mag vergeven. En dat een straffende toon niet gepast is tegen iemand die zo hard vecht tegen zijn eigen demonen.
Maar wat is het soms moeilijk. Wat kan angst, somberheid, wanhoop, paniek, verdriet en bovenal pijn zich meester van je maken
En wat kan het moeilijk zijn om dan helder te blijven van geest. Toe te laten wat is. Hulp te vragen waar nodig en jezelf te steunen in je moeilijkste momenten. Het is velen van ons nooit meegegeven, nooit geleerd. Zo moeilijk om aan anderen of jezelf hulp toe te staan als je het écht nodig hebt. Écht te luisteren naar wat jij of die ander nodig heeft.
Een drukkend gevoel begint zich steeds harder op te dringen in mijn borstkas. Mijn hoofd voelt aan als een ballon die op klappen staat. Ik vertraag mijn pas. Het zweet gutst langs mijn hoofd en druppelt in krachtige stralen op het zandpad. Ik zie alles in een lichte waas, ben niet meer echt in contact met mijn omgeving. Mijn gedachten razen door mijn hoofd. “Niet opgeven nu” hoor ik . “Kom op man, doorgaan!”, “verzet je gedachten, nog eventjes joh…”
Mijn passen vertragen verder, ik adem een paar keer diep en geef me over aan wat is
Ik ben oververhit, moe en ik laat het gaan. Ik neem de tijd om tot rust te komen, richt me op de bomen langs het pad en voel de verkoeling die ze me bieden als ik onder hun beschutting doorloop. “Het is ok zo. Laat het los. Het is ook zo ontzettend warm. Wat heb je eigenlijk te bewijzen naar jezelf? Neem het zoals het is.”
Ik voel een rust over me heen komen. Ik zie de omgeving weer. De hitte voelt comfortabeler nu, minder intens. Ik loop richting huis en merk dat het goed is. Ik verdien een douche en daarna een lekker groot glas met koud water. De slang ontspant haar grip en doet me weer vrij ademen. De meester is verdwenen, ik ben niet langer slaaf van mijn gedachten.
Geef een reactie