In deze korte blog over persoonlijk contact schetst Rian een moment tussen haar en een bewoner van de instelling waar zij werkt. In elk persoonlijk contact tussen de ene persoon en de ander gebeurt genoeg. Zo is ook hieronder te lezen.
“Wat is er met jou gebeurd?”
“Er is niks met mij gebeurd. Waarom vraag je dat?”
“Nou, omdat je neus er bijna is afgeschaafd en je kleren onder het bloed zitten.”
“O dat, dat is niks hoor. Houd je me in de gaten of zo?”
Peter is een nogal ingewikkelde man.
Hij reageert in persoonlijk contact altijd snibbig want hij denkt dat de hele wereld tegen hem samenspant
Hij permitteert het zich om iedereen voor schut te zetten, voor de gek te houden of suggestieve opmerkingen te maken, maar zelf is hij zo achterdochtig als wat.
Verder zijn de grappen die hij maakt eerder irritant dan grappig. Hij onderbreekt voortdurend gesprekken van anderen door hardop en in een vreemde taal te reageren. Of hij roept uit het niets ineens een in zijn beleving toepasselijke reclame jingle.
Als hij aangesproken wordt op zijn hinderlijke gedrag reageert hij beledigd en korzelig. Dan steekt zijn achterdocht de kop weer op en zal hij beweren dat iedereen het op hem gemunt heeft. Die vorm van persoonlijk contact wordt door veel mensen als hinderlijk ervaren en daarom heeft hij niet veel vrienden meer op het dagactiviteitencentrum.
Eigenlijk best sneu want Peter is een beschadigde kerel. Hij is het enigst kind van een moeder die hem enorm betuttelde en van een vader die hem systematisch kleineerde.
Op school werd hij structureel gepest
Peter is behoorlijk angstig en soms ook erg somber. Hij voelt zich alleen op de wereld en in zekere zin houdt hij die positie – door zijn manier van doen – ook zelf in stand. Jammer alleen dat hij zich daar niet van bewust lijkt te zijn.
Regelmatig komt hij bij mij klagen over anderen maar zelf drukt hij regelmatig een rol toiletpapier achterover. Als ik hem daarop betrap en voorzichtig confronteer, begint hij gluiperig te lachen en roept hij:
“Het zijn weer hamsterweken!”
Rian Meulenbroeks werkt inmiddels dertig jaar in de psychiatrie. Ze geeft je een confronterende blik achter de schermen en portretteert mensen die we alleen maar kennen als ‘gekken’. Ze beschrijft hun verdriet en uitzichtloosheid, maar ook hun humor en doorzettingsvermogen. Niets is wat het lijkt, want achter elke diagnose schuilt een verhaal.
Meer informatie:
Geef een reactie