José schrijft in haar blog over twee perspectieven die elkaar prima kunnen aanvullen. Spirituele crisis en het medisch perspectief. Je kunt het zien als lopen op twee benen.
Niet lang geleden sprak ik met een ervaringsdeskundige over het belang van spiritualiteit bij het ervaren van psychosen. Het blijft ingewikkeld om te praten over de ervaringen die je opdoet in een psychose.
Ze zijn van een buitenaardse kwaliteit soms, van andere dimensies, met één been in de spirituele wereld of misschien wel met twee wanneer je een psychose ervaart. Als je na je psychose wil praten over wat je meegemaakt hebt in die psychose, is het niet alleen vaak moeilijk om er zelf woorden aan te geven, ook vind je nogal eens weerstand en angst op je pad.
De omgeving wil dat je je weer met het dagelijks leven bezighoudt, je medicijnen slikt, je concentreert op herstel, terwijl jij je afvraagt wat er in ’s hemelsnaam allemaal gebeurd is met je
Voor mezelf ontdekte ik na een paar jaar de term spirituele crisis. In de jaren ’90 van de vorige eeuw is deze term geïntroduceerd door psychiater Stanislav Grof.
Het is een soort overkoepelende term die vele verschillende mogelijke ervaringen bevat die een mens op het spirituele pad allemaal kan meemaken. Omdat ik nogal veel verschillende spirituele ervaringen meemaakte in mijn psychosen vond ik daar wel enig begrip, wat er in de GGZ totaal niet was toen.
Grof onderscheidt men verschillende vormen van spirituele crisis:
- De sjamanistische crisis. Dit is een psychische en spirituele crisis die als een initiatie dient voor hen die uitgekozen zijn om sjamaan te zijn voor hun gemeenschap;
- Het ontwaken van de kundalini. Dit gaat om de ervaring van het ontwaken van sterke levensenergie die opgepot zit bij ons stuitje, en die plotseling langs de ruggegraat omhoog kan schieten. Het is de start van een zuiveringsproces;
- Plotselinge, vaak overweldigende mystieke ervaringen van totale eenheid met je omgeving, met de natuur, God of het Al;
- Psychologische vernieuwing door de terugkeer naar je centrum. Ook dit kan in een psychose gebeuren. Je kunt een versplintering of uiteenvallen ervaren van je bestaande persoonlijkheidsstructuren, een strijd tussen goed en kwaad die je dwingt om jezelf opnieuw vanuit je centrum op te bouwen;
- Crisis door het ontstaan van een spirituele opening;
- Herinneringen aan vorige levens. Deze kunnen even levendig aanvoelen als herinneringen uit dit leven;
- Communicatie met spirituele gidsen, channeling;
- BDE’s, Bijna Doodervaringen;
- Contact met buitenaardsen en Ufo’s;
- Staten van bezetenheid. Wanneer je erg gevoelig en kwetsbaar bent kunnen entiteiten je het behoorlijk lastig maken en tijdelijk bezit van je nemen.
Voor mij voelde het als een erkenning en begrip, waardoor ik me niet alleen voelde met al mijn vreemde ervaringen. Ik vond het al eng genoeg om al die dingen te ervaren, maar door het lezen over spirituele crisis besefte ik dat ik me in een proces bevond waarin je langzaamaan al die ervaringen laat doordringen, zodat je ze kunt integreren in je bestaan.
Ik durfde te gaan vertrouwen op wat ik meemaakte, zodat het er gewoon mocht zijn
Langzaamaan leerde ik leven met het feit dat ik blijkbaar een mens was met een spirituele gevoeligheid, die in staat was om meer te ervaren dan de gewone dagelijkse realiteit.
Via internetgroepen ontdekte ik andere mensen die ook dit soort ervaringen hadden, en zo ontdekte ik hoe belangrijk het was om jezelf te aarden, goed voor je lichaam en jezelf te zorgen, om te zorgen dat je dit proces kon volbrengen.
Ondertussen leefde ik ook in een wereld waar ik een bipolaire stoornis had, geacht werd structuur in mijn leven aan te brengen en mijn medicijnen te slikken.
Die had ik ook echt wel nodig af en toe, anders werd de psychose gewoon te erg, de angsten te groot. Zo leerde ik eigenlijk dat je best twee werelden naast elkaar kunt hebben.
Ik kon nu eenmaal niet van elke hulpverlener verwachten dat ze begrepen wat ik doormaakte. Maar het volgen van mijn eigen perspectief, dat van spirituele crisis, is wel cruciaal gebleken voor een innerlijk helingsproces.
Een diagnose “bipolaire stoornis” laat namelijk weinig ruimte voor een proces. Je bent ziek, het is een hersenziekte, het is chronisch, je zit je leven lang aan pillen vast. Niets in dat denken helpt je op weg om het proces in jezelf aan te gaan of goed te ondersteunen.
Het proces vindt namelijk op een dieper niveau plaats dan de meeste hulpverleners zelf hebben meegemaakt
En dus is het moeilijk invoelbaar voor hen, tenzij ze eigen ervaringen hebben op dit gebied.
Zo ontwikkelde ik eigenlijk een gebruikershouding: ik heb jullie nodig, voor de pillen, voor de crisisopvang, dus dan pas ik me wel aan en heb een bipolaire stoornis.
Maar eenmaal thuis ging ik gewoon verder met mijn innerlijk onderzoek vanuit de gedachte van spirituele, en psychische crises. Vanuit het idee van een spiritueel en psychisch proces.
Laatste vertelde een ervaringsdeskundige het mij als een metafoor: je hebt twee benen, en loopt met allebei. Het been van ziekte, en de noodzaak voor (tijdelijke) behandeling en medicatie, en het been van je eigen proces, en je eigen benaming.
Wat een mooi beeld, dacht ik. Een beeld voor wat ik ook altijd voelde: er is ziekte, maar er is ook spirituele crisis: een spiritueel én een psychisch proces. Het één sluit het ander niet uit.
Geef een reactie