José P. schrijft over traumabonding tijdens haar therapie en hoe dit tijdens haar behandeling in de weg stond. Ze reflecteert en kijkt terug naar wat er nu daadwerkelijk misging.
Heb je Zelfmoord-gedachten? www.113.nl, 0800-0113
Ik heb een langdurige behandeling gehad bij een psychotherapeut waarbij er zich een dynamiek ontwikkelde die ik nu begin te herkennen als traumabonding. Het was een relatie waarin ik me soms gezien voelde, maar ook heel vaak onbegrepen, verward, onveilig en afhankelijk. Uiteindelijk verbrak de therapeut de relatie plotseling zonder afscheid, overdracht of evaluatie. Dat is nu bijna een half jaar geleden.
Ik was verbijsterd dat me dit was overkomen en raakte in een psychische crisis. Nu is het bijna een half jaar later en het gaat langzaam weer een stukje beter met mij. Ondertussen sta ik op de wachtlijst voor een nieuwe therapeut om alles te kunnen gaan verwerken wat er bij de vorige therapeut misging. Ik wil jullie meenemen in een korte uitleg wat er gebeurde in deze dynamiek. Ik hoop met dit schrijven iets heel ingewikkelds uit te kunnen leggen en ik hoop een stukje bewustwording te kunnen creëren voor therapeuten.
Verwaarlozing en onveiligheid in mijn jeugd
Allereerst: Ik heb complexe PTSS. Als kind heb ik te maken gehad met emotionele verwaarlozing en onveiligheid en gebrek aan steun tijdens mijn opgroeien. Ik ben opgevoed door een grillige, overspannen moeder die me enerzijds verzorgde maar anderzijds met agressie en onvoorspelbaarheid benaderde en er niet voor me was op de momenten dat ik troost en nabijheid nodig had.
Ik heb ook last van structurele dissociatie als gevolg van C-PTSS. Dat betekent dat ik verschillende ‘delen’ in mij heb, waaronder kind-delen die mijn meest intense emoties dragen zoals wanhoop of verdriet. Maar ik heb ook een kinddeel dat wanhopig op zoek is naar nabijheid van mijn therapeut. Het getriggerd raken van deze delen vind ik erg lastig te hanteren. Soms nemen de delen het over en dan lukt het me moeilijk om terug te komen in mijn volwassen zelf en mijn volwassen vaardigheden lijken dan weg. Die fases kunnen dagen of soms weken duren. In die periodes voel ik me overweldigd, wanhopig en heb ik moeite met helder denken.
Afstandelijk, niet warm, maar af en toe empathisch
Ik ging naar een psychotherapeut. Ruim 2 jaar lang. In het eerste jaar had ik individuele gesprekken met hem en het daaropvolgende jaar volgde ik groepstherapie. De stijl van deze therapeut leek een beetje op die van mijn moeder. Hij was wat afstandelijk, niet erg warm, maar af en toe toch empathisch. Ik vond mijn therapeut beter dan mijn moeder. Hij deed iets wat zij niet kon en nooit gedaan had. Bepaalde kind-delen raakten zeer sterk gehecht aan de therapeut als een soort ‘vervangende ouder’, maar diezelfde delen raakten ook diep gekwetst bij elk signaal van afstand of afwijzing. Ik probeerde dan in die situaties een gesprek te vragen en aan te geven dat ik me boos en verdrietig voelde omdat hij niet goed had geluisterd of niet goed had gereageerd op wat ik had verteld.
Het moeilijke was echter dat mijn therapeut automatisch een soort defensief gedrag vertoonde als ik dit probeerde te benoemen. Maar misschien lag het ook wel aan mij. Misschien kan ik met al mijn getriggerde kind-delen dit soort dingen helemaal niet helder en duidelijk overbrengen. Ik weet het niet, maar mijn therapeut reageerde vaak enorm ingewikkeld op zulke situaties. Hij had het helemaal niet zo gezegd of niet zo bedoeld of ik moest het een en ander maar inbrengen in de groepstherapiesessie de week erop. Dit zorgde ervoor dat mijn kind-delen nog meer wanhopig werden, omdat ik nog meer onbegrip ervaarde. Liever had ik gehad dat hij zei dat hij blij was dat ik wilde delen wat ik voelde en dat hij echt de moeite deed om me te begrijpen.
Intense wanhoop bij elke empathische breuk
Ik werd heen en weer geslingerd tussen verlangen naar nabijheid, angst voor verlating en een intense wanhoop bij elke empathische breuk. Wanneer ik me door hem niet begrepen of afgewezen voelde, kon dat leiden tot crisissituaties, waarin ik me suïcidaal en extreem wanhopig voelde.
Maar er was ook een andere kant: als hij dan uiteindelijk merkte dat ik in een diepe crisis beland was, keerde hij zich opeens weer empathisch naar mij toe. Dan zei hij dat ik altijd welkom was als het slecht met me ging. Hij gaf me dan rust en troost en een gevoel van veiligheid. Ik was dan zo ontzettend opgelucht en blij. Mijn therapeut was dan mijn Redder, de beste die ik me kon bedenken. Hij had me rustig gekregen.
Door hem voelde ik me weer goed en alle heftige wanhoop en stress, waar ik dan al dagen of soms weken in zat, kwam eindelijk tot stilstand. Ik voelde me dan intens opgelucht. En dit versterkte nog meer mijn gehechtheid aan deze therapeut. Zie je wel dacht ik dan: hij geeft om mij. Hij zorgt voor mij. Maar het patroon herhaalde zich steeds: breuk, crisis, troost, opluchting – en weer opnieuw.
Een breuk in de behandelrelatie
Op een gegeven moment, na opnieuw een empathische breuk en een gesprek waarin ik geen begrip ervaarde of tot een oplossing kon komen met mijn therapeut, had ik de klachtenfunctionaris gevraagd om een bemiddelend gesprek. Zo’n klachtenfunctionaris kan het vast beter duidelijk maken dan ik, dacht ik toen nog. Zij kan dit vast oplossen tussen ons en dan kan alles weer goedkomen. Het MOET goedkomen. Anders gaat de stress, de wanhoop, de breuk die ik voel en mijn gevoel van onveiligheid niet weg.
Maar het meest ondenkbare gebeurde: Mijn therapeut weigerde mee te werken aan dit gesprek en besloot de behandeling per direct te beëindigen. Hij kon niet meer onbevangen in het contact staan met mij, zei hij. Ik probeerde te begrijpen wat de term onbevangenheid in contact precies betekent, en waarom dat een reden is om onze behandelrelatie van ruim 2 jaar, binnen 24 uur op te zeggen. Maar ik begrijp het tot op de dag van vandaag nauwelijks.
Ik bleef hopen op verbinding
Er kwam geen evaluatie van mijn behandeling, geen afscheid van de therapiegroep, geen warme overdracht en ook geen vervolgzorg. Alles waar ik zo bang voor was gebeurde: Er was alleen nog maar conflict, onbegrip, verlating en gebrek aan verbinding. Het was enorm verwarrend en hertraumatiserend. Het was de ultieme herhaling van mijn vroegere jeugd en bracht mij opnieuw in een ernstige crisis. Het voelde alsof ik alles kwijtraakte, mijn hele wereld uit elkaar viel en weer verviel ik in de worsteling met mijn suïcidale delen. Mijn bange, gekwetste kind-delen ervaarden opnieuw hoe het is om letterlijk verlaten te worden en geen hoop en steun meer te hebben. Tegen beter weten in bleef ik hopen op verbinding, heling en excuses van mijn (ex-)therapeut.
Ik probeer nu te begrijpen wat er gebeurd is en hoe ik alles moet duiden. Daarnaast zie ik nu in dat alles eigenlijk een onderdeel is van een dynamiek van traumabonding en dat ik onbewust herhaal waar ik zo ontzettend bang voor ben. Ik heb daarnaast ook een tuchtklacht ingediend over het ongegrond en onzorgvuldig beëindigen van de behandeling van deze therapeut. Er is nog geen zitting gepland en ik zie natuurlijk ook op tegen de zitting die komen gaat en ik weet ook helemaal niet of mijn klacht gegrond verklaard wordt. Maar als ik kan voorkomen dat deze therapeut dit nogmaals op deze manier doet bij een andere cliënt is dat al winst. Ik zie het ergens ook als mijn plicht om door middel van deze procedure bij te dragen aan verbetering en lering in de geestelijke gezondheidszorg in Nederland.
Ik zoek een VEILIGE therapeut
Ondertussen sta ik op de wachtlijst voor een nieuwe therapeut. Met deze nieuwe therapeut ben ik van plan om vooraf hele duidelijke afspraken te maken over het bespreekbaar maken van empathische breuken en het beëindigen van de behandelrelatie.
Ik zoek geen perfecte therapeut. Wel een VEILIGE therapeut. Iemand die blijft en mij blijft verwelkomen met alle delen die er zijn. Ook mijn ongemakkelijke, vastklampende, boze en intens verdrietige delen. En vooral iemand die mij niet breekt als het hem of haar allemaal teveel wordt.
Meer lezen over Traumabonding tijdens therapie?
- Verbinding in een behandelrelatie
- It’s the relationship, stupid
- Is er genoeg aandacht voor trauma en hechtingsproblematiek?
- Trauma Bonding – Info van Psychology Today
Heb je een vraag?
Onze experts beantwoorden jouw vraag in het online Spreekuur van PsychoseNet. Gratis en anoniem.
Wil je PsychoseNet steunen?
Wordt donateur en help ons om mooie projecten te realiseren.
20 reacties op “Tussen heling en herhaling — over traumabonding tijdens therapie”
Beste José en andere lezers/reageerders,
Voor mij ook herkenbaar met trauma uit kinderjaren. Dank je wel voor je verhaal.
Voor mij was het in mijn jonge volwassenheid al snel helder dat ik rondliep met een trauma uit mijn jeugd en dat ik dat zou moeten verwerken. Verschillende keren ben ik gehertraumatiseerd door de hulpverlening en ook bij de laatste meegemaakt dat de therapie van haar uit ineens stopte. Nooit goed afgerond.
Gelukkig heb ik daarna zelf door stap voor stap alles wat van de therapie niet goed voelde los gelaten en gedaan zoals ik zag/voelde/dacht dat het beste was. Dat was het natuurlijk niet altijd, maar het waren mijn fouten die ik maakte, en die zijn gemakkelijker te herstellen dan gedrag dat je van een ander hebt geleerd.
Zo heb ik mezelf het verwerken uiteindelijk eigen kunnen maken, want de basis daarvoor had ze wel goed gelegd. En daar ben ik heel blij mee!
Maar ze heeft niet echt goed geluisterd/begrepen waar ik stond in mijn proces. Ik weet niet waar ze zolang mee bezig is geweest met mij, maar dat zal iets van haar geweest zijn: ik herken er mezelf niet in.
Sindsdien, nu zo’n vier jaar, verwerk ik eigenhandig wat aangeraakt wordt. Dat kan heel heftig zijn, maar ik weet dat ik het nu aan kan en daarom lukt het me ook elke keer weer bij elkaar te vinden wat ik nodig heb om ook dit weer aan te gaan.
Zo bouw ik m’n leven stap voor stap op en weet ik: dit is leven! Eindelijk heb ik het in de vingers.
Niet iedereen om me heen kan in die ontwikkeling mee, en dat kan ik nu gelukkig ook bij hen laten.
Ik gun ieder – altijd al -, maar nu maak ik het ook gevoelsmatig steeds meer waar, zijn/het/haar leven naar eigen inzicht.
Heel fijn dat verwerken me daar de nieuwe inzichten en het gereedschap voor aanreikt.
Overigens heb ik ook niks met ‘maar iets er bij verzinnen dat er niet is’, bv. een ouder die er voor je is, omdat je dat niet hebt mogen meemaken in je jeugd.
In mijn (laatste) therapie heb ik geleerd dat ik een kinddeel, maar ook een volwassene in me heb die die rol kan vervullen. Ook daar heb ik wel weerstand op gehad, maar door verder te gaan in de verwerking van wat zich aandient heb ik ook de pijn die daar op zit steeds verder kunnen verwerken. En dat maakt het wel gemakkelijker om m’n ouderdeel te laten zorgen voor m’n kinddeel.
Daar komt bij dat ik door de verwerking ook meer en meer ontdek dat mijn moeder toch wel, al was het zwaar onvoldoende, liefde voor me gevoeld heeft en heeft gedaan wat ze kon. Ik kan zelfs zeggen dat ze oprecht van me gehouden heeft. Ik spreek ze in gedachten wel eens aan als ik haar nodig heb, en soms heb ik dan het gevoel dat ze er ook daadwerkelijk voor me is, hoewel ze al jaren geleden gestorven is. Dat geeft veel rust.
Traumaverwerking (de natuurlijke variant die in ieder mens aanwezig is, niet de technieken die daar tegenwoordig voor aangereikt worden) staat geloof ik nog in de kinderschoenen, zeker complex trauma waar wij mee te maken hebben.
Toch is dat goed te doen, vind ik nu ik het me eigen heb kunnen maken. Ik heb kunnen accepteren dat dit mijn leven is: ik kan flink getriggerd raken, er kunnen ook zomaar spontaan oude beelden opdoemen, die ik veel te heftig vind om het aan te gaan, wat ik vervolgens wat later toch wel weer doe.
Een gestagneerd leven doordat ik niet verwerk wat ik te verwerken heb, brengt mij nu eenmaal niet de inzichten en vaardigheden die ik nodig heb om mijn leven te kunnen leven. Zo’n gefrustreerd leven wil ik niet meer, nu ik dat (40 jaar nadat de eerste beelden opdoken) ook niet meer hoef te leven.
Ik maak hierdoor hele mooie dingen mee, zoals de ontdekking van verborgen talent en oprecht wederzijdse vriendschap.
Ik blijf verwerken wat me raakt en de nieuwe inzichten en vaardigheden uit die verwerking integreren in m’n leven. In goed, open, eerlijk en oprecht overleg met mezelf.
Dit is mijn leven en ik vind er voldoening in, hoewel het dus ook regelmatig uiterst pijnlijk is. Op allerlei vlak: emotioneel, fysiek, relationeel, mentaal, energetisch (spiritueel).
De therapie die ik gehad heb was Jungiaans analytisch, waarin open, eerlijk en oprecht contact met je fysieke lichaam, je denken (bewust en onderbewust), je gevoelens en emoties, je energetische systemen, je creativiteit, relaties en meer allemaal een plek hebben omdat ze allemaal invloed op elkaar hebben.
Wat nog niet verwerkt is bevind zich als blokkade in die systemen. Zo kun je er ook contact mee maken.
Ik weet niet of je hier wat aan hebt, José of wie dan ook, ik hoop het.
Met liefs, Maria.
Ha Maria
Wat een mooie aanvulling schrijf je en wat mooi en bemoedigend dat je je eigen ‘therapeut’ bent geworden. Ik vind het erg bemoedigend en positief om te lezen.
En ik denk dat je gelijk hebt dat we uiteindelijk het zelf moeten doen. En de innerlijke ouder in onszelf vinden. Dat probeer ik ook te doen. Je reikt heel veel leerbare dingen aan wat ik nog verschillende keren zal herlezen en over ga nadenken 😉
Bedankt voor je uitgebreide reactie.
Liefs José
Jeetje, wat ontzettend herkenbaar is dit en wat fijn dat je dit wilt delen!!
Helaas heb ik er al vaak ingezeten, heb ik me uitgeleverd aan de ander, eenmaal zelfs gedurende 20 jaar. Terwijl het contact niets meer opleverde, ging ik toch door omdat ik het niet aandurfde om weg te gaan. De behandelaar liet dit gebeuren en was ik er achteraf gezien mogelijk ook voor haar eigen welzijn, een soort van zeg maar…
Maar ook nog heel recent bij een niet gevestigde therapeut die heel onprofessioneel reageerde en alles bij mij terug legt. Onacceptabel, onprofessioneel en noem verder maar op.
Inmiddels lukt het me steeds beter om mezelf te vertrouwen in wat ik waarneem en om uit de toxische relatie stappen. Dit vraagt veel.
Een veilige therapeut is iemand die met jou in het contact de spanning wil onderzoeken, dat je het durft en kunt benoemen. Dat de ander aanwezig blijft en met jou mee blijft kijken EN in verbinding blijft met zichzelf.
Gelukkig heb ik dit mee mogen maken en heb ik bij haar geleerd om mijn intuïtie te volgen en bij mezelf te blijven in het contact. Helaas is ook dit contact abrupt beëindigd, oa door onkunde van vroegkinderlijk trauma mn emotionele verwaarlozing en heb ik hier wederom veel last van gehad.
Maar ik blijf zoeken en ik weet steeds beter waar ik op moet letten.
En ik blijf het heel erg onbegrijpelijk en heel erg pijnlijk vinden dat het zo moeilijk is om goede begeleiding te vinden juist bij vroegkinderlijk trauma en de kwetsbaarheid hierin.
We zouden een lotgenotengroep kunnen oprichten al weet ik niet hoe dit voor elkaar te krijgen. Ik heb hier wel behoefte aan.
Heel veel sterkte, blijf geloven in jezelf, blijf aftasten of het klopt en blijf het bespreken ook al is het eng. Uiteindelijk hoe pijnlijk ook kom je toch steeds een stapje verder.
Overigens voor mij geen praten meer over maar het lijf in en voelen waar de spanning zit dus lichaamsgerichte therapieën.
Lieve groet Marloes
Ha Marloes
Dank voor je reactie. Precies dat inderdaad. Lotgenotencontact heb ik ook regelmatig behoefte aan. Ook, of misschien juist, als het gaat over structurele dissociatie.
Ik vond het daarom ook zo bijzonder pijnlijk dat ik geen afscheid mocht nemen van de therapie groep.
Zij vormden om dat moment mijn lotgenoten groepje.
Fijn dat je nu weet/ voelt dat lichaamsgerichte therapie helpend is.
Ik snap dat wel, soms is praattherapie te rationeel en dat is dan toch beperkend tot een bepaalde laag en niet verder.
Heel erg bedankt voor je reactie.
Liefs José
Beste Jose,
Wat een schrijnend verhaal. En helaas niet zeldzaam.
Klachten liggen altijd gevoelig. Maar juridisch gezien mag een arts of therapeut een behandeling niet zomaar eenzijdig stoppen zonder een passend alternatief te bieden. De verantwoordelijkheid blijft, ook als de behandelrelatie niet meer werkt.
Als de relatie dusdanig is verstoord dat het inderdaad niet helpend is om verder te gaan, zoals het nu klinkt, zou op zijn minst fatsoenlijk afgerond moeten worden en een alternatief gezocht bij een collega.
Kan de klachtenfunctionaris hier iets in doen? Dat lijkt mij de eerste stap.
Sterkte,
Helene
Ha Helene
Het verdrietige is is dat de klachtenfunctionaris heeft aangegeven te stoppen omdat ze niets kan als 1 van de partijen weigert. Omdat de therapeut heeft aangegeven niet open te staan voor een bemiddelend gesprek, heeft ze niets kunnen doen en het dossier weer gesloten.
Het moeilijke was dat ik van de klachtenfunctionaris ook iets had verwacht dat zij de therapeut had gewezen op wet en regelgeving hierin. Dat deed ze niet, zij wees op de vrijwilligheid van het meewerken niet op de wet WkKGZ.
Helaas ….
Hartelijke groet José
Beste José,
Wat heb je het helder verwoord! En ik vind het dapper dat je nu in staat bent voor je zelf op te komen. Te meer omdat jij verstrikt zat in een typische double bind: als cliënt kon je noch volgen, noch weigeren zonder risico op afwijzing of verlies van contact door de afhankelijkheidsrelatie. En in dit geval, vanwege de hechting van je kinddelen aan hem was je ook nog eens dubbel afhankelijk: enerzijds emotioneel en anderzijds vanwege jouw cliëntpositie.
Overigens ben jij niet verantwoordelijk voor de herhaling -reenactment- die heeft plaatsgevonden maar had je van een professionele therapeut mogen verwachten dat die had voorkomen dat er herhaling optreedt. En als dat mis zou zijn gegaan, dat hij het zou corrigeren. Dát had je mogen verwachten van een goede therapeut.
Het is van groots belang dat je hier melding van hebt gemaakt bij het Tuchtcollege en ik wens je veel succes met de vervolgstappen die ook heel emotioneel zullen zijn.
Dank je Simona
Inmiddels heeft het tuchtcollege laten weten dat ze een mondelinge zitting gaan inplannen. Ik ben daar echt heel blij mee want dan kan ik me laten horen voor een onafhankelijk orgaan. Ik vind het fijn om te horen dat je het van groot belang vind dat ik hier een melding van hebt gemaakt. Dat voelt voor mij ook zo: dat ik zo kan bijdragen aan een doel wat verder gaat dan alleen mijzelf.
Dank voor je reactie .
Liefs José
Een getriggerd therapeut is geen goede therapeut. Ik herken hetzelfde maar al te goed, betreft een hulpverlener, die nog zelf in “eigen pijn” zat en daarom ging ‘zorgen” uit eigen onverwerkte trauma, in mij haar leegte opvulde, heling zag in projecteren in de cliënt en waardoor ze mij beschadigde.
De overlapping bij mij was van jeugdtrauma moeder en mijn emotionele parentificatie (overbeschermd, zorgend) en stiltebehandelingen vaders (dus ook die afwijzingen, negeren van jouw behoeften en gevoelens). Deze hulpverlener deed hetzelfde als mijn moeder tevens mijn vader en deed aan gaslighting. *Mijn jeugdtrauma bestaat uit narcistische mishandeling*
Ik heb daarom al snel een traumabond opgelopen omdat ze eigenlijk naar mijn mond praatte, ik ben er voor je, letterlijk zei, ‘ik voel een vriendschap met je’ en kwam zelfs met cadeaus wat achteraf voelde als omkoping om vertrouwen te winnen. Haar trauma met mij aan het delen was zodat ik compassie toonde en ging mij benaderen als een therapeut die naar haar moest luisteren i.p.v. hulp andersom, ook als iemand die een dierbare was. Hiermee raakte ze overbescherming aan van mijn kind-deel moeders en mijn emotionele parentificatie gedeelte daarvan, en ging ik voelen dat ik emotioneel zorgend voor diegene te moeten zijn en miste dus datgene wat emotioneel mishandelend was.
Het is nog een taboe dat er therapeuten/hulpverleners zijn die zelf “eigen pijn” niet verwerkt hebben en het beroep kiezen om “eigen pijn” te helen, cliënten gaan zien als verlengstuk leegte van zelf. Helaas ook te maken gehad met “narcisme” in geestelijke gezondheidszorg, en mensen die met psyché werken en onverwerkt trauma hebben. Het betreft vaak een subtiele variant die moeilijk te bewijzen is maar wel schadelijk voor cliënten die met trauma komen om hulp te zoeken en zelfs beschuldiging krijgen omdat ze die traumabond gekregen en gedragingen nog niet zien of nog niet bestand zijn ertegen want daarvoor juist hulp zoekt.
Maar het is helaas zo dat de hulpverlener/behandelaar meer geloofd wordt dan de cliënt omdat die gezien wordt als “leerling van” en onstabiele factor en niet iemand die de machtsdynamiek misbruikt voor eigen heling en projectie. – dat is helaas ook mijn ervaring, diegene weet vast wel wat die aan het doen is, diegene heeft ervoor geleerd, een soort klassenjustitie, diegene wordt als vermogender gezien en mensen willen niet geloven dat een therapeut/hulpverlener zoiets doet.
Ik geloof nog steeds in dat er echt wel iemand is die veilig is. Waar jouw gevoelens en behoeften er mogen zijn en een gezonde relatie gebaseerd op stimulans en jouw triggers, levensverhaal. Je niet onverschillig behandeld en zwijgt wanneer het niet past of eigen ideaalbeeld heeft maar jouw inhoudelijke context uitpluist van innerlijke kind pijnen, wat jouw is overkomen. En ook dus niet aan liefdesbombarderingen doet maar inhoudelijk niet aanraakt.
Ha Lizet,
Wat een moeilijke ervaring heb jij meegemaakt met die hulpverlener. En ja een therapeut met een gebrek aan echte empathie en gebrek aan zelfreflectie en gebrek verantwoording nemen, raakt ergens aan ‘narcistisch misbruik’ dat geloof ik ook. Maar ik moet eerlijk bekennen dat ik hier nog steeds een enorme verwarring op hebt: Wat is er überhaupt goed geweest?
Het mij alsmaar bevestigen aan het begin van het therapie traject is dat een vorm van lovebombing geweest?
Kan iemand z’n empathie kwijtraken of is er dan eigenlijk nooit echte empathie geweest? En was het medeleven dan alleen een cognitief trucje? En stopt dat in situaties die afwijken van het lesboekje?
Ik zag iemand voor me een compleet ander persoon zijn geworden, is dat dan de ware aard en zag ik dat nooit eerder?
Hoe komt het dat ik dat dan trigger in die persoon en een ander niet?
Of heeft iemand gewoon geen zin meer om een professionele empathische rol te pakken en geeft hij daar op een gegeven moment de brui aan omdat er bij mij niets meer te halen valt omdat ik geen leuke, ideale en aardige cliënt ben?
Kan iemand werkelijk een therapeutische academische graad hebben en tegelijk niet kunnen reflecteren op zijn eigen handelen?
Teveel vragen blijven mij hier over achtervolgen… en te vaak zeg ik ook weer tegen mezelf dat mijn menselijke geest alles aan elkaar linkt omdat we als mens zo verbanden- zoekend geprogrammeerd zijn … kortom ik kom er niet echt over uit….
Jij ook sterkte met dit alles en bedankt voor het delen van jouw ervaring.
Liefs José
Ik herken dit. Zoiets heb ik ook meegemaakt met n traumatherapeute.
Nu heb ik zo ongeveer dezelfde jeugd achtergrond en ook cptss. Zo een opvoeding creërt n hunkerbrein , je blijft maar op zoek naar die ouder die kan troosten en veilig is , je krijgt het valse alarm niet uit, je kan niet verder , en dat is de wanhoop.
Na n opgroeien met veilige hechting draag je dit in je, kun je dit aanspreken en kan je jezelf herpakken/ reguleren .
Maar het is er dus niet , en je blijft maar zoeken en proberen. (Het hunkeren). In de GGZ proberen ze je zelf een innerlijke ouder/ trooster/ kalmeerder aan te leren, Maar je kan het er niet allemaal bij verzinnen en er dan maar in gaan geloven, en dat moet dan maar werken. Iets wat er niet is alsnog imaginiar oplossen.
Je hebt iets / iemand nodig die er altijd is , en dat is op zich al onmogelijk. Dat kan in de ggz zowiezo onmogelijk met al die wisselingen/ breuken/ ronpslomp en geschuif.
Maar als je getraumatiseerd bent in je vroegste hechtingen, je therapeut maakt het mogelijk dat je samen in een bubbel van Veiligheid zit zodat je wel een hechting kan doormaken, en beëindigd dan de boel wat voor reden dan ook, opeens is het formeel met distantie, -dat is ook herhalingstrauma.
Ik voelde me bekocht, genaaid en genept, voor de zoveelste keer verlaten en afgewezen. Ik denk dat ze in de GGZ dit soort hechtingen niet moeten aangaan. Het is onverantwoordelijk.
Ik zie er zelf geen oplossing voor, voor dit probleem, behalve het verdragen . Ik kan mezelf op latere leeftijd een dergelijke emotionele zelfvoorziendheid niet aanleren.
Sterkte , ♥️ 🫂. Knap dat je zo voor jezelf bent opgekomen!
Bedankt voor je reactie Mabel,
Ik vind het een interessante zienswijze 🙂 (de ggz moet dit soort hechtingen niet aangaan, het is onverantwoordelijk ).
Ik had echt gehoopt dat ik voldoende had aan een TIJDELIJK hechtingsfiguur die veilig bleef en zou BLIJVEN totdat ik zou aangeven dat het voor mij voldoende was en ik zonder zijn steun verder kon gaan. En ik geloof daar nog steeds in. Mijn therapeut bleef niet en veranderde voor mijn ogen in een compleet empathieloos persoon ( dit bedoel jij ook volgens mij met: opeens is het formeel met distantie). Ja dat is mega heftig en compleet verwarrend om mee te maken.
Sterkte ook jij in je zoektocht tussen verlangen naar heling en verdragen van wat is.
Liefs José
Ik herken het heel goed. Helaas ook bij gebeurt dit in een therapeutische relatie. En dat maakt het enorm verwarrend. Alle goede bedoelingen ten spijt.
Over een aantal maanden moeten we afscheid nemen en ik merk gewoon dat dit mij niet gebracht heeft wat ik nodig heb. Veiligheid en niet de ene keer veilig de andere keer onveilig. Emoties die er soms wel soms niet mogen zijn.
Ik hoop dat jij een hele fijne therapeute gaat vinden!
Dank je wel Mar,
Wat naar dat je op dit moment in dezelfde situatie zit. Ik wens jou ook het allerbeste toe. Moedig dat je dit deelt.
Liefs José P
Beste José, Mij heb je je heel duidelijk uitgelegd wat er speelde en waarin jij zo verstrikt zat. Jouw verhaal is belangrijk voor mensen die zoeken naar herkenning!
Bedankt Hanny. Ik hoop ook dat ik
met deze blog woorden mag geven aan wat anderen ook herkennen en ervaren hebben.
Ik vind het een ontzettende goede evaluatie van wat jou is overkomen en wil
je alleen maar zeggen dat jij zelf je eigen therapeut bent door dit zo goed te vertellen. Ik herkende mezelf er in en het ontroerde mij zeer.
Naast het feit dat het bevrijdend werkte!
Ook ik heb jaren geworsteld met zo’n hulprelatie. Heel veel respect voor de manier
waarop je dit te boven bent gekomen. Alle goeds, Marian
Ha marian, Wat verdrietig dat je het herkend en wat goed dat er via deze weg aandacht voor komt. Ik hoop echt dat therapeuten dit leren herkennen en er beter mee om leren gaan. Dank voor je reactie.
Liefs jose
Prachtig geschreven
En herkenbaar
Dank voor je reactie en verdrietig dat je het zo herkenbaar voor je is.
liefs Jose