Charlotte was lang in de veronderstelling dat genezing vooral betekende dat je harder je best moest doen. Dat je met genoeg inzet en doorzettingsvermogen een schild kon bouwen tegen alles wat te veel voelde: tegen het leven, tegen pijn, tegen jezelf. Maar hoe meer ze probeerde te vechten, hoe meer ze vastliep. In plaats daarvan heeft ze genezing leren toelaten.
Heel lang heb ik gedacht dat genezing betekende dat ik heel erg mijn best moest doen. Zodat ik verlost zou zijn van dat veel te ingewikkelde leven, waarin ik veel te veel voel, en dat me altijd veel te veel pijn doet. Dat ik er met al dat harde werken een schild voor kon ontwikkelen, waardoor het me niet meer zo zou raken, en ik net als alle anderen met wat meer lichtheid en onbevangenheid door het leven kon gaan.
Het begon al toen ik een kind was
En dat is al lang, want als kind was ik al veel ziek. Door de voortdurende overweldiging en de stress van het er niet bij horen, altijd het gevoel hebben er net buiten te staan. Toen al werd ik regelmatig met glazige ogen aangekeken als ik weer iets uit had gekraamd wat ofwel onbegrijpelijk, of ongepast was. Niet voor mezelf, wel voor de meeste andere mensen.
Elke keer weer..
De huisarts kon het niet voor me oplossen. Hoeveel bloedprikken ik ook kreeg, hij wist het ook nooit. De psychiater en de sekte bleken alleen maar hertraumatisering te zijn, maar dan op een dieper niveau. En gewoon werken en doen alsof er niks aan de hand is, bleek het ook niet te zijn, want het bleef me altijd inhalen.
Elke keer weer door het leven op mijn knieën gedwongen worden. Zo voelde het, als ik wekelijks met migraine op zaterdagochtend in bed lag, terwijl de zon buiten scheen, mezelf voor de zoveelste keer moest ziekmelden op mijn werk, of, gedrogeerd door alle medicatie, dag na dag eenzaam in huis zat, niet meer wetend wat ik nog kon doen met mijn leven behalve dan nog roken en uit het raam staren.
Genezing leren toelaten
Er bleef geen andere weg meer over dan het aan te gaan, hoe naar het ook aanvoelde. En hoe meer ik dat doe, hoe meer ik me realiseer hoe diep mijn gevoeligheid en kwetsbaarheid eigenlijk zijn, hoe moeilijk ik het nog steeds kan vinden om dat te zien en toe te laten. Hoe simpel het is om er een gemakkelijk muurtje voor te zetten, dat me doet denken dat ik heel sterk ben en alles aan kan, en hoe dat muurtje me eigenlijk alleen maar helpt om door beangstigende situaties te navigeren, maar me niet helpt om te genieten van hoe rijk en mooi het leven eigenlijk is.
En daarvoor moet ik mijn verzet opgeven. Tegen de pijn, tegen het leven, en tegen mijn kwetsbaarheid. Het toe te laten, te ontvangen en me eraan over te geven. Het te leren vertrouwen, serieus te nemen, het te voeden, verzorgen en te beschermen. Niet met hardheid, maar met zachtheid en liefde.
Meer lezen over Zelfliefde?
- Welkom innerlijk kind, vertel me wat je voelt – over zelfliefde
- Kunst over liefde – een reflectie op liefde
- Ego of intuïtie: ontdek je Ware Zelf
Heb je een vraag?
Onze experts beantwoorden jouw vraag in het online Spreekuur van PsychoseNet. Gratis en anoniem.
Ontvang jij de PsychoseNet nieuwsbrief al?
Meld je aan en ontvang iedere week de nieuwe blogs en interessante items in je inbox.
Geef een reactie