Anne Mathijssen heeft er lang over gedaan om van zichzelf te kunnen houden zoals ze is. Ze vertelt over de weg die ze beliep. “Welkom innerlijk kind, vertel me wat je voelt” zegt ze. Dit lukte niet zomaar van de ene op de andere dag. Er moesten wat blokkades overwonnen worden, zoals schaamte en schuldgevoel die ervoor zorgden dat ik vond dat ik geen hulp verdiende”.
Ik dacht altijd dat ik heel veel voelde. Té veel. En ik wilde elke dag alleen maar dat het stopte. De machteloosheid, de vermoeidheid, de verlammende levensfaalangst. Maar juist omdat ik het allemaal niet wilde voelen werd het sterker.
Maar eigenlijk voelde ik helemaal niet
Of in elk geval niet op de manier die helend werkt. Ik had wel sterke emoties en een heel sterk gevoel dat ik te veel was, een last, maar die gevoelens werden achteraf gezien vooral veroorzaakt door alle oordelen en onbewuste overtuigingen die ik had over mezelf. Die zaten in mijn hoofd en zorgden ervoor dat ik vooral niet bij de echte pijn kwam, de oorzaak ervan die was ontstaan toen ik nog heel klein was. Ze probeerden me eigenlijk te beschermen voor nieuwe afwijzing, maar hielden me tegelijkertijd gevangen in patronen van zelfhaat en angst.
November 2019 was een nieuw dieptepunt. Weer een stukgelopen relatie. Met veel schaamte en schuldgevoel en zonder hoop op een mooie toekomst zakte ik in een diepere depressie dan ooit.
Iets in mij voelde: als ik ooit wil dat dit gaat veranderen moet ik het anders aanpakken
Ik moet leren om van mezelf te gaan houden. Want het maakte blijkbaar niet uit hoeveel liefde, erkenning, begrip en aandacht ik van anderen kreeg, ik deed het teniet met alle oordelen over mezelf. Niet dat het mijn eigen schuld was, dat is helemaal niet mijn boodschap, maar ik ben wel de enige die controle heeft over mijn gedachten en daarmee indirect over mijn gevoel.
Ik vond een online meditatie waarin ik leerde om mijn aandacht steeds te verplaatsen van mijn hoofd naar mijn lichaam en ik begon met boksen. Daardoor heb ik leren voelen in mijn lichaam, wat een ontdekking was dat! Vervolgens ging ik dat combineren met contact maken met mijn innerlijk kind, in mijn verbeelding. Ik kwam erachter dat ik mezelf allerlei vragen kon stellen, aan mijn innerlijke kind, de kleine Anne in mij die zo veel afwijzing heeft ervaren vroeger. “Wat is er aan de hand?” of “Hoe komt dat?” En dan krijg ik antwoord, vanuit mijn onderbewuste. Soms hele verrassende antwoorden die ik met mijn hoofd nooit had kunnen bedenken. Vervolgens kan ik als mijn volwassen ik in het plaatje stappen en aan mijn kleine ik geven wat ik nodig had. Erkenning bijvoorbeeld, een knuffel of gewoon er zijn, zeggen ik sta naast je.
Daarvoor moest ik wel eerst heel stil worden
Alle afleiding uitschakelen, en vooral de gedachten in mijn hoofd herkennen als een signaal dat er iets te voelen is in mijn lichaam en er dan steeds opnieuw actief voor kiezen om mijn aandacht te verplaatsen naar het voelen in mijn lichaam.
Dit lukte niet zomaar van de ene op de andere dag. Er moesten wat blokkades overwonnen worden, zoals schaamte en schuldgevoel die ervoor zorgden dat ik vond dat ik geen hulp verdiende.
Langzaam begon er iets in mij te groeien, een soort innerlijke kracht waarvan ik niet wist dat ik die had. Juist omdat ik via deze weg liefde, erkenning en begrip aan mezelf kon geven, het kwam niet van buiten mijzelf. Dat deed iets bijzonders, het was blijvend, want ik ben er altijd voor mezelf.
Het zit in onze natuur om pijn te vermijden
Of het nou lichamelijke pijn of mentale pijn is. Alleen… het vermijden van mentale pijn levert juist meer pijn op.
Ik kwam erachter dat voelen minder eng was dan ik dacht. De angst om het niet aan te kunnen, erin te verdrinken was groot. Maar dat gebeurde niet. Ja, er kwam soms een oerverdriet los, en dat was heftig, maar ik kon het aan en het spoelde me schoon, en ik voelde me steeds minder depressief doordat ik oude pijn daadwerkelijk verwerkte in contact met mezelf. Ook gevoelens zoals woede en angst maakten het pittig in het begin. Dat allemaal onder ogen zien was moeilijk maar ook bevrijdend.
Het uitbesteden van mijn pijn
Dat was één van de meest ongemerkte manieren van pijn vermijden die ik gebruikte. Dat deed ik bijvoorbeeld in contact met een therapeut of een goede vriendin. Het is natuurlijk heel erg belangrijk en fijn om steun te hebben van een therapeut en/of lieve vrienden om je heen, daar is geen twijfel over mogelijk.
Echter, wat bij mij gebeurde was dat ik steeds verlichting van mijn angst en pijn zocht door dit te delen met mensen die me begrijpen. Ik was het dan even kwijt want ik kreeg begrip en troost. Maar dat kwam van buiten mezelf, en het had daardoor geen blijvend resultaat. Het was als een verslaving. Ik had het steeds opnieuw nodig. Dit veranderde toen ik leerde om mezelf troost en begrip te geven, en de ingang daarvoor bleek mijn innerlijke kind. Ik had eerder al een paar keer EMDR gehad, maar dat hielp niet genoeg, omdat ik zo hard bleef oordelen over mezelf en omdat ik niet wist hoe ik moest voelen in mijn lichaam.
Ongelooflijk maar waar ben ik nu, na al die jaren, blij met mezelf
Ik gebruik geen medicatie meer en ik kan functioneren in het leven, op mijn manier. Ik durf mezelf te zijn terwijl ik eerst niet eens wist wie ik was.
Triggers verdwijnen niet helemaal. Ik word nog steeds onzeker van bepaalde mensen, kan me heel afgewezen voelen en ik denk nog steeds vaak dat ik niet goed genoeg ben, dat gebeurt zo automatisch. Maar ik kan het herkennen, zien dat het een oude automatische gedachte is en met begrip naar mezelf toch verder gaan met wat ik aan het doen was. Het gevoel er laten zijn, het hoeft niet weg. Het betekent namelijk niet dat ik daadwerkelijk niet goed ben, het is maar een gedachte, maar dat is niet de waarheid, het hoeft niet de eindconclusie te zijn.
Betekent dit dat ik het nu altijd allemaal alleen kan?
Nee, voor sommige onderwerpen die heel diep verstopt in mij liggen vraag ik nog steeds hulp, bijvoorbeeld aan een haptotherapeut of door het doen van een familieopstelling. Omdat ik nu weet dat ik kan voelen in mijn lichaam, er niet meer bang voor ben, hebben dat soort behandelingen veel meer effect. Ik wil het juist helemaal voelen want ik weet dat als ik er doorheen ga dat het mij loslaat.
Anne Mathijssen is oprichter van Ga Het Aan, een blog en online programma voor mensen die zichzelf herkennen in mijn verhaal en die ook willen leren om meer van zichzelf te gaan houden. www.gahetaan.nl
Afbeelding: Anne Mathijssen
Meer lezen over liefde voor jezelf?
Geef een reactie