Hoofdstuk 7
Na het verlies van haar zoon balanceert Miriam tussen verdriet, woede en schuldgevoelens. In een poging om antwoorden te vinden, ondergaat ze confrontaties die haar zowel overweldigen als inzicht geven. In hoofdstuk 7 beschrijft ze een pijnlijke zoektocht naar de waarheid, een kostbare herinnering en de rouw om haar zoon.
Lees eerdere hoofdstukken van Miriam hier!
Diep.
Na de bedrukkende treinreis gaf de knisperde koelte van de zeelucht verlichting en ademde ze diep in toen ze van het station naar huis liep. De strak gestylde hotellobby bleek de perfecte keus te zijn geweest als tegenwicht voor de overdonderende informatie die haar toegeslingerd was. Ze was weliswaar overrompeld, overspoeld door emoties en had alle zeilen bij moeten zetten om het gesprek te blijven volgen; maar ze had het doorstaan. Ze was heelhuids thuisgekomen. En de cocon van de eersteklas treincoupé had voor time-out gezorgd.
’s Nachts liet ze het licht in de badkamer aan en de deur op een kier. Vanuit haar bed zag ze de vage schaduwen van de boekenkast en de stoel waar haar kleren overheen lagen. Ze droomde van een vulkaan. Gerommel in de verte en mensen die in paniek aan het hollen waren en riepen dat ze moest vluchten. Lava stroomde als stroop over de rand van de krater en mensen werden bedolven. Ze gilde. Twee katten vluchtten haar tuin uit toe ze het raam opende voor frisse lucht.
Ze hield ze wel verantwoordelijk
Het gesprek had haar van haar sokken geblazen. Het systeem was genadeloos blootgelegd, zei ze tegen zichzelf. Niet schuldig, nee, dat waren ze niet. Met die conclusie viel te leven, tenslotte had haar zoon zelf voor zijn dood gezorgd, zij waren nergens te zien geweest en hadden weggekeken.. Maar ze hield ze wel verantwoordelijk voor zijn dood en daar wilden ze niet van horen. Laat staan een gesprek over aangaan.
Verschuilen achter de ander en de onmenselijkheid van het eigen falen goed praten.
De illusie was weg
Verzachten. We doen zo ons best. We houden van ons vak.. Mensen helpen maakt ons gelukkig. “Waarom had ze dit zelf nooit willen erkennen? Niet kunnen erkennen. Omdat ze erin geloofde. De schuld lag bij haar, ze had hem overtuigd dat ze het wisten, dat ze er voor hem waren, dat hij ze moest vertrouwen, ze had hem uitgeleverd en niemand had het gestopt. Zij had het niet gestopt. Hoe kon ze verder leven, hierna?” De illusie was weggeblazen en met de waarheid viel niet te leven.
Het gesprek had geen verlichting
Een paar weken na het overlijden van haar zoon had ze een gesprek aangevraagd met de psychiater, die nu de collega was waar ze gisteren mee hadden gesproken. Ze wilde van haar horen hoe de tijd van haar zoon in de gevangenis was geweest en vragen waarom hij was overleden. Ze kon zich van dat gesprek verder nog weinig herinneren. Deze collega had zich toen al voorgesteld als de behandelaar van haar zoon. Toen wilde ze alles zo snel mogelijk vergeten. Het gesprek had geen verlichting gebracht, haar vraag werd omzeild, ze gleed verder de diepte in. In de lobby van het hotel was ze echter niet alleen geweest. Hij was er bij om haar te steunen.
Plots stokte haar adem
Het duurde ruim een week tot ze zover was, dat ze de straat weer op durfde. De paniek was gezakt. Ze vond zichzelf inmiddels belachelijk. Ze schaamde zich. Fietsen durfde ze al helemaal niet, zo weinig balans had ze. De treinreis had ze overleefd door zich te concentreren op haar ademhaling, soms haar ogen te sluiten tot de zwarte vlekken voor haar ogen verdwenen waren.
Voorover buigend om zogenaamd haar veters opnieuw te strikken of iets onderuit haar tas op te diepen. Het hielp om helder te blijven.
Haar hart was als een razende tekeer gegaan; plots stokte haar adem. Tellen hielp, ze kende het riedeltje. Eenendertig, tweeëndertig, drieëndertig, drie tellen, hou vast en opnieuw…haar angst bleef uit. Doortellen…. Overstappen lukte, net op tijd. Toen iedereen ineens opstond en bagage uit het rek werd getild, had de trein zijn eindbestemming bereikt. Een kille wind kwam van zee.
Muurvast in een konijnenhol
Bijna alles was uitgepakt en opgeruimd. Een paar dozen stonden nog in de gang. Ze stonden niet in de weg. De fotoboeken had ze gevonden. Ze miste de honden, de grote en de kleine. Ze miste haar man. De foto’s had ze lange tijd bekeken. Ze stonden er alle drie op. Ze werd er melancholisch van. De teckel werd met haar vacht vol zand, triomfantelijk door haar man omhoog gehouden en de grote hond keek naar hen op. Met de teckel was er altijd wat.
Ze had stampvoetend tegen haar man geroepen dat ze er nooit meer in zou trappen om de teckel los te laten, want aan de lijn was zielig en hier kon het echt wel. Volgens hem! Woedend was ze geweest. De teckel had eerst keurig mee gedrenteld, toen klein drafje en weg was ze! Ze zat in een konijnenhol en maakte een snorrend geluid. Muurvast zat ze. Haar grote vriend had niet meegekund. Zijn lijf paste niet. Hij zat een eindje van het gat vandaan op de uitkijk.
Hijgend probeerde ze zich los te wurmen. Haar sterke voorpoten groeven als een razende. Haar kleine achterpoten probeerden het zand weg te werken. Ze maakte rare piepende geluiden. Haar grote vriend ging sloom verzitten terwijl hij zijn kop in haar richting draaide. Bij ieder geluid spitste hij zijn oren. Plotseling schoot ze los. Achterwaarts kronkelde ze zich uit haar benarde positie en probeerde hem te laten weten dat ze onderweg was naar de uitgang. Tenminste dat hoopte ze.
Nooit weer!
Ze was diep komen te zitten. De tunnel was net ruim genoeg om te graven. Nu ze niet kon keren en naar achteren gleed, zag ze rechts een gang die ruimer leek. Het proberen waard. Ze was niet voor één gat te vangen. Opgewonden van de geur die ze opsnoof, groef ze door. Haar vriend was er bij gaan liggen en gaapte. Nu zat hij ineens rechtop en draaide zijn kop in de richting waar het doffe geblaf onder de grond hoorbaar was. Zijn neus in de wind. Ze had lol, dat was duidelijk. Haar aria bereikte de hoogste noten.
Gespannen wachtte hij op haar verschijning, krabde wat aan zijn buik en onder zijn oksel, snuffelde aan een graspol en keek naar de wolken. Het opgewekte gemopper en gesnuif onder de grond was gestopt. Het ronde hol waarin ze was beland bleek helaas leeg maar ze kon zich wel omdraaien. Ze schoot de gang in, maakte vaart. Met een plop, haar ogen vol zand, stond ze te knipperen in de volle zon. Haar trouwe makker, hij likte haar liefdevol. Het baasje kroelde zacht in haar vacht.
“Dit is absoluut de laatste keer” sprak het vrouwtje en pakte haar camera.
Zelfportret van Miriam
Een moeder (Miriam) ontmoet een aantal jaren na de dood van haar zoon de psychiater die een korte periode de behandelaar van haar zoon was. Hun gedeelde verdriet over het verlies verbindt hun bij hun zoektocht naar de waarheid. De vriendschap werkt helend voor beiden. Met ups en downs.
Meer lezen van Miriam?
Meer lezen over Verlies en Rouw?
- Zo rauw als rouw kan zijn – rouw heeft tijd nodig
- Ik rouw – Info van Thuisarts.nl
- Steunpunt Verlies – Hulp en advies bij rouw en verlies
Heb je een vraag?
Onze experts beantwoorden jouw vraag in het online Spreekuur van PsychoseNet. Gratis en anoniem.
Verder lezen over goede zorg en GGZ?
Onderstaande boeken zijn geschreven door hoogleraar Jim van Os. In deze eerlijke boeken lees je meer over psychose, trauma, de nieuwe GGZ, herstel en veel meer.
Geef een reactie