‘De kern van honger’ is de titel van een uitgebreid verhaal van Sylvia over het herstellen van een dynamiek die voortkomt uit leegte. Deze blog verschijnt in drie delen. Vandaag het eerste deel.
Deel 1: De enige uitweg is de weg naar binnen
Ik kom uit een gezin waar voor mij als kind geen plaats is voor mijn emoties. Mijn ouders begrijpen mijn gevoeligheid niet. Steeds meer vervreemd van de essentie van wie ik ben, raak ik het contact met mezelf kwijt.
Ik zonder me regelmatig af en vul het emotionele “gat” wat ontstaat, met snoepjes en koekjes
Ik merk dat snoepen me een soort van “roes” geeft. Reeds op jonge leeftijd, lijkt populair zijn belangrijker voor me te worden dan al het andere. Hoe ik op anderen overkom is voor mij veel belangrijker dan hoe ik me mezelf voel en wat ik wil of niet wil.
Hiermee zet ik de toon voor het aankweken van een schijnpersoonlijkheid. Tijdens mijn achttiende jaar komt de eetstoornis tot ontwikkeling. Ik leer me te concentreren op mijn begerenswaardigheid in plaats van op mijn begeerten.
Zo trap ik in de mythe dat mijn seksualiteit voortkomt uit ‘mooi’ zijn, in plaats van te beseffen dat mijn schoonheid voortkomt uit mijn seksualiteit. Ik probeer het onbereikbare te bereiken: magerder worden dan de natuur bedoeld heeft, zonder te beseffen dat ik hiermee als vrouw onnatuurlijk mager word.
Honger magert me uit en ik doe afstand van seksuele verlangens en mijn liefde voor het meest vrouwelijke deel van mijn zijn
Steeds meer raak ik geobsedeerd door voedsel, zodat ik mijn emotionele pijn niet te hoef te voelen. Als een ronde plug, probeer ik wanhopig te passen in een vierkant gat om te kunnen overleven en te gedijen.
Totaal vervreemd geraakt van mijn innerlijke aard, ga ik weg bij het gezin wat me niet lijkt te begrijpen. En de tijd breekt aan dat ik als een vlieg in een spinnenweb, volledig gevangen word in mijn obsessie voor voedsel.
Van binnen lijkt mijn lijf één groot donker gat. Een gat dat ik wanhopig probeer op te vullen met mijn dwangmatigheden rondom voedsel. De weegschaal is mijn trouwste vriend en mijn grootste vijand. Ternauwernood houd ik me staande binnen een maatschappij die me zo vaak overweldigt en angstig maakt.
Mijn drang naar presteren en mijn angst om te falen houden me overeind en voeren me weg van psychiaters en psychologen
Ik moet immers laten zien dat ik het zelf kan! En zo leid ik twee levens. Van buiten ben ik de spontane, vrolijke, vaak clowneske, goed uitziende, hard werkende Sylvia. Van binnen voel ik me totaal vervreemd. Als een vermoeid, angstig kind, met maar één uitweg voor haar emoties: bergen en bergen eten met daarna de explosie.. braken…
Als een drenkeling klamp ik me vast aan een schijnwereld vol illusies. Ik schaam me voor mijn lichaam en ik probeer mijn lichaam een hoekigere vorm te geven. Een vorm die geen greintje vet bevat om de hoeken af te ronden. Doordat ik het wezen van mijn vrouwelijkheid heb verbannen, leef ik constant in een toestand van geestelijke honger.
Door de vicieuze, destructieve cirkel van (vr)eten, braken en vasten ontken ik mijn krachtigste emoties. Ik leg de stem van mijn intuïtie het zwijgen op.
Dit gaat zo jaren lang door. Zelfs het prachtige Goddelijke geschenk van het zwanger zijn en het moederschap, wordt overschreeuwd door deze enorme emotionele, niet te stillen honger die ik krampachtig met voedsel probeer te onderdrukken.
Er zijn tijden dat ik de vreet- en kotsbuien afwissel door excessief alcohol gebruik of hunkerend uitreik naar aandacht. Hiermee stap ik van de ene verslaving op de andere. Niet beseffend dat zolang ik de werkelijke honger, mijn werkelijke verlangen, niet onderken, ik niet los kan komen van het verslavingsproces.
De verslaving en de dwangmatige gedachten rondom voedsel, houden me weg van de werkelijkheden die ik ondraaglijk vind. Ik kan het niet verdragen in mijn eigen lichaam te zijn.
Mijn obsessie voor voedsel brengt me in een toestand van onbewustzijn
Vaak verblijf ik in een trance-achtige toestand waarin ik niet hoef te voelen en geen kennis hoef te hebben van mijn pijn, verwarring en worstelingen. Want in contact zijn met mijn lichaam betekent in contact zijn met mijn gevoelens en dat is te verwarrend en te pijnlijk.
Ik “leef” in mijn hoofd, want gedachten kan ik tenminste op een rijtje zetten en nog enigszins controleren. Emoties niet. In plaats van in verbinding te staan met het leven, trek ik me terug in mijn geobsedeerde, kleine wereld van eten, braken en diëten en hou ik me bezig met de bezetenheid geen lichaamsvet te willen hebben.
Deze gedachten houden me weg uit het heden en stellen me niet in staat op te nemen en te ontvangen van wat zich direct voor me bevindt om me werkelijk te voeden – zoals de glimlach van mijn eigen kind…
Ik ben blind voor de behoeften van mijn kinderen en blind voor de behoeften van mijzelf. De honger blijft duren en de leegte groeit.
Ik vul mijn maag, maar niet mijn hart en mijn geest
Een verwoede poging, om de stroom van het leven onder controle te houden. De meest intieme manier van communiceren van het lichaam, heb ik geleerd te veronachtzamen en te wantrouwen – de taal van de emoties.
Sylvia van den Bosch heeft dit persoonlijk verhaal geschreven met het proces rondom boulimia nervosa als rode draad. Tijdens deze reis is zelfreflectie essentieel gebleken. Gelukkig is ze hersteld van de eetstoornis en herkent ze ander leegte-vullend gedrag. Valkuilen blijven op de loer liggen. Haar reis van hoofd naar hart gaat door.
Deel 2 verschijnt maandag 20 augustus.
Meer informatie:
- Meer info over eetproblemen en jezelf accepteren lees je op: proud2beme.nl
- Herstelverhaal Anne Marsman
- Uit lijden ontstaat identiteit
Geef een reactie