In deze blog legt Rik een verband tussen het lijden in het leven en de zoektocht naar de eigen identiteit. Het vinden van je authentieke zelf.
Voor mij is het niet duidelijk wie ik ben. Het is niet enkel een twijfelachtig zelfbeeld, maar het ontbreken van een te duiden basisgevoel aangaande de eigen identiteit. De meesten van ons hebben dat basisgevoel wel. Het gevolg is dat ik chronisch zoekend ben.
De vraag wie ik ben leidt naar zaken als zelfreflectie, zingeving, ontwikkeling en spiritualiteit
Ik krijg namelijk geen antwoord op deze vraag, maar wil het ergens wel duidelijk krijgen. Ergens moet ik toch in staat zijn een gevoel van zelf te ontwikkelen?
Zingeving is altijd een heikel punt voor me geweest. Waar leef ik voor? Waar haal ik voldoening uit? Wat vind ik belangrijk? Wie wil ik zijn? Dit gaat dus dieper dan enkel een plezierige invulling van de dagen. Het voorziet me in een onaflatende zoektocht.
Een onderdeel van zingeving kan zelfactualisering zijn. Maslow beschijft dit als ‘het realiseren van het eigen potentieel, om tot een waar zelf te komen’.
Een positieve keerzijde van het ontbrekende besef van identiteit is dus ook de drive voor zelfverwezenlijking
Ik ben een persoonlijkheid die ik enigszins kan omschrijven. Door mezelf te blijven onderwerpen aan onderzoek in de vorm van zelfreflectie, contemplatie en meditatie, breng ik aan de oppervlakte wat er in mij leeft aan bewustheden en onbewustheden.
Hierdoor til ik mijn persoonlijkheid langzaam naar een hoger niveau. Daarbij ‘word ik wie ik altijd geweest ben’, zoals Jung dat omschrijft met het principe van individuatie.
De ‘Theorie van Positieve Desintegratie’ van Dabrowski beschrijft psychische klachten als ontwikkelingspotentieel. Als de drijvende kracht achter de persoonlijke ontwikkeling.
Het doormaken van episodes van psychisch lijden maakt dat een persoonlijkheid min of meer gedwongen wordt zich opnieuw te definiëren. In welke vorm dat psychisch lijden zich uit, is niet heel belangrijk.
Door het doormaken van dergelijke periodes, vindt langzaam een verschuiving plaats van individu naar authentieke persoonlijkheid. Er zit dus meer in psychisch lijden dan enkel de lijdzaamheid overkomen.
Zelfactualisering en het principe van positieve desintegratie wijzen sterk in de richting van hoogbegaafdheid en hoogsensitiviteit. Laten die twee vliegers nou voor me opgaan.
Het begint me langzaam te dagen hoe het allemaal in elkaar verweven is.
Het zware psychisch lijden dat ik doorgemaakt heb, is dus een stuwende kracht achter de te dagen realisatie van wie ik werkelijk ben
Het is geen toeval dat termen als hoogsensitiviteit, hoogbegaafdheid en zelfactualisering samen lijken te vallen. Ze beschrijven samen een individu die op weg is tot bloei te komen, op weg is zichzelf te verwezenlijken. De worsteling met zaken als zingeving, menselijke verbinding, identiteit; ze zijn inherent aan dit type individu.
Voor mij is deze andere blik van kijken naar mijn persoonlijke worsteling er een van hoop. Het maakt me duidelijk waarom ik nog altijd worstel, zoekende ben. Het geeft hoognodige betekenis.
De medaille die leed heet, heeft werkelijk twee kanten
Dat geldt overigens niet alleen voor wie zich herkent in het beschreven profiel.
Laten we niet vergeten hoe psychisch lijden de persoonlijkheid op positieve wijze weet te vormen.
Geef een reactie