Sociale kwetsbaarheid. Hét kenmerk van de psychiatrische patiënt. Alle andere kenmerken zijn net zo variabel als bij ieder ander mens. Om aan die kwetsbaarheid én de onderliggende psychiatrische symptomen wat te doen, bestaat de GGZ.
De GGZ bestaat uit een bonte verzameling deskundigen
Deskundigen die zich steeds vaker moeten verantwoorden bij verzekeraars om zo te zorgen dat de instellingen van inkomsten worden voorzien. Die instellingen hadden voorheen te maken met een paar contractpartners. Nu zijn het er tientallen.
De aanbieders moeten onderhandelen. Met alle verzekeraars. Met alle gemeenten in hun regio.
Een bureaucratisch monster
Prestaties worden gemeten met ROM-metingen. Formulieren met allerlei informatie over de patiënt en zijn of haar vorderingen in de behandeling. Verzekeraars eisen dat van elke patiënt de zogenaamde DSM classificatie aangegeven wordt. Terwijl aan de bruikbaarheid van ROM en DSM steeds meer wordt getwijfeld.
De verzekeraars wedden in beide gevallen op het verkeerde paard. Gestreste medewerkers moeten alle handelingen minutieus rapporteren én ze worden verleid om een diagnoses te stellen die meer knaken opleveren. Ook als die niet bevorderlijk zijn voor het herstel van de patiënt.
En dan hebben we het nog niet gehad over de maatschappelijke impact van een DSM diagnose
Schending van het medische beroepsgeheim, is vaak direct of indirect aan de orde. Diagnoses zijn gewoon af te leiden uit de unieke prijzen voor een behandeling. De GGZ-diagnose kan bovendien gebruikt worden bij het afsluiten van een arbeidsongeschiktheidsverzekering of levensverzekering. Zijn polisvoorwaarden op basis van een ‘DNA paspoort’ de volgende stap? Een schrikbeeld voor chronische patiënten.
Psychiatrische patiënten hebben al genoeg last van stigmatisering
Denk maar aan de beeldvorming die vooral wordt bepaald door de berichten over tragische voorvallen waarin altijd een verwarde persoon de dramatische hoofdrol speelt. Maar dé psychiatrische patiënt is niet gevaarlijk, overlast gevend of onbetrouwbaar.
Terwijl de psychiatrische patiënt wil herstellen, ruziën zorgaanbieders en verzekeraars om hun belangen veilig te stellen. Minister Schippers schrijft in een brief aan de Tweede Kamer dat de tweede lijn in de GGZ een veel sterkere positie heeft dan de verzekeraars. Zo ontstaat het risico dat de kwaliteit van zorg achter blijft. Voor het kabinet reden om de marktwerking verder te stimuleren.
De GGZ heeft een imagoprobleem. Je kunt toch ook met je buurvrouw gaan praten of het kost alleen maar geld. Alle reden om een objectieve doelmatigheidstoets op de GGZ los te laten. Tegelijkertijd hebben behandelaars het over de eigen regie van de cliënt. Zelf het dossier beheren. Zelf sturing geven aan de behandeling.
Als we écht willen bezuinigen op de GGZ, moeten ook verzekeraars investeren
In zorgpreventie. Cliënt-gestuurde voorzieningen zoals maatjesactiviteiten, lotgenotencontact en zelfregiecentra. Voor het geld van één intramurale opname of twee beschermd wonen-plaatsen kunnen honderd cliënten een maatje* krijgen. Het is wel een goed teken dat verzekeraars zoals Achmea hun best doen om ook het cliëntenperspectief op thema’s boven water te krijgen. Somatische zorg in de GGZ is zo tot een zeer nuttig en noodzakelijk speerpunt gepromoveerd.
Intussen heeft Tweede Kamerlid Bouwmeester het over borging van goede zorg en privacy. Onder andere door een effectieve codering van gegevens. Er moet een einde komen aan de onderhandelingen tussen verzekeraars en aanbieders over de hoofden van patiënten heen. Tijd voor échte eigen regie.
*een vrijwilliger uit de maatschappij
Heico Klumpen, vrijwillig belangenbehartiger GGZ cliënten.
Geef een reactie