Veel gezochte termen

Psychosenet blog

Auteur

José Hoekstra

José Hoekstra werkt als cliëntondersteuner, crisiskaartconsulent en docent bij ‘De Hoofdzaak’, een onafhankelijke cliëntorganisatie in Alkmaar. José is mede-organisator van de Crazywise Conference.

Een herstelgemeenschap buiten de GGZ. Da’s pas helend

José pleit voor onafhankelijke cliëntenorganisaties buiten de GGZ. Een herstelgemeenschap buiten de GGZ.

José pleit voor onafhankelijke cliëntenorganisaties buiten de GGZ. Een herstelgemeenschap buiten de GGZ. Waarom ze daar zo’n groot voorstander van is, vertelt ze in deze blog.

Steeds weer hoor ik het mensen zeggen. “O wat is het hier anders, dit voelt echt therapeutisch, niet zoals in de GGZ.” Of: “Het voelt als een warm bad.” Zelf heb ik het precies zo ervaren, toen ik er voor het eerst kwam. Ik werk voor een onafhankelijke cliëntenorganisatie. Wij verzorgen een opleidingstraject voor ervaringsdeskundigen, cliëntondersteuning en crisiskaarten.

Het uitgangspunt bij ons is dat we allemaal mens zijn, met onze kwetsbaarheid

Zowel de betaalde krachten, overwegend ook ervaringsdeskundigen, als de vele vrijwilligers. En dat, júíst dat, is zo therapeutisch. We hebben weliswaar verschillende taken, maar we zijn voor alles, boven alles, in de eerste plaats mens. Wanneer je binnen de GGZ probeert te herstellen heb je onherroepelijk te maken met maatschappelijke rollen. Je hebt een behandelaar, medebehandelaren en therapeuten. Je hebt cliënten en er zijn ervaringsdeskundigen. Een GGZ-instelling is en blijft daarmee een ‘schoolplein’ waar status belangrijk is. Waar competitie onderhuids speelt.

Natuurlijk is dit een karikatuur – de ene plek is de andere niet. En overal werken bijzondere mensen die zich niets aantrekken van dit soort rollen en hun cliënten als mens benaderen. Dat wil ik niet ontkennen. De meeste mensen hebben hart voor hun werk in de GGZ.

Toch blijft het van groot belang dat we herstelgemeenschappen en herstelacademies creëren buiten de GGZ

Waarom? Nou: daarom. Precies vanwege deze dynamiek. Omdat iemand pas wezenlijk kan herstellen wanneer rollen, status, inkomen, leeftijd, betaald – of onbetaald werk er niet meer toe doen. Het alleen nog maar draait om jou als mens in je proces.

Dat is erg helend op zichzelf, een beetje tribaal zelfs. Tribaal in de zin van gemeenschapszin. Een gemeenschap waarin je gezien wordt als mens, hoe het met jou gaat, waar je mee bezig bent in jouw persoonlijke proces. Hoe je bent als mens in de groep, als mens met jezelf en met anderen. Voor iedereen is er dan een plek en voor elk proces is ruimte. Ben je nu niet toe aan een vervolgmodule – dan stap je gewoon in wanneer je er wel klaar voor bent. Je blijft welkom. Heb je behoefte aan een tijdelijke plek in deze gemeenschap – dan kan dat. Velen vinden bij ons een plekje als vrijwilliger, maar velen vinden ook weer betaald werk van ons uit.

Het is precies die gelijkwaardigheid die zo bovenaan staat in onze organisatie die helend werkt

Het is een gelijkwaardigheid die je niet kunt bereiken binnen een GGZ-instelling, omdat je nooit helemaal kunt ontsnappen aan de rollen die er heersen. Een gelijkwaardigheid die je wel kunt waarborgen in een onafhankelijke herstelgemeenschap.

Reacties

4 reacties op “Een herstelgemeenschap buiten de GGZ. Da’s pas helend”

  1. Maartje

    Hallo Jose, een enthousiast stukje! Ik voel echter wel wat ‘drempeltjes’ – want: welke therapeut benaderd zijn cliënt/patiënt niet als mens? Zou je dit begrip ‘benaderen als mens’ nader kunnen omschrijven? Nu geef je een kader aan, waar betaald/onbetaald, status, gelijkwaardigheid – dit lijken te definiëren. Is dat waar? Ikzelf heb meer behoefte aan een platform, waar het uitgangspunt achter de (psychologische) theorie belicht wordt – in zijn verscheidenheid. Iets, waar ik ja of nee tegen kan zeggen. Nu lijkt het zo, dat ik een pollepel in de strot geduwd krijg, met onbekend eten. Daarbij: alles wat richting c-ptsd gaat, valt buiten de kaders waarin de GGZ nu werkzaam is. Ze zeggen dan doodleuk dat je ‘ongeneeslijke ziek’ bent. Peter Levine en poyvagal theory bijvoorbeeld, bestaan daar niet. Praten en pillen is ongeveer het enige aanbod.
    Vanuit de kinderopvang: benader ik een kind vanuit een ‘protocol’ of vanuit een bepaalde ’theorie’ – het kind zal mij negeren. Dus? Hoe benader je een mens? Ik zou zeggen: met bewustzijn! De kern van alles is bewustzijn voor mij. En of je nu als vrijwilliger werkt in een cliëntenraad of als psychiater: bewustzijn betekent ook – geen rol aannemen en of spelen. ‘Patiënt – zijn’ is uiteindelijk in feite ook een rol. Uiteindelijk is iedereen een geestelijk wezen, dat een menselijke ervaring doormaakt. En genezing is meestal goed mogelijk.

    1. joan

      Dit is nu precies waar ik tegenaan loop binnen de GGZ.. Met een complexe ptss hebben praten en pillen mij verder van huis gebracht dan nodig.

      De GGZ heeft boeken in de kast van Peter Ievine en Bessel van de Kolk, maar begrijpen de inhoud niet.

      Na elk gesprek bij de GGZ moest ik naar de hapto om mijn lichaam te hervinden. Echter de overheid vond dat geen essentiële zorg. later uit de WOB verzoeken bleek waarom…

      Nu ik mijn herstelproces zelf ter hand neem met lichaamsgewicht therapie maak ik.weer stappen vooruit.

      Echter de grootste bedreiging is nu het UWV…. die je afgaat op de voor mij niet werkende protocollen van de GGZ.

      Mijn vraag: waar vind ik überhaupt herstel zorg? Mijn hulpverleners kunnen mij dat njet vertellen. Ook niet waar ik ervaringsdeskundige kan vindne.. Zij werken er niet mee. Terwijl.het een giga instelling is.

  2. Max Oranje

    Hoi José, mooi dat je een pleidooi houdt voor wat je raakt en voor gaat: herstel door een proces van gelijkwaardigheid. Wat mij verbaasd is dat herstel nogal een veelzijdige betekenis heeft gekregen in de afgelopen jaren. Jij schrijft ook over herstelgemeenschappen en herstelacademies. Ik zie ook ontwikkelingen bij mij in de buurt waar studenten voor worden gevraagd vanuit deelnemende organisaties. In mijn beleving zijn er twee vormen: een Herstelacademie opgezet buiten de ggz in de vorm van lotgenotencontact óf lotgenotencontact opgezet buiten de ggz in de vorm van een Herstelacademie; in mijn ogen een groot verschil in gelijkwaardigheid en wat betekent dan ‘voor en door cliënten’? De drempel ligt geheel aan mijn kant en zou iedereen aanraden zelf te gaan kijken of het je helpt. Maar mijn vraag bij deze (regionaal ingestoken) initiatieven: heb je als ervaringsdeskundige enig gevoel bij de geschetste drempel? hoe wordt het begrip herstel, Herstelacademie en gelijkwaardigheid (landelijk) geborgd? heb jij daar als insider enig idee van?

  3. Petra Kramer

    Dit is waar het op lijkt, dat ik contact mee wil hebben. Ik zit zonder psychose in de GGZ en wil graag meer over jullie werkwijze weten. Ik ga er vanuit, dat mensen in de GGZ problemen hebben, vaak veroorzaakt door derden, die opgelost moeten worden. Daar moet hulp bij geboden worden.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *