Toen ik in de Amsterdamse Rivierenbuurt woonde, had ik een min of meer vriendschappelijke band met een Wit-Russische dakloze, die zich Lev liet noemen. Hij verkocht de Daklozenkrant bij de plaatselijke Albert Heyn, waar Imane uit Rabat de onbetwiste heerseres van de caissièrebrigade uithing.
Lev had trouwe hondenogen, was beleefd en vriendelijk, en takelde daarom met Kerstmis wel 70 euro op een dag binnen, zoveel Daklozenkranten verkocht hij. Ik mocht Lev graag, omdat hij op zijn minst een eerlijke indruk maakte, wat in dat milieu al heel wat
Zijn levensverhaal, als het klopte, was van een gepast Slavische tragiek. Lev was in een vorig leven begrafenisondernemer in Wit-Rusland. De zaken liepen goed, tot de maffia beschermingsgeld eiste. Lev was een eerlijk man, daar begon hij niet aan. Hij liet zich niet chanteren. De doodsbedreigingen kwamen, ze gingen gepaard met voorkennis over zijn dochtertje Anna. Lev trok zijn conclusies en vluchtte naar het veilige Nederland.
Als Lev vond dat hij genoeg euro’s had verdiend
kocht hij bij cassiere Imane van de Albert Heyn een sixpack huismerkbier. Ik was daar soms bij, omdat ik toen ook nog wel eens een pilsje dronk, en ook omdat ik caissière Imane best mocht. Ze paarde een bepaald vrijmoedige blik aan een hoofddoekloos bestaan, zodat Lev en ik tijdens het afrekenen van ons bier vrij zicht hadden op haar uitbundige bruine krullen. Een paar keer ging ik met Lev mee naar het speeltuintje, waar hij zijn bier dronk met de geveinsde onwennigheid van de ervaren happer. Misschien leek ik toen al meer op hem dan me lief was.
Omdat Lev door zijn zakelijk instinct van begrafenisondernemer uit Wit-Rusland ook goed boerde als verkoper van de Daklozenkrant, kon hij zich dagelijks pretgroen uit de coffeeshop veroorloven. Lev was de beroerdste niet, en deelde zijn bier en jointjes soms met mij, of ik mijn stash met hem. In dat speeltuintje kwamen trouwens allang geen kinderen meer. Wel mannen en vrouwen die veel leken op Lev, en misschien ook wel op mijn latere zelf.
Het speeltuintje werd in de gaten gehouden door een beveiligingscamera
Ook stond er een bord, dat melding maakte van een politieverordening, die gebruik van alcohol en drugs ter plekke verboden verklaarde, met het oog op de kinderen. In dat speeltuintje, terwijl we kameraadschappelijk een beetje onder invloed raakten van het supermarktbier en de wiet, werd Lev soms openhartiger.
Hij bleek een liefhebber van Isaak Babel en Lermontov. Ooit bewandelde hij de Nevski-prospekt in Sint Petersburg, hoewel nog niet als doelwit van de beruchte maffia, die zich zoals bekend in weinig onderscheidt van de Wit-Russische presidentiële methodes.
Hij was toen met zijn dochtertje Anna, die hij sinds zijn overhaaste vlucht, indertijd 7 jaar geleden, nooit meer gezien had. Voor haar eigen veiligheid, beweerde hij, al realiseerde ik me toen al dat het slachtoffer Lev heel wel een partiële dader kan zijn geweest. Ik bedoel dat hij fouten kon hebben gemaakt. Misschien had hij een plaatselijke maffialeider niet met de vereiste egards ter aarde besteld, of keek hij een gangsterliefje iets te lang aan. Een dodelijk vergissing heb je in die contreien snel gemaakt. Van zijn vrouw Irina wist ik alleen dat ze de boekhouding voor zijn begrafenisonderneming had gedaan. Ook bleek ze een groot talent te hebben voor het vervaardigen van rouwkransen. Over haar zei Lev alleen: “Zij is de reden voor mijn vertrek niet geweest.”
Later verloor ik Lev een beetje uit het oog. Ik probeerde aan opwaartse sociale mobiliteit te doen. Ik kocht een huis in een nettere buurt. Daar hoorde een grotere auto bij. Voor een optelsom van medische en persoonlijke uitdagingen een einde maakte aan mijn verblijf in Amsterdam, zag ik Lev nog één keer terug.
Ik maakte een tussenstop bij de Albert Heyn in de Rivierenbuurt
Om wat boodschappen in te slaan. Lev hield met zijn Daklozenkrant met gepaste rouw in zijn ogen de wacht bij de ingang. We begroetten elkaar als oude vrienden. Ik stelde voor om net als vroeger weer eens bier af te rekenen bij mooie Imane, de vrijmoedige caissière uit Rabat. Daar was Lev wel voor te vinden.
Maar toen we onze sixpacks bij haar betaalden, bleek Imane een gedaanteverwisseling te hebben ondergaan. Haar lange krullen waren afgeknipt; het restant werd verborgen door een hoofddoek, die haar goed stond. Imane leek de verwarring in de ogen van begrafenisondernemer Lev en mij te bespeuren. Ongevraagd zei ze: “Ik ben een tijdje op bezoek geweest bij familie in Marokko. Ik ga trouwen.”
Geef een reactie