Wat bereik je na 48 uur samen lopen? Hoe is het om met je team een parcours van 555 kilometer te volbrengen? Hopensjouwer beschrijft hoe de SocialRun 2019 voor hem was.
‘Nog wat leuks gedaan dit weekend?’
Als iemand me dat eind september had gevraagd, had ik doodleuk geantwoord: ‘Even denken. O ja: ik heb dit weekend met een aantal collega’s 555 kilometer hardgelopen!’ Veel kans dat die persoon me dan zou aangapen met een blik alsof ik stapelgek was. Terwijl het juist dat soort terminologie is waar ik tegen in het geweer kwam. Het ging immers om de Socialrun: een non-stop hardloopestafette in het weekend van 20-22 september om geld in te zamelen voor projecten tegen stigmatisering. Daar heb ik met mijn team (samen met nog 40 andere teams) aan meegedaan. En doordat ik een weekendje van huis was, kon ik één moeite door ook mijn chagrijnige benedenbuurman even ontlopen.
Het bijzondere van al deze teams was, dat het een bonte mix was van professionals en (ex-)cliënten. Je achtergrond deed er niet toe
Het ging er alleen om dat je samen heelhuids het hele parcours heen en terug naar de voormalige vliegbasis Soesterberg wist te volbrengen. Daarbij liep iedere loper op toerbeurt 2 kilometer. De lopers waren verdeeld over twee subteams, die elkaar om de zestig kilometer aflosten. Afwisselend liepen we midden op de dag, in de schemering en in het pikkedonker. En gelukkig boften we ook dit jaar weer enorm met het zonnige en droge weer.
Eén ding was jammer: we konden vanwege werkzaamheden ditmaal niet over de Afsluitdijk lopen – terwijl het bedwingen van deze 32 kilometer lange dam tussen Zurich en Den Oever een pracht van een uitdaging is. Dit werd gecompenseerd door elders het parcours te verlengen.
De laatste etappes werd ons team gevolgd door een camerateam, voor een promotiefilmpje over onze instelling. Toen het busje van het camerateam vlak voor een loper uitreed voor wat mooie shots, werd de cameraman door een hobbel in de weg bijna uit het busje geslingerd. Maar zoals in alle avonturenverhalen liep ook dit goed af… En anders hadden we weer mooie verhalen gehad voor het thuisfront.
Tijdens zo’n lange uitputtingsslag komt iedereen vroeg of laat wel een keer zichzelf tegen
Af en toe waren er kleine ergernissen, zoals aflossingen die misliepen door onverwachte wegomleggingen. En zelf was ik af en toe flink chagrijnig (al bijna net zo erg als mijn buurman…) door het gebrek aan slaap en door de overprikkeling van alle heisa om me heen. Maar we wisten elkaar toch steeds weer op te peppen, omdat we allemaal in hetzelfde schuitje zaten. Ook kwam op beslissende momenten de ware teamgeest boven. Toen een loper van het ene subteam uitviel, bood het andere subteam zijn chauffeur als loper aan en werd een vervangende chauffeur geregeld.
Op zondagavond na de finish dook iedereen moe maar tevreden thuis zijn nest in, in de wetenschap dat we een prachtige teamprestatie hadden geleverd om trots op te zijn. Zeker met de ruim 3000 euro aan sponsorgelden die we bij elkaar hebben gelopen.
In ieder geval zijn we in die twee etmalen ook stukken verder gekomen dan Boris Johnson en het Engelse parlement
Die al maandenlang in dezelfde rondjes ronddraaien. Wat zou het verfrissend zijn als dat stelletje, net als wij, ook eens de gezonde buitenlucht zou opzoeken. Dan zouden ze ervaren dat eendrachtig samenwerken aan een doel veel meer oplevert dan dat eindeloze Brexit-gemekker…
Geef een reactie