“Wie is verantwoordelijk?”
Het is goed dat er eindelijk een site is waar mensen openlijk terecht kunnen met hun verhaal. Een site met goede informatie en echt de intentie om mensen verder te helpen. Het is goed dat er gewerkt wordt aan een nieuwe GGZ. Het is ook goed dat er succesverhalen zijn en dat mensen echt herstellen.
Maar toch wordt ik verdrietig van de verhalen die ik lees hier en op het internet. Zoveel mensen die problemen hebben met medicatie. Die bijwerkingen ervaren die hun levenskwaliteit niet ten goede komt. Die blijvende schade oplopen door medicijn gebruik (waar nauwelijks aandacht voor is). Die telkens te maken krijgen met wisselende diagnoses en daarbij behorende behandeling en aanpak. Waardoor herstel belemmerd wordt. Ik wordt verdrietig dat de antwoorden vaak bestaan uit niet exact weten en gevoelskwestie of je moet er maar mee leren leven.
Het is goed dat cliënten gewezen wordt op het feit dat ze zelf verantwoordelijk zijn voor hun leven en daarbij horend herstel van hun psychisch lijden. Maar wat nu als iemand door het lint gaat op psychofarmaca. Er zitten mensen in de gevangenis omdat ze een slechte wisselwerking hebben door medicatie en daardoor iets verschrikkelijks hebben gedaan (de psychiatrie ontkent, rechtssysteem is opzoek naar objectief bewijs, client is de klos).
Wat nu als iemand blijvend tardieve dyskinesie heeft of restverschijnselen van jaren antipsychotica of antidepressiva gebruik. Wat nu als iemand alcoholist is maar toch een handvol pillen slikt die de psychiater voorschrijft, met als gevolg dat deze persoon volledig onhandelbaar en verward de dag door moet zien te komen. Wat nu als er te weinig personeel op een afdeling voor verstandelijk gehandicapten is en daarom besloten wordt iedereen maar een fors depot antipsychotica te geven zodat de boel lekker rustig blijft.
Helaas worden deze gevallen allemaal afgedaan als zeer zeldzame bijwerkingen, nauwelijks voorkomend of eigen verantwoordelijk van de client. De realiteit is misschien dat het allemaal niet zeldzaam is en dat de client het medisch handelen niet volledig in de schoenen geschoven kan worden.
Ik vraag me bij het lezen van al deze verhalen van echte mensen met echte problemen af waar de verantwoordelijkheid van de psychiater ligt? Mag de client in zijn kwetsbare positie als hulp vragende boos zijn en om verantwoordelijkheid vragen? Mag dat ook serieus genomen worden?
