Op zoek naar nieuwe praktijkruimte drink ik koffie op de Zuid-As in Amsterdam. Ik ben hierheen gekomen om een leuke ruimte voor mijn nieuwe psychotherapiepraktijk te bemachtigen. Terwijl ik koffie drink in een Disney-achtig decor vol luxe, in een soort New-Amsterdam-New-York, geniet ik mee van de conversatie van twee zakenmannen achter me die uitgebreid de ophanden zijnde echtscheiding doornemen. Kil en zakelijk.
Mijn gedachten dwalen af naar het weekend van 23 tot 25 september: Socialrun 2016. Zo’n totaal ander decor. 555 kilometer lopen, fietsen, rijden, koken, kamperen en verbinding maken met mensen die ertoe doen. Ver buiten onze comfortzone. In de nacht van 24 op 25 september 2016 werd niet gesproken over opbreken, uit elkaar gaan, verbroken relaties. In die nacht werden juist nieuwe banden aangegaan, nieuwe vriendschappen gesloten. We’ve done things I rather not remember, with the people I’ll never forget…
Zoveel verhalen. Grenzen vervagen
Dit team is samengesteld uit alle lagen van de DSM-IV/5, maar ik heb geen idee meer. Wie is er nu gek? De psychiater die vermoeid op dag drie, bekent zich ‘licht-hypomaan’ te voelen?
De onovertroffen humor, zelfkennis en het vermogen tot stil genieten van diegenen die in dit avontuur stapten in de rol van ‘cliënt’?
We hebben een te gek team. De gesprekken gaan over Fame en scheetjes, suïcide en schoonouders, manie en stoplichten, stokbrood en antipsychotica. Koffie uit de achterbak, koek-koek vanuit de daktent, weer die hoummous die om 3 uur ’s nachts dienst bewijst. Team Hart voor de GGZ. Socialrun 2016.
Iedereen, maar ook iedereen die ik heb gesproken heeft een verhaal
Niemand is eraan ontsnapt; iedereen blijkt kwetsbaar dat weekend. Treffend is de zelfreflectie. Hoe wij zelf hebben gereageerd op tegenslagen. Dat we soms wel en soms niet een eigen aandeel in het geheel hadden. Hoe hard iedereen werkt om uit zijn verleden te komen. Daarin zit zoveel kracht. Zicht hebben op hoe we anders hebben moeten leren omgaan met datgene wat ons overkwam. Beseffen dat we een keuze hebben. Vrijheid om samen te zijn, vrijheid om alleen te zijn.
We delen ook een vastberadenheid om verschil te maken in de wereld van de GGZ. Psychiaters die kritiek hebben op het systeem? De stap van cliënt naar hulpverlener? Zo heerlijk om te beseffen dat in deze onveilige wereld er ook bemoedigende woorden zijn van een dierbaar team, wat elkaar vond tijdens de mistige nacht, rennend op de Afsluitdijk. Stigma vervalt.
Weer terug op de Zuid-As. Ik laat me deze keer niet meesleuren in de negatieve energie, de leegheid, de façade van de grote marmeren blokken waaruit dit oord is opgetrokken. Dit is de wereld van de besturen, van het geld, van een schijnbaar maakbare wereld, maar ook van een paar mensen die vast de weg naar echtheid gaan vinden. Net zoals wij elkaar troffen boven een pan couscous.
Ik weet nog niet of ik hier mijn praktijk voor integratieve psychotherapie ga vestigen. Wat ik wel weet is dat ik afgelopen weekend iets geleerd heb.
Ver buiten mijn comfortzone, ver buiten alle luxe en comfort, vond ik mijn geluk. Verbinding. Veiligheid. Echte gesprekken.
Mensen met echte verhalen. Echte mensen, met echte levens, echte problemen, zoekend naar de weg om een verschil te maken.
Boven mijn koffie op de Zuid-As, in die onechte Disney wereld, krijg ik de vraag of ik mee wil doen met een team wat in 2017 het IJsselmeer over zwemt en in 2018 het Kanaal. Zonder wetsuit, ver, ver buiten mijn comfortzone. Na Socialrun ben ik hooked. Het gaat er niet om of je rent, fietst of zwemt: van A naar B met wat tijd ertussen. Buiten mijn comfortzone begint het echte leven.
If you aren’t scared of your dreams; they’re not big enough…
Voor iemand die in 2010 het einde van de straat lopend niet kon halen, is niets meer wat het ooit was. Zinvol werk, veiligheid, zinvolle verbindingen, een doel om naar toe te werken; dat is waar het om draait. Zo eenvoudig, maar zo moeilijk in de veeleisende, onveilige, narcistische Disney-Facebook-fictie van zoveel omgevingen die we met elkaar hebben gecreëerd.
Zet 28 mensen bij elkaar. Laat ze van A naar B gaan met 555 km ertussen. Creëer met elkaar een gevoel van veiligheid en geef ze vooral een badkuip met eten. Dat is het geheim van Socialrun.
Loes le Blanc is gediplomeerd counselor en in het laatste jaar van haar opleiding tot European Certified Psychotherapist. Ze deed als chef-kok mee aan de Socialrun 2016 in Team HART voor de GGZ.
Meer over de Socialrun:
• De Socialrun als medicijn
• Sociaal rennen – over de Socialrun en persoonlijk leiderschap
• Socialrun
Geef een reactie