Fotocredits: Pixabay, Gerd Altmann/geralt
Al zolang hij zich kan herinneren, denkt Quin na over de aard van het bestaan. Wat heeft het universum gecreëerd? Waarom ben ik hier? Waar ga je heen na de dood? Quin heeft vier keer een psychose meegemaakt en kreeg daarbij naar zijn gevoel diverse belangrijke inzichten. Over deze filosofische psychoses schrijft hij dan ook zijn verhaal.
Ik denk, dus ik ben
Eigenlijk is René Descartes de eerste die me aan het denken zette over de aard van de werkelijkheid. Daarvoor was ik er niet zo mee bezig, maar toen kwam ik zijn filosofische stelling tegen: Cogito, ergo sum – ik denk, dus ik ben. Het enige wat ik zeker kan weten, is dat ik besta. Want wie zegt dat wat ik waarneem wel echt de realiteit is? Misschien houdt mijn geest me wel voor de gek? Maar het feit dat ik kan denken – of in ieder geval dat er iets is wat mij het gevoel geeft dat er een wereld is die ik waarneem en ervaar, is voor mij een bewijs dat er een entiteit bestaat die mij mijn ik-gevoel geeft.
Ben ik God?
Deze gedachte zorgde ervoor dat ik ging twijfelen over alles. Zie ik dingen die anderen niet zien? Ben ik aan het hallucineren? Droom ik deze wereld, terwijl ik in de echte wereld lig te slapen en psychiaters mij, op een gesloten psychiatrische inrichting waar ik slaap, observeren? Bestaan er überhaupt wel andere mensen? Of heb ik die allemaal zelf bedacht? Ben ik de enige in het universum? Heb ik alles gecreëerd? Bepaal ik alles? Ben ik God?
Het solipsisme
Al snel kwam ik via het internet te weten over het solipsisme – de overtuiging dat er maar één enkel bewustzijn bestaat: dat van de waarnemer. Dit sprak me op een of andere manier erg aan. Mijn eigen bewustzijn is het enige dat bestaat en alles en iedereen dat niet mijn ik-gevoel heeft, heb ik zelf bedacht.
Op de psychiatrische afdeling, waar ik ondertussen opgenomen was, had ik voor mijn gevoel telepathisch contact met medepatiënten. In een vorige blog die ik voor PsychoseNet schreef, had ik het hier ook over. Hoe kan het dat mijn bewustzijn afgestemd is op het bewustzijn van anderen?
Het universeel bewustzijn
Na een tijdje observeren, experimenteren en nadenken kwam ik tot de conclusie dat we allemaal verbonden moeten zijn in een soort universeel bewustzijn. Dit kwam ook door het feit dat ik op een gegeven moment voor mijn gevoel juist niet meer ‘synchroon’ met de anderen liep en ik belandde in een parallelle belevingswereld.
Dit was een stap richting het einde van mijn psychose. Het voelde alsof ik ineens niet meer op die ene bepaalde frequentie afgestemd was en dat ik op een eigen, unieke frequentie zat, waardoor die ‘telepathie’ niet meer mogelijk was. Naar mijn idee dénken we dat we allemaal individuen zijn, maar in feite zouden we allemaal voortkomen uit dezelfde onderliggende geest. Het is alsof ‘mijn’ bewustzijn onderdeel is van een groter bewustzijn, en dat dat grotere bewustzijn opgesplitst is in acht miljard afzonderlijke persoonlijkheden, allemaal met andere herinneringen, gevoelens, gedachten en ervaringen.
Wij denken, dus wij bestaan, en wij zijn één
Mijn solipsistische gedachtegang veranderde al snel in wat meer holistische ideeën. Niet alleen ik besta, maar anderen bestaan ook. Cogitamus, ergo nos sumus et unum sumus – wij denken, dus wij bestaan, en wij zijn één. Deze stelling bedacht ik tijdens mijn psychose in 2022 op de psychiatrische afdeling.
Ik begon me steeds meer te verdiepen in ideeën die overeenkwamen met mijn eigen ideeën. Cardioloog Pim van Lommel beschrijft in zijn boek over bijna-doodervaringen hoe bewustzijn misschien niet alleen een product is van onze hersenen, maar mogelijk verstrengeld is met de principes van de kwantummechanica.
We betekenen meer voor het universum
Dit suggereert dat bewustzijn een diepere, universele rol speelt dan we tot nu toe dachten. Ook fysici Lawrence Krauss en James Dent zetten aan tot nadenken met hun gedurfde stelling dat de mens wellicht invloed heeft gehad op de levensloop van het heelal zelf.
Een opmerkelijke gedachte: dat wij, als waarnemers, misschien meer betekenen voor het universum dan slechts toeschouwers te zijn. Nobelprijswinnaar Frank Wilczek voegt hier een ander intrigerend perspectief aan toe. Hij beschouwt het heelal als een soort raster, een netwerk of ‘grid’, waarin alles is verweven. Dit idee roept vergelijkingen op met een virtuele realiteit, alsof het universum een soort matrix is waarin wij leven.
Gelijksoortige visies
Een verwante visie komt van natuurkundige Andrei Linde. Volgens hem is het universum niet zomaar toevallig ontstaan zoals het is, maar juist op een manier die precies lijkt afgestemd op ons bestaan. In plaats van dat wij ons aanpassen aan het heelal, lijkt het heelal zelf juist afgestemd te zijn op onze aanwezigheid.
Sterrenkundige Paul Davies stelt iets wat nog radicaler is: hij suggereert dat de wetten van de kwantummechanica misschien veranderd zijn door de simpele daad van menselijke waarneming. Met andere woorden: doordat wij het universum observeren, beïnvloeden we mogelijk de regels waar het zich aan houdt.
Verder is er het biocentrisme, een idee van de Amerikaanse arts en onderzoeker Robert Lanza. Volgens deze theorie is het bewustzijn niet iets dat voortkomt uit het universum, maar juist de bron ervan. Met andere woorden: zonder waarnemers zou het universum niet bestaan. Ruimte en tijd zijn dan geen vaste dingen, maar ontstaan pas door onze waarneming ervan. Het leven staat dus centraal in het ontstaan van de werkelijkheid.
Tot slot is er het werk van de Nederlands-Braziliaanse filosoof Bernardo Kastrup. Hij stelt dat bewustzijn niet voortkomt uit materie, maar dat alles juist voortkomt uit één universeel bewustzijn. Volgens zijn idee van het analytisch idealisme is de fysieke wereld zoals wij die ervaren een verschijningsvorm van dit ene bewustzijn. Onze individuele geesten zijn dan als het ware afgescheiden delen van dat geheel.
De verschuiving van de aarde
Tijdens mijn psychoses heb ik, al vanaf 2020, altijd geroepen dat er eerst een grote strijd of oorlog aan zit te komen en er vervolgens een nieuw verlichtingstijdperk aanbreekt, vergelijkbaar met de Verlichting in de 18e eeuw. Het wordt dan mijns inziens niet een periode die in het teken staat van de rede, maar meer een periode die in het teken staat van bewustzijn, innerlijke ontwikkeling en de verkenning van de diepere werkelijkheid.
Voor mijn gevoel heeft dit alles ook te maken met de verschuiving van de Aarde naar het sterrenbeeld Waterman, van december 2020 t/m december 2024, tijdens de Grote Conjunctie. Naar mijn idee zullen nieuwetijdskinderen een belangrijke rol spelen in de transformatie van de samenleving.
Als 25-jarige filosoof heb ik drie keer, relatief dicht op elkaar, een psychose meegemaakt. Zelf zie ik het als spirituele ervaringen. Een heftige periode met veel gebeurtenissen waren de oorzaak van deze ervaringen. Tijdens en na mijn psychoses ben ik erg gaan nadenken over het leven.
Meer lezen van Quin?
Meer lezen over Filosofie?
- Een ontmoeting met een psychotische, filosofische kluizenaar
- Filosofisch scepticisme en humor – een jaartje ouder
- Overweldigend – Frits de Lange
Heb je een vraag?
Onze experts beantwoorden jouw vraag in het online Spreekuur van PsychoseNet. Gratis en anoniem.
Ontvang jij de PsychoseNet nieuwsbrief al?
Meld je aan en ontvang iedere week de nieuwe blogs en interessante items in je inbox.
Geef een reactie