‘Uit de kast komen’ is het thema van deze maand. Ik wist meteen waar ik over wilde schrijven. Ik heb nog bijna nooit gesproken over mijn psychosegevoeligheid en het wordt tijd dat dit gaat gebeuren.
Ik ben al meerdere keren uit de kast gekomen. Letterlijk uit een inloopkast, maar ook toen ik – als vrouw zijnde – een relatie kreeg met een vrouw. Mijn recentste ‘uit de kast’-moment komt aan het eind van mijn blog.
Uit de kast komen heeft voor mij zowel een positieve als negatieve connotatie
Maar het is altijd een spannend moment, want je gaat iets vertellen wat nog bijna niemand van je weet. En daarom vind ik mensen die – op welke manier dan ook – uit de kast komen, zo ontzettend dapper! En toch blijf ik zelf achter met mijn verhaal. Waar gaat het mis?
Ik kan heel veel vertellen: ik heb namelijk een neurologische aandoening
Deze aandoening heeft ongeveer hetzelfde mechanisme als wat psychoses veroorzaakt, namelijk neurotransmitters die een beetje maf aan het doen zijn. Wat mijn aandoening betreft ben ik heel open, ik heb dit nu eenmaal, kan op m’n kop gaan staan (al weet ik niet of ik dat fysiek kan), maar daarmee gaat het niet weg. Dit merk ik met heel veel (vooral lichamelijke) aandoeningen, dat mensen er vrij open over zijn, vrij snel uit de kast komen en mensen laten weten wat er aan de hand is.
Oh ja, nog een keer uit de kast komen: ik heb een zintuiglijke beperking. Kan ik ook niets aan doen, het is nu eenmaal zo en daar moet ik mee zien te dealen. En omdat ik daar open over ben maken andere mensen er over het algemeen ook geen probleem van.
En nu dus mijn eerste keer schrijven over mijn psychosegevoeligheid
Ik ben het aan het uitstellen. Ik doe van alles vertellen om er maar niet over te hoeven beginnen – zo doe ik dit ook in de hulpverlening die ik krijg. Tot gisteren.
Gisternacht schrok ik wakker uit één van de zoveelste nachtmerries. Ik slaap met het licht aan, dus ik kan goed zien wat er in m’n kamer gebeurt: stond er ineens een hijskraan in m’n kamer! En een ontzettend grote hond. Ik heb ze maar genegeerd, ik dacht: dan gaan ze vanzelf weg.
Dus, om even m’n gedachten te verzetten ben ik gaan roken. En daar lagen ze… al die dode lichamen op de grond, van mensen die van mijn flatgebouw zijn afgesprongen. Ik wéét rationeel gezien dat er niet zo vaak groepen mensen tegelijk van flatgebouwen springen, dus de kans dat het dit keer wel zo zou zijn was erg klein.
Maar ik schrok me rot! Ik zag weer eens dingen die er niet waren, en dat betekent dat er iets mis is gegaan in de afgelopen tijd. Ik ben overprikkeld, krijg te weinig slaap en heb zulke heftige stemmingswisselingen dat je er een schip mee kan laten zinken. Ik had het alleen niet door.
Ik heb de crisisdienst gebeld vannacht
Het is niet de eerste keer dat ik ze heb gebeld, maar wel de allereerste keer dat ik volledig eerlijk was: ik durfde eigenlijk niet te bellen omdat de lijn afgeluisterd werd, en ik hoorde een vrouwenstem tussendoor gillen terwijl ik echt een man aan de telefoon had.
Ik heb alles eerlijk verteld: de hallucinaties, de wanen, het overprikkeld zijn. Ik kwam uit de kast naar deze vreemde toe, en was bang voor de reactie. Maar de nare reactie die ik verwachtte kwam niet. Wellicht omdat het een getrainde professional is die dit al vaker gehoord heeft van mensen, maar toch… Voor mij was het heel wat.
Mijn ouders en partner weten er inmiddels wel van af, omdat het vorig jaar een keer zo de spuigaten uit liep dat ik opgenomen moest worden, maar zij denken dat het nu ‘over’ is omdat ik medicijnen gebruik. Naar hen moet ik nog even uit de kast komen.
Mijn grootste uit-de-kast-kom-moment is nu: ik volg een opleiding in de zorg. Ik ga werken in een GGZ instelling. En ik ben psychosegevoelig
Ik wil zit al héél lang tegen iemand zeggen, maar weet niet hoe mensen reageren. Daarom wil ik meer bewustzijn creëren, zowel onder professionals, ervaringsdeskundigen als anderen met psychosegevoeligheid. Je kunt ook met psychosegevoeligheid een heleboel, het zij met een paar aanpassingen. Zo ga ik in plaats van 4 dagen werken en 1 dag school maar 3 dagen naar het werk. Ik doe er niet moeilijk over, en mijn werk om die reden dus ook niet.
Je bent goed zoals je bent. Zoals ik wel eens zeg: If You’re Brave EnoughTo Be different, Don’t Ever Change”. Wat we hebben, maakt ons wie we zijn.
Wat wordt vandaag jouw uit-de-kast-moment?
Sam (25 jaar) is student Verpleegkunde en Docent Gebarentaal. Ze schrijft op haar blog deaftourettes over Tourette en haar doofheid. In de toekomst wil ze ook over haar ervaringen in de gezondheidszorg en ggz (zowel als professional als cliënt) gaan schrijven.
Sam heeft (wellicht door haar Tourette) psychosegevoeligheid, een paranoïde persoonlijkheidsstoornis en PTSS. “Ik wil proberen om iets te schrijven waardoor mensen begrijpen: oké, psychosegevoelig, maar niet ‘dom’ of ‘raar’ of ‘eng’/’gek’.”
Geef een reactie