Miriam beschrijft een onverwachte ontmoeting met de voormalige psychiater van haar zoon. Na het verlies van haar kind kruisten hun paden opnieuw, op het fietspad, tijdens een korte wandeling met haar hoogbejaarde teckel. Een klein ommetje, midden in haar herstelproces, dat onverwacht veel losmaakte.
Een ommetje
Eind van de middag, tijd voor de hoogbejaarde teckel om een ommetje te maken. Ze herkende de geuren van de honden die eerder hun sporen hadden achtergelaten en was wel bekend met het parkje aan de overkant van de drukke autoweg.
Alhoewel ze op haar laatste pootjes liep, was buiten snuffelen nog een intens bevredigend uitje. Thuis laveerde ze tussen verhuisdozen en grote gevulde plastic zakken, half blind haar weg zoekend van het hondenmandje naar het etensbakje in de keuken en terug. Het vrouwtje voelde zich verwant met haar, bij tijd en wijle, verwarde troostdiertje.
Een wandelingetje, een frisse neus, geen gedoe en gepieker over de verhuizing de volgende maand. Het duurde even voordat ze in het drukke spitsuur veilig konden oversteken. Alleen het fietspad scheidde hen nog van het toegangsbruggetje.
De psychiater
Na zijn werk bij de crisisdienst, was het ongeveer 30 minuten fietsen naar zijn huis in een recente nieuwbouw buurt. Ter hoogte van het laatste stuk leidde het fietspad hem langs een groenstrookje van een parkje dat frequent gebruikt werd door hondenbezitters.
Hij dacht aan wat hij vandaag als psychiater allemaal voorbij had zien komen en hoe goed hij zich voelde toen een moeder van een psychotische jongen hem bedankt had voor de tijd die hij voor haar had uitgetrokken. Hij bedacht dat zij het misschien uit beleefdheid had gezegd, hij had slechts geluisterd.
Toen kwam het samen
Ze trok het hondenriempje strak, zag hem van rechts aankomen net voordat ze het fietspad overstak naar het bruggetje. Hij passeerde.
Ze stopte, hield haar adem in. Was hij het en had ze het goed gezien? Ze draaide zich om:
“Hee, hallo….. Nico”
“Mevrouw van Bemmel,” Hij stond al naast zijn fiets.
“Weet je nog hoe ik heet?”
“Dat zal ik niet vergeten. Woont U nog op de Rozenhof?”
“Dat weet je ook nog?”
“Hoe is het met U?”
Stijfheid trok op tussen haar schouderbladen langs haar nek naar de achterkant van haar hoofd. Doorgaan waar ze mee bezig was, dacht ze, niks merken, niks voelen.
“Goed. Ik ga verhuizen. Toevallig volgende maand. Al snel.”
Al die veranderingen
Hij luisterde, hoorde over het verlies van haar man drie jaar geleden, over hoe de drukte van de stad haar teveel werd en dat ze een huis had gevonden in Friesland.
Zij hoorde over de voortgang van zijn werk, veranderingen en promotie sinds de dood van haar zoon en dat hij de omstandigheden waaronder het gebeurd was altijd zou onthouden.
“Ik zie in mijn werk veel zonen zoals die van jou voorbij komen”.
Voortkabbelend de juiste toon vinden, geruststellend met beleefde woorden de conversatie zijn gang laten gaan. Ze bleef bij de tijd. Die ervaring omhulde haar als een schild. Een veilig schild. Glimlachend belande ze in de vertrouwde rol. Een veilige rol. Maar het begon te schuren.
Tot weer ziens?
Ze namen afscheid, het ga je goed. Leuk elkaar ontmoet te hebben, ja ja, zeker, leuk. Ongemak laat zich niet fatsoeneren. Hij sloeg zijn been over de fietsstang, zij keek om, wist niet waarom. Hij keek naar haar en ze zei:
“Ik zou er nog wel eens over willen praten. Over wat er toen gebeurd is”.
Het overviel haar, ze wilde het ongemak eraf hebben.
Hij aarzelde niet, “ik zou het er ook nog wel over willen hebben”.
“Ik ben nog een paar weken hier, zullen we dan ergens afspreken, tussen de dozen is niet gezellig”.
Ze wist niet waar ze het over had, hoe kwam ze in godsnaam op het woord gezellig? De teckel deed een lange plas naast het fietspad voor ze het parkje inliepen.
Miriam (pseudoniem) is beeldend kunstenaar. Haar zoon was vele jaren onder behandeling. Na zijn dood in 2007 lukte het haar vele jaren niet om te schilderen. Haar blogs gaan over het proces van samenwerking tussen Miriam als moeder en een bevriende psychiater om door kunst en vriendschap langzaam tot herstel te komen.
Meer lezen over Verlies en Rouw?
- Zo rauw als rouw kan zijn – rouw heeft tijd nodig
- Verlies – uitgestelde rouw
- Ik rouw van je – Claire van ’t Veen
- Rouwverwerking – Opties voor hulp bij rouw van de Ministerie van VWS
Heb je een vraag?
Onze experts beantwoorden jouw vraag in het online Spreekuur van PsychoseNet. Gratis en anoniem.
Verder lezen over goede zorg en GGZ?
Onderstaande boeken zijn geschreven door hoogleraar Jim van Os. In deze eerlijke boeken lees je meer over psychose, trauma, de nieuwe GGZ, herstel en veel meer.
Geef een reactie