Fotocredits: Pixabay, René Graafsma
In dit symbolische verhaal neemt Quin (25) je mee op reis met zijn schip, een metafoor voor zijn leven. Omringd door de veilige schepen van zijn ouders vaart hij uit, ontdekt onbekende zeeën en trotseert flinke stormen. Onderweg raakt hij de koers kwijt, moet hij opnieuw beginnen, en leert hij omgaan met verlies en verandering. Het is een verhaal over veerkracht, verwarring, groei en uiteindelijk het bouwen van een schip dat écht van hem is. Een persoonlijke reis door innerlijke crises.
Onze schepen, onze bemanning
Als kind groeide ik op in een veilige haven. Mijn ouders bouwden met zorg en liefde de basis van mijn schip, zodat het later zelfstandig kon varen. Naarmate ik ouder werd, groeide mijn schip mee. Het werd groter, steviger en was klaar om de wereld te ontdekken.
Lange tijd voer ik dicht naast het schip van mijn moeder. Samen trotseerden we onbekende zeeën. Bij elke storm kon ik op haar rekenen; ze was er altijd voor mij. Maar haar bemanning was snel bang en raakte bij het minste probleem in paniek. Die angst sloeg soms over op mijn eigen bemanning, waardoor mijn schip onrustig werd.
Gelukkig was daar het sterke schip van mijn vader. Hij voer iets verder weg, maar was altijd in de buurt. Wanneer het moeilijk werd en de stormen te hevig waren, zorgde hij ervoor dat onze schepen niet verloren gingen. Hij was onze steun, de rustige kracht die ervoor zorgde dat we altijd weer verder konden varen.
Mijn wereldreis, de wateren trotseren
Met mijn schip ontdekte ik steeds meer van de wereld. Alles verliep voorspoedig. Elke dag voer ik verder over de zeeën en ontdekte ik nieuwe plekken. Ik leerde verschillende schepen kennen en nam van ieder schip iets mee. Tijdens mijn reizen verkende ik nieuwe gebieden en verzamelde ik allerlei bagage.
Na een tijdje wilde ik me specialiseren in een werkveld en sloot ik me aan bij een groep schepen. Samen voeren we een nieuwe koers en werkten we intensief samen. We werden compagnons, en onderweg leerde ik steeds meer over mezelf en de wereld.
Een storm op komst
Mijn compagnons hadden hoge verwachtingen van mij, maar ik merkte al snel dat ik daar niet altijd aan kon voldoen. Mijn schip voer nu eenmaal niet zo snel, en de taken aan boord waren onduidelijk verdeeld. Waar andere schepen leken te varen met gedetailleerde zeekaarten, moest ik zelf uitvogelen welke koers ik moest nemen.
Steeds vaker kreeg ik kritiek van andere schepen. Het leek alsof er iets niet in orde was met mijn schip. Hoe harder ik mijn best deed, hoe meer ik het gevoel kreeg dat niets lukte. Mijn schip begon steeds meer achteruit te gaan, en uiteindelijk was het niet meer houdbaar. Uiteindelijk besloot ik dit werkveld achter me te laten.
Een andere koers varen
Gelukkig voer het schip van mijn moeder nog altijd dicht bij mij, en ook het schip van mijn vader was altijd in de buurt. Met mijn schip besloot ik me aan te sluiten bij een andere groep schepen, in een nieuw werkveld. Vol trots en vertrouwen koos ik een nieuwe koers.
Toch waren de littekens van mijn vorige reis nog altijd zichtbaar op mijn schip. Het functioneerde niet meer zoals vroeger. Het werd trager en had steeds meer moeite met bepaalde taken. De vrolijke bemanning die ooit vol enthousiasme voer, was nu duidelijk faalangstiger geworden. Het voelde alsof de moed langzaam uit de bemanning verdwenen was, en elke tegenslag leek harder aan te komen.
Noord, oost, zuid of west?
Na verloop van tijd begon er iets te veranderen op mijn schip. De bemanning raakte steeds onzekerder en wist niet goed meer wat er van hen verwacht werd. Er ontstond verwarring en het schip kwam in een crisis terecht. De kapitein begon te twijfelen aan alles: Hoe zit mijn schip eigenlijk in elkaar? Wat is mijn doel? Welke richting wil ik op? Maar de antwoorden bleven uit. Uiteindelijk besloot de kapitein een stap terug te doen, in de hoop dat iemand anders het beter zou kunnen. Er kwam een nieuwe kapitein, maar ook die wist niet goed wat er nodig was.
Ondertussen was er iets gebeurd op het schip van mijn vader. Er was een virus binnengeslopen en zijn bemanning werd ernstig ziek. Dat zette me aan het denken over de stabiliteit en veiligheid van onze hele vloot. Hoe moeten we verder zonder het schip van mijn vader? Wat gebeurt er als hij er niet meer is om ons te steunen? Zeker nu de crisis rondom de koers die ik wilde varen al gaande was, voelde alles nog kwetsbaarder en onzekerder. De crisis leek steeds groter te worden.
Storm op zee!
Op een dag brak er een grote storm op zee uit. Door de woeste golven raakte ik verdwaald. Mijn schip raakte beschadigd en spoelde uiteindelijk aan in een onbekend eiland. Het was een vreemde plek, waar ik nog nooit eerder was geweest. Alles voelde anders. De omgeving, de mensen, de sfeer – het leek alsof ik in een compleet andere wereld terecht was gekomen. Mijn bemanning was uitgeput en in de war, en niets voelde vertrouwd.
Vanwege de flinke klappen die mijn schip had gekregen en de schade die het daarbij opliep, besloot de bemanning dat er een nieuw schip gebouwd moest worden. Het oude schip kon niet meer mee zoals voorheen. Terwijl het nieuwe schip langzaam gebouwd werd, bleef ik met mijn oude schip in de buurt van het eiland varen. Maar het was kwetsbaar. Elk zuchtje wind, elke kleine golf bracht spanning met zich mee. De bemanning deed wat ze kon, maar het was duidelijk dat het allemaal op losse schroeven stond. We moesten wachten, hopen, en ondertussen maar zien hoe we onszelf drijvend hielden.
Crisis op het schip
Ondertussen kwam het schip van mijn moeder geregeld langsvaren. Ze bleef dichtbij, zoals altijd. Maar met het schip van mijn vader ging het snel bergafwaarts. Een ongeneeslijke ziekte had de bemanning in zijn greep. Uiteindelijk zonk het schip. Opnieuw brak er een crisis uit op mijn schip. De bemanning was verdrietig en verward. Alles kwam weer op losse schroeven te staan.
Een nieuw schip bemannen
Na een tijdje was het nieuwe schip klaar. De bagage werd ingeruimd, de bemanning ging aan boord en we zetten koers. Samen met het schip van mijn moeder voer ik weer over de zeeën. Maar omdat het schip helemaal nieuw was, voelde alles anders. Het voelde alsof dit schip niet helemaal van mij was. Het was gebouwd uit nood, niet uit keuze. Ik stond aan het roer, maar had het gevoel dat ik nog niet helemaal de controle had. Alsof ik eerst nog moest ontdekken wat dit schip nodig had om weer echt te kunnen varen.
Na een aantal jaren varen merkte ik dat ik iets miste. Hoe nieuw en stevig dit schip ook was, het voelde nog steeds niet helemaal als mijn eigen schip. Gaandeweg ontdekte ik dat ik de oude onderdelen en spullen van mijn vorige schip nodig had om weer echt mezelf te kunnen zijn. Daar zaten herinneringen in, vertrouwde manieren van werken, dingen die bij mij hoorden. Ik wilde de twee schepen met elkaar verbinden. Het beste van het oude en het nieuwe samenbrengen, zodat ik weer kon varen op een manier die bij mij past. Niet terug naar hoe het was, maar vooruit met alles wat ik geleerd had.
Van storm tot tropisch eiland
En zo is mijn schip geworden zoals het nu is. Geen perfect schip, maar wel van mij. Een schip dat door veel is gegaan, maar nog steeds vaart. Ik heb veel geleerd tijdens mijn reis – van de stormen, het onbekende eiland waar mijn schip ooit aanspoelde en het vergaan van het schip van mijn vader. Het waren niet allemaal fijne ervaringen, maar toch voelt het alsof het zo heeft moeten lopen. Alles heeft bijgedragen aan waar ik nu ben. En hoewel ik de koers soms nog zoek, vaar ik met meer vertrouwen dan ooit verder, ook al is het soms een reis door innerlijke crises.
Over Quin: In mijn leven heb ik vier keer een psychose ervaren en ben ik drie keer opgenomen geweest op een psychiatrische afdeling. Om mijn verhaal te doen, gebruik ik graag metaforen. Onlangs bedacht ik dit metafoor van het schip dat verdwaalt raakt op zee, en besloot ik het uit te schrijven.
Meer lezen van Quin?
Meer lezen over Herstel?
- Mentaal vastlopen – zo kom je er weer uit
- Wat zijn Recovery College’s en herstelacademies?
- Wat is genezing? – het leren toelaten van herstel
Heb je een vraag?
Onze experts beantwoorden jouw vraag in het online Spreekuur van PsychoseNet. Gratis en anoniem.
Ken je de hoofdstukken van PsychoseNet al?
De professionals van PsychoseNet schreven deze hoofdstukken met betrouwbare, hoopgevende informatie.
4 reacties op “Het schip van Quin – een reis door innerlijke crises”
Mooi beschreven en creatief gebruik van de vergelijking van Theseus’ schip en de Odyssee, met een Hollands VOC sausje! Heel helder en inzichtelijk. Interessant om soortgelijke belevingen bij een ander te lezen, en dan zo helder omschreven. Hulde
Mogen we van Albert ook soortgelijke bevindingen zo helder omschreven uitgebreid lezen? Dank!
Dag Quin,
Dankjewel. Voor deze mooie bijdrage en richting gewenst. Moge je vader veilig zijn en dat je houvast vindt.
Je bent een goed mens.
Groet,
Jasper
Ps. Pas op voor nog meer stormen. Uiteindelijk zal ook jouw schip vergaan. Groet aan je moeder. Een schipbreukeling. Wees! In voor en tegenspoed. Behouden vaart! Laat je schip pas achter je als je de overkant gehaald hebt. Hier is het beter. Hoe groot de storm ook is, jij bent koers aan het zetten. Ik heb het dan over het verwerken van je verdriet. Daar heb ik Amisulpride voor nodig 800 Mg. Kun je niet leren vliegen? Door water te worden wanneer je schip vergaat? Een met alles? Overgave? Dit schrijven lukt je, nu de rest. En angst maakt Aanwezig. Als alles duister is ontsteek dan een lichtend vuur dat nooit meer dooft, vuur dat nooit meer dooft (Taizélied Dans nos obscurités vertaald naar het Nederlands, mij helpt het om dit regeltje te voelen wanneer ik de angst niet aankan.). Ik hoop dat je rust vindt. En dat je de zee gewaardeerd zult hebben als een achtbaan, lang maar leuk ondanks alle loopings en acceleraties, schroeven en dieptes. Ik wacht op meer blogs van je. Wees gerust, het zwaarste deel ligt voor je.. je kunt het niet maar Jij kunt het wel. Ontdek wie je werkelijk bent en je wordt onsterfelijk. Dan zul je je schip dankbaar achter je laten en bij hen wonen die een voorbeeld zijn geweest. Ahoy kapitein!
Wat is een psychose? Kun je ook toespreken?
Ik sluit me aan bij Karin. Ik heb gehuild om je blog en had tijd nodig om te reageren.
God zij met je, net als ik. Vrede, liefde en geluk! En Licht aan de horizon! Een metafoor voor wie je bent. Houd je vast.. Het lukt je niet en toch kun je slagen. Ik heb geleerd om te dansen terwijl alles vergaat. Kun jij varen terwijl je schip ten onder gaat? Vast. Je bent dapper. Blijf je uiten, dat doet iedereen goed, mens met een goed hart, heldere geest en geliefd schip! Ook al voelt alles anders, jij voelt vertrouwd. En geef gerust kritiek op mij. Je bent jong, maar nu gewaarschuwd. En word jij bang van je moeder of jouw moeder van jou? Over jou: je wordt een Held. Word Alles! Jouw leven heeft diepgang, vandaar dit lange antwoord. Wanneer een innerlijke crisis uiterlijke crises worden. Oorlog, recessie, falende systemen, laat niks je van koers brengen. Heb je een doel? Mijn doel is een vriend gegeven door God.
Prachtig geschreven, ontroerd me diep.
Dankjewel!