Lotuslicht, ook bekend als José Smit op PsychoseNet, schrijft over een ingrijpende en emotioneel gebeurtenis: de suïcide van haar hulpverlener. Hij heeft veel voor haar betekend. In haar woorden klinkt onmacht en begrip, maar ook de hoop dat hij ergens toch nog een toekomst voor zichzelf had kunnen zien.
Heb je Zelfmoord-gedachten? www.113.nl, 0800-0113.
Een paar weken geleden kreeg ik nieuws waarvan ik meteen achterover sloeg. Ik ging in de verdoving, voelde helemaal niets. Ik functioneerde terwijl mij aan de telefoon werd verteld dat mijn hulpverlener, met wie ik 5 jaar lang samen werkte, was overleden. En niet zomaar ergens aan, maar hij had zichzelf van het leven beroofd. Ik had hem ruim een half jaar niet meer gezien, maar de impact van dit nieuws sijpelde langzaam binnen.
Als cliënt mocht ik niet weten wat er precies gebeurd was. Wel wist ik nu dat hij zich al een half jaar geleden ziek gemeld had. Dat hij jonge kinderen had en co-ouder was. Ons laatste contact vlak daarvoor was conflictueus, we stonden ieder aan een andere kant van een vraagstuk, dat door mij opgeworpen was om grenzen aan te geven. Hij zag er toen op video (het was een video gesprek) al niet goed uit. Je kon zien dat hij het moeilijk had, maar dit? Dit had ik nooit verwacht. Ik dacht ook altijd dat ons contact zich weer zou herstellen. Ik had hem ook al meerdere malen bedank-berichtjes gestuurd. Voor alles wat hij voor me gedaan had. Maar die blijkt hij nu achteraf nooit ontvangen te hebben.
Een korte verliefdheid, en afbakening
Hij was ook de hulpverlener op wie ik een tijdje verliefd ben geweest. Er was sprake van overdrachtsgevoelens en er was ook een zekere mate van tegenoverdracht, tot hij heel rigoureus een einde maakte aan dat beleven en we van daar af een weg zochten om met wat meer afstand, goede grenzen en professionaliteit weer verder te kunnen.
We bespraken kort de verliefdheid en de vraag of er hulp bij nodig was. Dat luidde het einde in van de bijzondere verstandhouding die was opgebouwd. Dat kostte wat gewenning. Best moeilijk om in die innerlijke processen je weg te vinden. Hoe dat voor hem was kan ik alleen maar raden. Daarna zijn onze gesprekken nooit meer hetzelfde geweest en nam ik bewust steeds wat meer afstand van mijn afhankelijkheid. Toch bleef hij een speciaal plekje in mijn hart houden.
Hoe, wanneer, waarom?
Dit nieuws bracht me van mijn stuk. Er gaat van alles door je heen. Je hebt vragen, over hoe, wanneer, waarom, hoe kon hij deze keus maken, hoe ongelukkig was hij dat hij hier op uit kwam?
Allerlei emoties passeren de revue. Hij was juist degene die zo vaak tegenover mij had gezeten terwijl ik zelf depressief was en vragen stelde om te doorgronden en te voorkomen. Hoe ver ben je met je plannen? Hoe zou je het doen? Zijn er andere mogelijkheden? Wat is er nodig om dat gevoel te veranderen? Wat doe je met je katten? Hoe kunnen we helpen?
En zelf heeft hij deze hulp niet gevraagd of gezocht, maar heel stellig besloten. Dit leven wil ik niet meer. En juist hem zou ik, na al mijn omzwervingen en ervaringen, willen zeggen: waarom heb je niet gewacht? Alles in het leven verandert weer. Het komt en gaat, maar je bent het niet. Niet werkelijk. Hoe kun je in een half jaar zover komen? Hoe kun je achterlaten wat je achterlaat?
Ik snap het ook wel.
Tegelijk snap ik het, ik snap hoe je zo ver komt, hoe je aanbelandt bij dat punt. Hoe je verlossing zoekt, Uit wanhoop en uitzichtloosheid. Vanuit je denken dat de mogelijkheden niet meer ziet. Dat je afgescheiden bent geraakt, van de liefde, voor het leven en voor jezelf. Dat je vol zit met vernauwingen, in je blik en in je geest. Je niet verder wilt, omdat je voelt hoe het voelt om afgescheiden te zijn, de liefde niet meer te ervaren…. Ik snap het. Ik ken het. Ik ken die put, die diepte, die verlatenheid. En de gevoelens van schuld, van tekort schieten, van eenzaamheid en leegheid, van somberte en onthechting, van pijn en verdriet.
Ik wenste dat ik had kunnen helpen. Iets had kunnen doen, maar dat kan nu niet meer. En er blijft een gat, een wond, een herinnering, een indruk, een verbinding. Hij is nu ergens thuis gekomen. Verlost van al die wereldse moeilijkheden. In rust, in vrede, waar hij misschien wel zo naar verlangde. Maar ik moet verder, met hoe dit voelt. Ik accepteer en respecteer zijn besluit. Maar ondanks dat is er toch beroering.
Houd vol! Verandering komt
Een open deur, omdat ik nu veel denk aan hoe zelfdoding is. Aan waaroms denk en eigenlijk ook best wel vertrekken wil naar elders….maar tegelijk houd ik van dit leven en vier mijn overwinningen, en ervaar ik juist de liefde weer wel, na al dat transformeren. Dus ik zeg ook: bezint eer ge begint! Houd vol! Verandering komt altijd en onweerlegbaar. En wie weet wat er nog komen kan, gebeuren kan?
Ik ben mijn eigen voorbeeld. Dat het mooie en fijne weer tevoorschijn komen kan en dat je groeien kunt en bewuster kunt zijn. Dat je hart open kan en dat de dagen goeds brengen. Dat had ik hem gegund. Ik rouw om die lieve mooie mens, die zich daarvan beroofd heeft. Die even met me mee liep. Lieve stommerik, waarom heb je niet gewacht? Wij hadden jou nodig, maar jij misschien ook ons wel, we konden zoveel delen en samen dragen, ook pijn, ook verlangen, ook afscheid, een nieuw leven ligt om de hoek van iedere dag,
Lieve hulpverlener, ik hoop dat je bevrijd bent,
José.
Meer lezen over Suïcide en/of Rouw?
- Alles over Suïcidale gedachten
- Hoopvol communiceren over zelfmoord
- Nazorg en herstel na zelfmoordpoging
Heb je een vraag?
Onze experts beantwoorden jouw vraag in het online Spreekuur van PsychoseNet. Gratis en anoniem.
Denk je aan zelfmoord?
Denk je aan zelfmoord? Bel of chat met 113 Zelfmoordpreventie.
Dat kan 24 uur per dag. Bel 113 of ga naar www.113.nl.
Geef een reactie