Malu (39) wil lotgenoten helpen na een zelfmoordpoging: “Ik voelde me verloren toen ik mijn mislukte suïcidepoging probeerde te verwerken. Op zoek naar lotgenoten maakte ik daarom op Facebook een besloten groep aan: ‘Nazorg en herstel na Zelfmoordpoging’. De postbus explodeerde van de reacties. Ik was helemaal niet alleen”.
Ik ben ervan overtuigd dat veel mensen niet per se dood willen
Mijn oproep, gedaan samen met mijn partner Patrick Smits, leidde in korte tijd tot een wisselende groep van circa 2500 tot 3000 volwassen lotgenoten uit het hele land. En zelfs uit België. Mensen die denken aan zelfdoding, overlevers, hun naasten, maar ook nabestaanden. Ook hebben zich meerdere hulpverleners en coaches aangemeld, die onbezoldigd helpen met een luisterend oor, tips en adviezen. Ze bieden geen behandelingen. Alles draait in deze besloten groep om de vraag: hoe pak je je leven weer op?
Ik ben ervan overtuigd, dat veel mensen niet per se dood willen, maar het leven dat ze leiden gewoon niet willen en te zwaar vinden. Vaak is suïcidaliteit in combinatie met een persoonlijkheidsproblematiek en trauma’s extra zwaar.
Duizenden mensen belanden in het ziekenhuis
Per jaar maken ongeveer 1825 mensen in Nederland een einde aan hun leven, dat zijn er ongeveer 5 per dag. Maar het aantal mislukte pogingen is zeker zo alarmerend. Net als het aantal mensen dat kampt met suïcidegedachten. Letsel door zelfmoordpogingen leidt tot jaarlijks circa 15.000 behandelingen op de spoedeisende hulp in ziekenhuizen en 9000 opnamen. Deze mensen hebben nazorg nodig. Het Trimbosinstituut stelde eerder echter vast dat dit vaak niet goed is geregeld.
Ook ik weet dat uit eigen ervaring. Je wordt na een poging eigenlijk standaard op een gesloten afdeling geplaatst van een GGZ-instelling. Maar dan kom je in een omgeving met psychiatrische patiënten waar jij niet noodzakelijkerwijs beter van wordt. Je hebt behoefte aan een warme omgeving, met mensen die het snappen. Daarom haalden mijn ouders me vaak op. Bij mijn opname werd er destijds met geen woord gerept over het voorval.
Stichting
Ook de wachtlijsten bij de GGZ spelen de mensen in nood parten. Die zijn fors. En geen behandeling betekent bijvoorbeeld ook: geen afgewogen medicatie. Een huisarts kan en mag gewoon niet zo maar alles voorschrijven. Hij kan dat wel in overleg met een psychiater, maar die moet je dan toch eerst hebben ‘gezien’. Daar is door de wachtlijsten geen tijd voor. Het risico op een (nieuwe) poging is daardoor reëel.
De vele reacties die we kregen op onze oproep op Facebook bevestigden de grote nood die er leeft. We zijn daarom bezig dit platform onder te brengen in een officiële Stichting. Beslist géén instantie in de hulpverlening. Maar veeleer een ontmoetingsplek voor mensen die goede nazorg missen.
Ook geen concurrent van of alternatief voor de bekende organisatie 113, maar eerder een toevoeging. Bij ons is online lotgenotencontact mogelijk. Bij 113 niet. Maar we verwijzen mensen altijd door; we hanteren acute noodlijsten voor Nederland en België. Ik hoop dat er op termijn wellicht een samenwerking kan ontstaan. Met vijf andere zelfhulporganisaties is al een samenwerking gaande.
Niet praten is dodelijk
Zelf werd ik in 2019 een ervaringsdeskundige toen ik probeerde een einde aan mijn leven te maken na zo’n zes jaar van depressiviteit. Deze hield ik het liefst verborgen voor mijn omgeving. Ik hield me groter dan ik was en ontliep zo de hulp die ik nodig had. Maar niet praten is dodelijk. Dit constateer ik nu.
Ik hield aan de poging een hersenbeschadiging over en heb daardoor cognitieve problemen. Die zijn wel aan het herstellen. Ik ondervond daarna dat de nazorg veel beter moet, sneller en uitgebreider. Maar ook dat er soms bij hulpverleners een behandel-verlegenheid bestaat. Althans zo komt het op mij over.
Ik ben nog nodig
Ik baalde als een stekker dat ik overleefde. Nu kijk ik er anders naar. Maar daar ging een lange weg van herstel aan vooraf. Herstellen gaat met ups en downs en zonder deadline. Dat ik nu hier aan tafel zit en bezig kan zijn met deze lotgenotengroep is al een wonder op zich. Maar ik ben me er nu van bewust dat ik niet meer voor mezelf leef.
Ik ben er voor anderen. Mijn familie, mijn partner, mijn ouders, vrienden en niet in de laatste plaats mijn dochter. Ik ben nog nodig. Zingeving is belangrijk. Hopelijk breekt er een dag aan dat ik me weer bewust kan worden dat ik ook voor mezelf leef.
Wandelgroepjes en andere activiteiten
Via de FB-groep worden er kleine (online) praatgroepjes gevormd, en kleine wandelgroepjes. Ook worden er creatieve cursussen opgezet. Soms krijgen mensen de opdracht om iets voor andere lotgenoten te regelen, bijvoorbeeld een muzieklijst samenstellen. De professionele hulpverleners in de groep fungeren als vraagbaak en mentor.
Het gaat om liefde, troost, steun. Met het doel dat mensen uiteindelijk weer voorzichtig positiever tegen het leven aan gaan kijken. In de hoop dat het preventief en levensverlengend werkt. Want een poging tot zelfdoding richt een enorme ravage aan. Of het nu lukt of niet. Mijn ouders zijn nog elke dag bang.
Inmiddels is de website online. Reacties of vragen kunnen naar nazorgenherstel.patrick@gmail.com
Malu is overlevende van een suicidepoging met letsel en heeft met een paar duizend anderen een lotgenotengroep in nazorg en herstel: Nazorg en herstel na Zelfmoordpoging. Een besloten Facebook platform. Malu en anderen proberen zoveel mogelijk noodlijdende mensen te bereiken. De vrijwillige hulpverleners en lotgenoten staan klaar !
Meer lezen over suicide?
- Hoop doet leven – de 113 suicide survival guide – Jan Mokkenstorm
- On the road to zero suicides
- Zowel licht als donker – over hoopvol communiceren over zelfmoord
Geef een reactie