In deze blog vraagt Ansgar zich af waarom er geen noodprotocol bestaat voor de momenten dat je uit balans raakt of dreigt te raken. “Indien medicatie wordt voorgeschoteld als een tijdelijke behandeling, zoals een gips om een gebroken been, dan wordt het wellicht iets meer behapbaar voor de patiënt.”
Waarom is er geen protocol om medicijnen af te bouwen en alleen zo nodig profylactisch te gebruiken indien de patiënt dat wenst?
Dit wordt ook wel ‘zonodig’, ofwel ‘p.r.n’, medicijngebruik genoemd. P.r.n. stamt uit het Latijn, het staat voor of ‘indien nodig’ of ‘voor een gelegenheid die zich, naargelang de omstandigheden heeft voorgedaan’.
Achtergrond: Sinds 1997 heb ik, Ansgar John Brenninkmeijer, de diagnose Bipolair type 1. In 1997 heb ik in samenspraak met mijn toenmalige psychiater valproïnezuur (Depakine) naar nul afgebouwd, maar in huis gehouden om het incidenteel profylactisch te gebruiken bij het signaleren van prodromen en het ingang zetten van mijn noodprotocol. Ik geloof dat er meerdere mensen zijn die dit gedaan hebben of zouden kunnen, maar ik ben niet bekend met onderzoek dat hierover is gedaan. De huidige praktijk lijkt erg subjectief te zijn en gebonden aan de persoonlijke mening van de behandelende arts. Mijn huidige huisarts en ik doen maar wat.
Voor mij zou een handreiking / protocol wenselijk zijn en rust geven
Een bijkomend voordeel van een protocol vanuit de VMDB, Kenbis of Psychosenet lijkt me dat het kan helpen met de discussie met manische patiënten die medicatie weigeren omdat ze het gevoel hebben dat ze voor de rest van hun leven gebonden zullen moeten zijn aan doorlopende behandeling, en het gebruik van medicatie beschouwen als een soort capitulatie. Indien medicatie wordt voorgeschoteld als een tijdelijke behandeling, zoals een gips om een gebroken been, dan wordt het wellicht iets meer behapbaar voor de patiënt.
Een arts zou dan aan de hand van een richtlijn kunnen zeggen:
“Probeer het tijdelijk en we kijken over X tijdseenheden hoe het gaat. Indien je daarna volgens de DSM checklist niet meer manisch bent en je dat wenst, kan je beginnen met de afbouw van medicatie.”
In plaats van datgene wat veel manische mensen nu menen te horen:
“Jij, manische patiënt, die iets beleeft wat het meest prachtige is wat je ooit mee hebt gemaakt, die in direct aanraking staat met het almachtige, zal dit gevoel nu per direct kwijt moeten raken. Je zult de rest van je leven verdoofd door medicatie, als een ‘zombie’ moeten doorbrengen.”
Veel zaken zijn onduidelijk en verwarrend als je manisch en psychotisch bent
Het lijkt me goed om helder afspraken om papier te zetten die ergens herkenbaar zijn voor de patiënt als hij weer tot zijn zinnen komt. In plaats van vrij interpretabele dingen zoals: ‘soms,’ ‘ooit’, ‘een bepaalde tijd’, ‘in overleg met de arts’. Teveel mensen sterven aan zelfmoord omdat ze geconfronteerd worden door artsen met bovengenoemd deprimerend voorland waarbij gevoel en emoties voor altijd gedempt zullen zijn, terwijl ze weigeren om dat te accepteren. Het is erg mooi dat initiatieven, zoals Psychosenet, een meer realistisch perspectief biedt voor mensen met een diagnose.
Zelf heb ik een protocol opgesteld met mijn artsen waarbij ik begin met slaappillen als ik niet kan slapen (Temazepam) en daarna Zyprexa (Olanzapine) als ik hypomaan ben en/of manisch dreig te worden in overleg met de huisarts. Vaak is een pil genoeg. Als de huisarts tegen me zegt, “Je moet het langer nemen”, dan is de afspraak om te kijken hoe het is na één week.
Het is sowieso belangrijk om een huisarts en/of psychiater te kunnen vinden die hiervoor openstaat
Naast medicatie heb ik de Nederlandse Psycho-educatie cursus over bipolaire stoornis gevolgd en daarnaast ook de cursus Bipolar INorder van Tom Wootton. Je maakt dan onderscheid tussen je mentale staat en gedrag. Je leert je te beheersen tijdens een manie zodat je niet dingen in je leven kapot maakt.
Er kan een verschil zijn tussen de signalen in je hoofd (‘je ziet ze vliegen’), en je gedrag. Hierbij blijf je bewust van wat je eigenlijk had willen doen en wat je had afgesproken met mensen. Het is te vergelijken met trek hebben in iets lekkers en toch het eten uitstellen. Het is belangrijk om dit onder begeleiding te doen en met afspraken over hoe lang ‘accounting for time’.
Ik heb veel baat bij deze cursus gehad.
Ansgar John Brenninkmeijer heeft de diagnose Bipolaire stoornis type 1. Hij is opgegroeid in London, New York en Montreal. Zijn biografie is hier te vinden.
Vind diverse zorgaanbieders op de Sociale Kaart van PsychoseNet.
Meer informatie:
Geef een reactie