Het was voor Mieke een jeugdtrauma; de scheiding van haar ouders en daarmee het verlies van haar moeder als ouderfiguur, op elfjarige leeftijd. Ze beschrijft haar kinderlijke reactie op de aankondiging van deze voor haar totaal onverwachte gebeurtenis. “Als ik elke dag ontbijt op bed breng, blijven jullie dan wel bij elkaar?”
“We moeten met jullie praten,” zei mijn moeder. Nadat we met ons vijven in de woonkamer zaten. Mijn vader en mijn zusje op de ene bank. Mijn moeder naast mijn broer op de anderen. Ik zat in de rookstoel.
Ik keek naar mijn moeder en zag dat ze haar gezicht naar mijn vader draaide en hem indringend aankeek, waarna mijn vader een bevestigende knik gaf.
Ze schraapte haar keel. “Je vader en ik gaan scheiden”
Ik greep de leuningen van de rookstoel vast en staarde naar mijn benen. Ik vroeg me af waarom ze hem opeens ‘je vader’ noemde in plaats van ‘papa’.
“Weten jullie het zeker?” Mijn broers stem klonk heel ver weg.
“Ja, we hebben hier lang over nagedacht,” zei mijn vader geëmotioneerd.
Ik keek op en zag dat hij tranen in zijn ogen had. Een paar dagen ervoor had ik mijn moeder ook al huilend aangetroffen in de keuken. Ik had haar gevraagd of ze nooit meer in mijn bijzijn wilde huilen. Ik durfde dit nu niet aan mijn vader te vragen.
“Jullie hebben toch nooit ruzie?” zei mijn zusje.
“We vinden elkaar ook nog lief, maar we willen niet meer samenwonen,” zei mijn moeder.
Ik keek naar mijn handen, Mijn knokkels waren wit geworden. Ik liet de stoelleuning los en trok mijn benen op. Mijn armen sloeg ik eromheen en ik staarde naar mijn buik.
“Hoe is het voor jou om dit te horen, Mieke?” Mijn moeders stem had zelden zo lief geklonken.
“Als ik elke dag ontbijt op bed breng, blijven jullie dan wel bij elkaar?” vroeg ik zonder op te kijken
Tot overmaat van ramp moesten wij een paar weken later met onze ouders mee naar hun therapeut. Dit hadden ze ons verteld, nadat ze hadden gezegd dat mijn moeder zou vertrekken en voorlopig niet voor ons kon zorgen.
Ik wist niet wat ik erger vond: dat ik met hun therapeut moest praten, of dat mijn moeder niet meer voor ons kon zorgen
Nadat we aan de ovale tafel waren gaan zitten – mijn ouders links van de therapeut, wij rechts – zag ik dat mijn ouders tranen in hun ogen hadden.
“Fijn om jullie te ontmoeten,” zei de therapeut, terwijl hij zijn notitieboek opensloeg. Hij praatte langzaam.
“Zoals ze jullie al verteld hebben, heb ik veel gesprekken met jullie vader en moeder gevoerd.” Hij leegte een suikerzakje in zijn mok.
“We hebben met z’n drieën besloten dat jullie moeder ergens anders gaat wonen.”
Mijn moeder knikte instemmend naar de therapeut.
“Jullie moeder is erg in de war, daarom blijven jullie bij je vader wonen”
“Voorlopig komen jullie elke week op donderdag na school bij mij eten,” zei zij. “En je vader haalt jullie dan na het eten op.”
“Toch wel met de auto?” vroeg mijn broer. “Want waar mama gaat wonen is helemaal aan de andere kant van de stad.”
“Dat weet ik nog niet,” zei mijn vader. Er glinsterden nog steeds tranen in zijn ogen.
“Hoe voelt dit voor jullie?” De therapeut roerde met een lepeltje in zijn mok en keek ons een voor een aan.
Ik keek naar mijn zusje, schuin tegenover mij. Ze speelde met de oranje kralen van haar armbandje. Ik draaide mijn gezicht verder naar rechts en zag hoe mijn broer achterover in zijn stoel leunde. Hij had zijn armen gekruist en keek naar de grond.
“Het komt wel goed,” zei ik om de stilte te doorbreken. En om te voorkomen dat mijn ouders gingen huilen.
“Het is niet jullie schuld dat jullie ouders gaan scheiden,” zei de therapeut.
Het woord scheiden maakte dat ik ineenkromp
Ik zat te bedenken hoe ik kon zorgen dat niemand uit mijn klas wist dat mijn moeder niet meer voor ons kon zorgen.
Geef een reactie