Hope heeft in haar zeer jonge jeugd existentieel trauma opgelopen. Hope: “Het heeft mijn leven bepaald en richting gegeven. Ik voelde onrust, verwarring en leegheid”. In deze blog schrijft ze over de impact, gevolgen en etiketten die ze kreeg.
Overleven; ik zat gevangen achter glas
Ik stak mijn handen uit en kon geen verbinding maken met anderen. Ik kon mijn hart niet laten spreken. Ik had geen verbinding met anderen en met mezelf.
Mijn gevoel had ik voor het grootste deel afgesloten. Ik leefde op basis van mijn denken. Mijn hoofd vertelde wat mijn lijf moest doen. Mijn lichaam moest mee of zij wilde of niet. Luisteren naar wat mijn lichaam vertelde kon ik niet.
De boodschappen begreep ik niet. Communiceren kon ik niet. Er zat een en al verwarring in mij. Ik begreep er niets van.
Ik voldeed aan het mooie plaatje
Voor de buitenwereld. Ik was zelf niet aanwezig. Ik deed het goed op school. Ik was stil, op de achtergrond. Liet me weinig horen. Emotioneel bleef ik een kind, afhankelijk.
Ik zat gevangen in schuld en schaamte. Muren om mijn hart. Ik deed wat er van me verwacht werd. Trouwen, kinderen krijgen, werken. Een sociaal leven opbouwen. Ik liep op mijn tenen. De spanning in mijn lichaam was continu verhoogd.
Ik wist niet beter, ik was er aan gewend
Ik beschouwde het als gewoon. Terwijl het niet gewoon was. Ik voelde onrust, verwarring en leegheid. Het gevoel er niet te mogen zijn. Onbewust de eerste 44 jaar van mijn leven. Ik voelde wel dat het niet klopte.
Op mijn 44ste ging ik medicatie gebruiken
Na vele pogingen om hulp te krijgen om me beter te leren voelen. Helaas zette dat te weinig zoden aan de dijk. De psychiater schreef me clomipramine voor. Hij meldde dat het 4 tot 6 weken zou kunnen duren voor ik er wat van zou kunnen merken. De tweede dag voelde ik me al opknappen. Ik wist niet wat me overkwam. Ik voelde ontspanning in mijn lichaam.
Er kwam ruimte voor positiviteit
Ik las in die tijd een boek over de neuroplasticiteit van de hersenen. Met andere woorden dat je nieuwe verbindingen kunt maken. Dat heeft me enorm gemotiveerd om te gaan oefenen. De medicatie was een pleister op de kwetsbare plekken in mijn ziel en de basis om te kunnen groeien.
Ik kwam er gaandeweg achter dat ik veel kwetsbare plekken had in mijn ziel had, heel weinig eigenheid
Ik voelde me niet de moeite waard. Ik werd naar de dood getrokken door mijn trauma op tweejarige leeftijd. Ik was perfectionistisch. Ik had altijd kritiek op mezelf. Ik had geen onderscheidingsvermogen. Ik voelde me niet veilig bij mensen. Ik hield geen rekening met mijn onrust.
Ik vroeg geen hulp. Ik gaf mijn mening niet. Ik gaf geen grenzen aan. Ik werd gevangen gehouden door veel schuld en schaamte. Ik had veel angst. Ik uitte mijn emoties niet. Ik was niet in het hier en nu. Ik wees mezelf continu af.
Met alle gevolgen van dien
Huidproblemen. Anorexia nervosa. Slaapproblemen. Hyperventilatie. Paniekaanvallen. Spastisch colon. Unipolaire depressie. Gegeneraliseerde angststoornis. Compulsief-obsessieve stoornis; ik verhuisde en nam de gegevens van de huisarts mee. De huisarts had dat in zijn journaal geschreven. Nooit met mij gecommuniceerd. Ik kan me niet vinden in dit etiket.
Uiteindelijk bleek het etiket “dissociatief identiteitsprobleem” het beste te passen bij mijn problemen
Tja, wat maak je van al die etiketten als cliënt? Handvatten om er anders mee om te gaan kreeg ik niet. De DSM is in mijn ogen een verzameling van overlevingspatronen. Anders gerangschikt krijg je een ander etiket. Etiketten stigmatiseren helaas. Het geeft echter ook toegang tot de gezondheidszorg.
Ik bestond uit een getraumatiseerd deel, een overlevingsdeel en een miniem gezond deel.
Hope (pseudoniem) is werkzaam als psychosomatisch fysiotherapeut, haptonoom en coach. Ze is existentieel getraumatiseerd op ongeveer tweejarige leeftijd en emotioneel verwaarloosd. Het heeft haar leven bepaald en richting gegeven.
Meer informatie:
Geef een reactie