In drie blogs vertelt Mieke over haar zoektocht naar therapie, na haar vaders zelfmoord. In het eerste blog schreef ze over de afspraak hiervoor bij haar huisarts, waar haar verteld werd dat rouwverwerking niet wordt vergoed.
Mieke besloot de therapie zelf te betalen en nam contact op met de psychologen die haar huisarts aanraadde. Allemaal hadden ze een wachtlijst van minimaal een acht maanden. Uiteindelijk had ze een mindfulness therapeut gevonden waar ze snel terecht kon. In dit tweede blogdeel vertelt Mieke haar verhaal over de intake.
“De bestemming bevindt zich rechts van u”, zegt de vrouwenstem van Google Maps door mijn telefoon. Ik parkeer mijn fiets, loop naar het pand waar ik het logo op de deur herken en druk op de bel. De deur gaat open.
“Kom maar verder Mieke”, zegt een zachte stem vanaf de eerste verdieping
Ik loop de trap op. Een vriendelijke, slanke, jongedame van eind dertig staat in een deuropening. Ze draagt een donkerblauwe spijkerbroek met een beige blouse.
Ik geef haar onwennig een hand.
“Welkom Mieke, ik ben Myrthe. Kom gelijk verder”.
Ik hang mijn jas aan de kapstok en loop achter haar aan de behandelkamer in. Ze doet me een beetje denken aan de psycholoog van mijn vader.
“Wil je thee?” vraagt ze.
“Ja lekker”.
“Nog voorkeur voor een smaak?”
“Nee hoor, doe maar wat jij ook neemt”. Ik heb meteen spijt van deze opmerking. Begin ik zelfs hier te pleasen? Mijn schouders zitten zo ongeveer tegen mijn oren van de spanning. Op de stoel die zonder twijfel voor de cliënte is (er ligt een doos tissues op het tafeltje ernaast) neem ik plaats.
De kamer is een lichte ruimte
De zon schijnt en ik ben me bewust van hoe ik eruit zie: elk vlekje, pukkeltje op mijn gezicht moet te zien zijn. Ik begin te zweten en open de rits van mijn vest. Waarom kan ik niet gewoon ontspannen, ik zit nota bene bij de psycholoog, denk ik.
Myrthe komt aanlopen en geeft me het theeglas. Ze gaat zitten in de andere stoel, pakt haar schrijfblok van de vensterbank en wendt haar vriendelijke blik naar mij. “Nogmaals welkom”. Er volgt een stilte. Moet ik nu wat zeggen?
“Fijn dat ik zo snel kon komen”. Ik kruis mijn linkerbeen over mijn rechter. Waarom zeg ik dit? Moet ik haar op mijn knieën danken dat ik hier mag zijn? Ze verdient hier toch aan?
Myrthe vraagt aan mij wat ik van de therapie verwacht
Met in mijn achterhoofd dat ik de sessies zelf moet betalen begin ik snel te vertellen: “Mijn vader heeft zelfmoord gepleegd, dus ik dacht dat het goed zou zijn om hiervoor in therapie te gaan. Zou je me kunnen helpen? Laat me maar weten wat ik moet doen om dit te verwerken.”
Ze schrijft iets op en vraagt dan: “Wat voel je bij je vaders zelfmoord?”
“Daar moet ik even over nadenken”, zeg ik.
“Probeer niet te denken, maar alleen te voelen.”
De vraag verwart me en opeens ben ik vergeten wat ze vroeg
Om weer de focus te vinden zeg ik trots: “ik heb al heel veel boeken over zelfmoord gelezen.”
“Het lijkt me verstandig dat je even stopt met lezen erover, maar gaat voelen hoe het voor jou is,” zegt ze met een bedenkelijke blik. “Doe maar even je ogen dicht en adem een paar keer diep in en uit.”
Terwijl ik dat doe merk ik dat ik duizelig word. En nog verwarder. Ik doe mijn ogen een klein beetje open staar naar de grond.
“Ik denk dat je dissocieert”.
“Oke”, mompel ik, al heb ik geen idee wat dat betekent.
“Weet je wat ik bedoel?”
“Eigenlijk niet”. Mijn wangen gloeien.
Myrthe legt uit dat als er pijnlijke emoties opkomen, ik onbewust ga dissociëren en mezelf dan voor de gevoelens afsluit.
“Ik heb ook nog helemaal niet zoveel gehuild om mijn vaders dood,” zeg ik beschaamd en ik kijk haar aan. “Terwijl we een hele goede band hadden. Mijn vader heeft ons alleen opgevoed sinds ik elf jaar was”.
Myrthe schrijft wat op. Wat zal dat zijn? Dat ik niet gehuild heb of dat mijn vader er alleen voorstond in mijn jeugd?
We praten nog wat verder over gevoelens en ik merk dat ik geïrriteerd raak, want het uur moet al bijna om zijn er we hebben weinig concreets besproken.
Ze pakt haar theeglas. “Zoals je weet ben ik een mindfulness therapeut en werk ik vooral met voelen.” Ze neemt een slok. “Soms laat ik ook schrijfopdrachten doen, maar bij jou heb ik het idee dat iets doen niet echt het probleem is”.
“Ik doe al heel veel yoga!” zeg ik, waarna ik me meteen afvraag waarom ik me hier wil bewijzen.
“Goed van je”, onderbreekt ze de korte stilte en ze schrijft weer wat op.
Ik kijk langs haar heen naar buiten, kinderen van de basisschool hiernaast rennen over het plein
Myrthe kijkt mij weer aan en stelt voor om EMDR therapie toe te gaan passen, maar ze legt uit dat we rustig beginnen, omdat ik anders ga dissociëren en erg gedesoriënteerd kan raken.
“Het hoeft niet rustig hoor, ik kan wel wat hebben”, zeg ik. Het lijkt me heerlijk om gedesoriënteerd te zijn.
Myrthe glimlacht.
Geef een reactie