Antwoord
Beste W.,
Dank voor je vraag!
Ja, goeie — want er hangt natuurlijk altijd een zweem van ‘mag dat wel?’ rond fysiek contact in een behandelrelatie. En dat is niet zo gek, want er zijn ook grenzen. Maar het is niet zwart-wit. Als het gaat om een afscheidsknuffel — op initiatief van jou, of gewoon in goed onderling vertrouwen — dan is dat heus niet meteen een rode vlag. Jij zegt: het voelt fijn, onschuldig, en je psychiater staat er open in zolang het wederzijds is. Nou, dat klinkt behoorlijk volwassen en respectvol.
De crux zit ’m in de afstemming. Niet in regeltjes of protocollen (die zijn er natuurlijk wel, maar meestal vooral bedoeld om écht grensoverschrijdend gedrag te voorkomen). Het gaat erom: is dit helpend voor jou? Voel je je er veilig bij? Gaat het over nabijheid, verbinding, erkenning — of dreigt het in de war te raken met iets anders, zoals afhankelijkheid of verwarring over de rollen?
En: kun je het ook bespreken als het níet goed voelt, of als je twijfels hebt? Dán ben je goed bezig. Want dat is uiteindelijk wat therapie is: leren in relatie, zonder dat iemand zich verliest. En als je autistisch en bipolairgevoelig bent (zoals je aangeeft), kan die afstemming nog nét wat lastiger zijn — of juist des te belangrijker. Dus juist dan is het mooi als je samen helder blijft over wat werkt.
Dus nee, het is niet wereldschokkend — maar in deze wereld moet je hier wel voorzichtig mee zijn, want alles kan verkeerd uitgelegd worden. Vertrouw op je gevoel, maar hou het gesprek erover open.
Hope this helps — en als je verder wil praten, je kunt altijd terecht op de chat.
Greetz Jim
Beantwoord door: Jim van Os op 11 juli 2025