Beste Jim,
Ik worstel al jaren met een niet-levenswens. Aanvankelijk wilde ik eerst mijn behandeltraject afmaken voor traumabehandeling, alleen dit verloopt niet echt soepel door mijn complexiteit. De EMDR gaat ook stoppen en er gaat ook nog een poging gedaan worden met schematherapie.
Zelf ben ik ook op na zoveel jaren in zorg en natuurlijk meer dingen. Binnen mijn instelling is er geen arts/psychiater die mij zou kunnen helpen in het euthanasietraject. Ook mijn huisarts niet. Bij de Levenseindekliniek is de wachttijd twee jaar, dat is niet te doen.
Heeft u hier een oplossing voor?
Dank.
Antwoord
Beste E.,
Dank voor je bericht.
In de nasleep van trauma en de technische behandeling door hulpverleners kan inderdaad totale demoralisatie ontstaan, die maakt dat het leven voor de persoon niet meer leefbaar is. Zelfafwijzing of zelfs zelfhaat speelt vaak, soms erger gemaakt door chronische dwang en anorexia. De dood – euthanasie – lijkt dan de natuurlijke oplossing voor het feit dat het leven niet meer geleefd kan worden.
Maar breder gezien treedt dergelijke demoralisatie vaker op in de ggz: het is het probleem dat optreedt als hulpvragen technisch-medisch worden aangevlogen met ‘evidence-based’ behandelingen (separaat voor elke ‘stoornis’) terwijl de onderliggende problematiek veel dieper ligt. Andere behandelingen, bijvoorbeeld lichaamsgericht, uitgevoerd in een context van betrokkenheid en beschikbaarheid van hulpverleners die zich menselijk opstellen zijn vaak beter, maar zijn ze beschikbaar?
Herstelacademies zijn er om deze demoralisatie in eerste instantie te helpen kanaliseren – ze bieden verbinding en perspectief in een context van ervaringsdeskundigheid. Mensen worden ‘verleid’ om zichzelf te zien als mensen voor wie het leven mogelijk toch iets te bieden heeft.
Mijn zorg is: in hoeverre gaat dit op voor jou?
Groet,
Jim
Deze vraag is gesteld door een vrouw in de leeftijdscategorie 35-50
Beantwoord door: Jim van Os op 10 mei 2022
