Hoe zit dat als een arts bij het UWV heeft beoordeeld dat ik (33, vrouw) wél nog arbeidsvermogen heb, maar de therapeuten bij arbeidstherapie zeggen dat betaald werk er voor mij echt niet meer in zit (wel vrijwilligerswerk).
Enkele jaren geleden heb ik een aanvraag gedaan voor WAJONG. Ik wist wel dat de kans op zo’n uitkering erg klein was omdat ik pas in 2012 ziek ben geworden (diagnoses: paniekstoornis, depressie, PTSS, ontwijkende/afhankelijke persoonlijkheidsstoornis). Ergens in 2015 deed ik die aanvraag, samen met een maatschappelijk werker van de GGZ-instelling waar ik cliënt ben, die dus werd afgewezen. In 2016 kreeg ik op arbeidstherapie te horen dat ik bij betaald werk weer teveel belast zou worden, ik kan die druk gewoon echt niet meer aan en ik zie dat zelf ook in. Helemaal nadat ik vorig jaar een heftige burn-out kreeg omdat ik mezelf op vrijwilligerswerk zelfs weet voorbij te lopen (ik ging teveel dingen doen die helemaal niet bij mijn takenlijstje hoorden).
Zijn er dan nog andere uitkeringen mogelijk?
Ik weet wel dat de bijstand nog een optie is, maar omdat mijn vader daar heel negatief over praat (“Dan kun je je niets meer permitteren, zelfs een te grote radio mag al niet. Je kan alleen nog terecht in de kringloopwinkel en de voedselbank en dan ben je een armoedzaaier.”) word ik echt bang voor de bijstand. Ik woon nog thuis, heb te veel spaargeld voor bijstand (en mijn vader wil niet dat ik dat te veel aan spaargeld daarvoor moet gaan “opeten”).
Ik praat bij de dagbesteding ook wel eens met andere deelnemers over bijstand en daar krijg ik te horen dat het best te doen is. Plus dat mijn vader vreselijk bevooroordeeld is.
Ik weet niet echt wat nu mijn hulpvraag is. Volgens mij is mijn hele verhaal al een hulpvraag.
