Komt het vaker voor dat mensen na een manie angstklachten ontwikkelen?

Antwoord

Beste M.,

Dank voor je vraag!

Wat je beschrijft — die constante angst voor een nieuwe manie en dat je bijna niet meer naar buiten durft — dat is zó begrijpelijk, en ja: het komt vaker voor dan je denkt. Je bent zeker niet de enige. Veel mensen die voor het eerst een manie meemaken (zeker als het laat in het leven komt en totaal onverwacht), voelen zich daarna een beetje alsof ze hun eigen brein niet meer kunnen vertrouwen. Alsof de grond onder hun bestaan ineens is gaan schuiven.

En dan is het best logisch dat je hyper-alert wordt op elk signaaltje. Een beetje opwinding, een onrustige nacht, een sprankje euforie, en je denkt: oh nee, daar gáán we weer. En die angst op zichzelf… die kan dan weer zo heftig worden dat je denkt: ik blijf maar binnen, dan gebeurt er tenminste niks. Alleen werkt het brein niet zo simpel, hè. Want dan zit je in huis en dan begint het piekeren pas echt.

Die straatvrees is dus eigenlijk een soort overlevingsstrategie. Je lijf denkt: buiten is gevaarlijk, want daar zou het weer mis kunnen gaan. Maar het échte gevaar zit natuurlijk niet op straat, het zit in dat gevoel van machteloosheid, dat je iets kwijt bent geraakt — grip, vertrouwen, zekerheid.

De goeie kant van dit verhaal? Wat jij nu doormaakt is geen zwaktebod. Het is een reactie van een systeem dat zwaar op de proef is gesteld. Je hebt iets heftigs meegemaakt. En je probeert te voorkomen dat het nog eens gebeurt. Heel menselijk dus. Maar wel zonde als je daardoor langzaam je leven kleiner en kleiner maakt.

En nee, een angstaanval brengt je niet automatisch in een manie. Angst en manie zijn echt andere circuits in je brein. Wat wel kan: als je wekenlang overprikkeld, slapeloos en opgejaagd bent, dan kom je in een soort kwetsbare zone — zeker als je gevoelig bent voor stemming. Maar jij zit nu juist aan de andere kant: je bent níet opgejaagd, je bent bevroren. Gespannen, ingehouden, schrikachtig. Dat is geen manische energie. Dat is angstenergie. Heel ander beestje.

Misschien helpt het om dit te zien als een tussenfase. Je bent nog aan het herstellen van die manie. En daar hoort bij dat je jezelf weer moet leren vertrouwen. Daarvoor is een zachte, stapsgewijze aanpak nodig. Niet meteen de hele wereld in, maar wél elke dag een klein stukje buiten. Gewoon om aan jezelf te laten zien: ik kan dit. Adem in, stap naar buiten, adem uit. Al is het maar tot het tuinhek. En dan morgen weer iets verder.

En misschien — als je de juiste persoon treft — zou je ook met iemand kunnen werken aan dat lichaamsgevoel van veiligheid. Lichaamsgerichte therapie, ademwerk, of zelfs een keer een ervaringsdeskundige spreken die zelf door zo’n manische storm is gegaan — dat kan een wereld van verschil maken. Want angst los je niet op met logica. Die moet je voelen, doorleven, ombuigen.

En het allerbelangrijkste: wees mild voor jezelf. Je bent in herstel. Dat is geen rechte lijn, dat is een slingerpad met modder en zonnestralen door elkaar. Je bent er nog. En je doet het goed.

Hope this helps en kijk vooral bij de informatie hieronder, want er is nog veel meer over te zeggen, kijken en lezen. En als je behoefte hebt aan meer intensief contact, dan kun je ook terecht op onze chat.

Greetz Jim

Meer informatie