Beste Femke,
Als ouders van een dochter van 19 (inwonend) met psychosegevoeligheid vragen wij ons af hoe we haar het beste kunnen ondersteunen.
Zij vindt het erg moeilijk om haar gevoelens te uiten en wil eigenlijk niet echt door ons geholpen worden. Althans, dat is wat zij zegt, en ze wil ons niet tot last zijn. Wij zien echter haar worsteling, en omdat we emotioneel betrokken zijn is het voor ons erg moeilijk om die afstandelijkheid te respecteren.
Waar we vooral tegenaan lopen is het volgende. Als we samen goede momenten hebben kan haar stemming ineens omslaan. Dan is ze van het ene op het andere moment erg gespannen en boos. Ze begint dan naar ons te schreeuwen met het verwijt dat we haar keuzes niet respecteren, en dat we maar moeten leren omgaan met het feit dat zij nou eenmaal zo is.
Dit geeft ons allemaal veel stress en verdriet.
Mijn vraag: moeten wij haar op dat moment negeren en wachten tot de bui overwaait, en misschien later op terugkomen, of is dat juist een moment om met haar in gesprek te gaan?
Als ik het aan haarzelf vraag, wil ze alles voorbij laten gaan alsof het nooit is gebeurd. Maar ik denk niet dat wij dat als ouders heel lang vol kunnen houden.
Met vriendelijke groet,
L.
Antwoord
Beste L.,
Bedankt voor je bericht.
Zoals je zelf al aangeeft is totaal negeren voor jullie te zwaar om lang vol te houden.
Het gesprek met elkaar aangaan wanneer jullie dochter zo boos is, is moeilijk en niet het geschikte moment. Beter is het om er later bij haar op terug te komen.
De insteek van het gesprek kan zijn dat jullie zien dat ze erg gespannen lijkt in sommige situaties en dat dit heel vervelend voor haar is. Je zou kunnen vragen wat volgens haar de oorzaak is en wat jullie kunnen bijdragen om dit te voorkomen of wat jullie kunnen doen op zo’n moment. Je kunt erbij benoemen dat ‘het voorbij laten gaan’ zoals zij zegt, voor jullie moeilijk is omdat jullie tenslotte geconfronteerd worden met haar emoties. Beter dus uitvragen wat de boosheid veroorzaakt en aangeven dat jullie begrijpen dat het voor haar ook ellendig is (niemand is graag boos).
Hoe moeilijk ook, probeer er vooral ‘boven’ te blijven staan.
Ik weet niet of jullie dochter reeds hulp heeft van een professional, dan zou zij dat met haar hulpverlener kunnen bespreken. Of ze zou andere hulp in kunnen schakelen.
Jullie mogen best voor jezelf opkomen, tenslotte hebben jullie als ouders ook grenzen.
Ik hoop dat jullie een ingang vinden om met haar hierover in gesprek te kunnen gaan.
Sterkte gewenst!
Met vriendelijke groet,
Femke
Deze vraag is gesteld door een vrouw in de leeftijdscategorie 50-65
Beantwoord door: Psychosenet Expert op 28 mei 2020
