In 1998 bewerkte mijn toenmalige echtgenote haar huisarts, net nadat we overeengekomen waren om te scheiden, dat ik zou lijden aan een bipolaire stoornis.
Wat er daarna gebeurde grenst aan het onwaarschijnlijke maar is perfect logisch. De logica zit vervat in de wijze waarop artsen en in het bijzonder de betrokken psychiaters denken en elkaar beïnvloeden.
Uiteindelijk bleek er niets pathologisch aan de hand te zijn. De aangerichte schade is echter enorm en maar bleef redelijk onder controle. De voornaamste reden was dat ik de hoop op rechtvaardigheid nooit heb opgegeven. Vandaag blijkt dit ijdele hoop te zijn en vecht ik tegen een sluimerende depressie. Ik heb geen medicatie nodig, ik heb rechtvaardigheid nodig.
Het probleem is dat de betrokken artsen steeds naar elkaars rapporten verwijzen. Hierdoor ontstaat een domino-effect. De eerste steen start bij de huisarts. Ik sta machteloos.
Antwoord
Als ik het goed begrijp vecht je tegen een diagnose die ooit is gesteld.
Je bent niet de enige, we krijgen hier vaker vragen over in online spreekuur.
Als je verder niet meer in contact bent met de psychiatrie zou ik me vooral concentreren op wat wel goed gaat en wat wel onder je controle is, en de diagnose uit het verleden laten voor wat ie is.
Het verleden uitwissen gaat niet, een diagnostische onrechtvaardigheid uit het verleden herstellen meestal ook niet: als het ergens staat opgeschreven kun je het niet laten verdwijnen.
Je zou ook kunnen besluiten dat je er voorbij bent gegroeid – dat je er boven staat en dat je je leven gewoon gaat leven.
Als er iets anders aan de hand is en bijvoorbeeld allerlei juridische consequenties spelen door de diagnose uit het verleden is het mogelijk de moeite waard te doen om via een juridische procedure en een psychiatrische rapportage iets te veranderen. Maar kost geld en is dus alleen aangewezen als er veel op het spel staat.
Beste groet, Jim
Beantwoord door: Jim van Os op 6 juli 2018
