Thuis zijn tijdens psychose?

Antwoord

Allereerst, bijzonder hoe zorgzaam en begaan je bent met je vriendin en haar gezin.

Eerst wil ik duiden dat de futloosheid een gevolg kan zijn van de rollercoaster die psychose is. Het vraagt veel tijd om daar lichamelijk van te herstellen. Dan spelen bijwerkingen van medicatie ook een rol. Ze zorgen ervoor dat je niet met veel energie weer omhoog schiet, tegelijkertijd kom je -is mijn ervaring- ook in een stroperige staat van zijn terecht, waarbij elke actie een niet haalbare onderneming lijkt te zijn. Het gevaar is dan te blijven hangen in dat moedeloze gevoel en hierin te berusten. Dat is een sluipmoordenaar, want zodoende wordt je wereldje steeds kleiner, beeld je minder en maak je minder mee om trots op jezelf te zijn. Schaamte, stigma, gevoel waardeloos te zijn, te kort te schieten als moeder.. dat maakt alles heel ingewikkeld.

In die zin is ’thuis zitten’ ergens fijn en veilig, (meestal beter dan in een crisisopname te zitten) tegelijkertijd ligt er dus een enorme uitdaging om in beweging te komen, doelen te stellen, te halen, niet over je grenzen te gaan, uit het isolement te komen. De psychose is lastig en ingewikkeld, maar deze dynamiek vind ik zelf nog veel en veel moeilijker.

In een depressie geeft het lijf onherroepelijk aan wat er aan beweging en actie mogelijk is (of juist niet). Een omgeving die dan het innerlijke vlammetje blijft meedragen is dan zo belangrijk. Daarnaast als er beetje bij beetje weer ruimte komt om zaken op te pakken, is een stimulerende omgeving heel belangrijk. Door samen taken op te pakken, met ruimte om even op te geven, of terug te vallen, maar blijven proberen en steeds weer de grens verleggen naar een genormaliseerde omgeving. Wat kan helpen is inzoomen op het gezonde stuk. Wat lukt wel? Hoe kan je dat versterken, vaker doen? Wat levert dat op?

Zo samengevat lijkt het op (met anderen als steun) opnieuw leren lopen, en dan ook nog eens op zoek gaan naar gezonde grond om naar toe te lopen.

Want die gezonde grond, dat is het tweede gedeelte. Ik beschrijf het filosofisch.. ik haak aan op het ‘niet goed voelen’ en ook: de psychose kan ook iets dieps betekenen, iets dat op een bepaalde manier niet klopt. Dat kan te maken hebben met ‘niet de meest krachtige positie innemen in het eigen gezin, of gezin van herkomst. Vragen als: hoe is het om moeder te zijn, wat kwam ze tekort als dochter, wat ligt er verscholen in ingesleten familiepatronen.. dat zijn abstracte dynamieken, waardoor iemand kan ervaren vast te lopen in het leven. Een psychose kan zo werken dat het middels zo’n crisis voor een moment dit patroon wordt doorbroken. Met therapie en zelfreflectie kan men op zoek gaan naar die gezonde plek. En dat is een opdracht voor het leven.

Lang verhaal, ik hoop van harte dat er iets van een antwoord in zit waar je iets mee kunt. En wellicht, kan je haar motiveren zelf ook een vraag te stellen?

Ciao, Jeroen