Antwoord
Beste D.,
Bedankt voor je verhaal en vraag! Begrijpelijk dat je klaar bent met echt vechten! Je lichaam en geest smachten naar een soort overgave denk ik. De omgeving verandert, en alles daarmee. Maar als je het gevoel hebt zelf stil te staan dan is dat erg vermoeiend.
Het lijkt alsof je zelf, in het begin, goed weet uit te leggen wat je nodig zou hebben. En dat de omgekeerde manier van handelen, misschien wel nodig is om ‘de strijd’ weer aan te gaan. Openheid creëert openheid, je hoeft niet te doen alsof. Mensen die in je leven horen te zijn blijven toch wel bestaan… maar dat is eng.
Waar haal je energie vandaan? Hoe ventileer je wat er in je leeft? Wat voor manieren van expressie heb je? Uiteindelijk moet er iets uit, of juist erin. Als je hetzelfde blijft dan gaat er nooit een ander resultaat komen. Hoe simpel het ook klinkt.
Wat als je nou niet meer hoeft te vechten, niets meer moet, en dat het oké is om je zo te voelen? Dat het oké is om je verloren te voelen. Als het niet meer ‘slechter’ kan, dan kan het uiteindelijk alleen maar ‘beter’ gaan. Terwijl die twee, slecht en goed, allebei onderdeel van het leven zijn. Ze horen er allemaal bij, door het zogenaamde slechte om te buigen en met een verwonderde, onderzoekende en open blik te bekijken. Het kan er wellicht voor zorgen dat je vanuit een ander perspectief naar je situatie gaat kijken. En door te delen! Neem mensen in vertrouwen, kwetsbaar zijn is JUIST stoer. Praat vanuit de ik-vorm, er hoeft niet gewezen te worden. Je gaat hierdoor niet in de slachtofferrol.
Er is nog veel meer hierover te zeggen, ik hoop dat je er wat aan hebt!
Als je nog wat wilt delen of vragen, voel je vrij!
Warme groet,
Tim Knoote
Ervaringsdeskundige
Deze vraag is gesteld door een vrouw in de leeftijdscategorie 50-65
Beantwoord door: Tim Knoote op 18 december 2020
