Antwoord
Beste P.,
Dank voor de vraag. Een heftige situatie!
Het is altijd wat lastiger als mensen zorg weigeren dan wanneer mensen wel bereid zijn om zorg te vragen. Ik zou in eerste instantie kijken of er iemand is in zijn omgeving die hij momenteel vertrouwt en die met hem het gesprek kan aangaan over het zoeken van hulp.
Misschien heeft hij toch een hulpvraag, deze kan ook over iets anders gaan dan de psychische klachten zelf (bijv. wonen, werk, financieel, familie, vrienden) en kan zo toch de stap naar de zorg (via huisarts, GGZ) bewerkstelligd worden.
Als het beeld echter zo heftig is dat hij overspoeld wordt door psychotische en angst ervaringen, waar hij geen grip meer op heeft, en hij heeft geen huisarts die hem kan verwijzen naar een crisisdienst van de GGZ, dan zou via Bemoeizorg gekeken kunnen worden of er contact gelegd kan worden.
Het lijkt me, gezien de heftigheid die u beschrijft, belangrijk dat iemand uit een hulpverleningscircuit betrokken raakt, de situatie goed kan inschatten (ook ten aanzien van eventueel gedwongen hulp) en van daaruit kijkt wat er gedaan kan worden om uw zoon te helpen om uit deze crisis te raken. Dus of via Bemoeizorg, of via een/uw huisarts die in samenspraak met een naburige GGZ organisatie hierin kan meedenken.
Sterkte. Hopelijk helpt dit!
Hartelijke groet,
Machteld
Deze vraag is gesteld door een vrouw in de leeftijdscategorie 50-65
Beantwoord door: Machteld Marcelis op 9 juli 2021