De belemmeringen van een psychische aandoening en de Participatiewet

11 reacties op “De belemmeringen van een psychische aandoening en de Participatiewet”

1. Tilly van Oosten

   25 november 2016

   Ik heb hier ervaring mee, maar vertel er liever over dan dat ik erover typ. Als dat ook oké is, neem je vast contact met me op……

   Beantwoorden
2. Thea Jordaan

   22 november 2016

   Ik heb na ee jeugd die bestond uit verkrachting en incest, een herstelperiode gehad die mij veel heeft gebracht. Eerst het inzicht dat het binnen de hulpverlening echt anders zou kunnen en daarna de opleiding die het mogelijk zou maken om als hulpverlener aan het werk te gaan.
   Toen mkest je vooral nog niet vertellen dat je ook client was (geweest), want dan kreeg je de baan zeker niet, maar intussen (zo’n slordige 20 jaar later) ben ik werkzaam als ervaringsdeskundig begeleider en zet ik mijn ervaringen in voor anderen.
   Het blijft een pioniersbaan en ik heb nog steeds mer onbegrip te maken. Steeds weer uitleggen waarom ervaringsdeskundigheid belangrijk is en waarom ik er voor kies om dit werk te doen, want ik zal er volgens veel mensen tochnook schade van oplopen?
   Eigenlijk vinden de mensen die mij niet begrijpen, dat ik er zelf om vraag als ik het weer even moeilijk heb en amper mijn benen er onder kan houden. Moet ik dit werk ook maar niet doen. Ook als kk uitleg, dat juist dit werk maakt dat mij leven zinvol is, en dat het contact met deze mensen mjj ook helpt, omdat ik niet alleen hen begrijp, maar zij ook mij, blijft het lastig.
   Maar ik heb wel de mooist denkbare baan en dat kan njet iedereen zeggen.
   Waar ik aan het begin van mijn loopbaan nog mkest zwijgen (waar ik heel goed in ben, doordat me dit in mijn jeugd is geleerd), mag ik nu praten en laten weten wie ik ben.

   Beantwoorden
3. Robert

   20 november 2016

   Sinds ik middels de second opinion van Prof. dr. Jim van Os medio 2004 van de ernstige diagnose schizofrenie af ben geholpen, heb ik 12 jaar op of zelfs onder bijstandsniveau geleefd. Dankzij mijn autonome ontwikkeling als vrije vormgever en kunstenaar die elke cent honderd keer heeft leren omdraaien, heb ik me kunnen ontwikkelen en ben ik hersteld van de psychische problemen. De Spartaanse bijstandssituatie heeft me geholpen om mijn hersenfuncties te trainen, waardoor mijn gevoeligheid zich heeft leren beschermen tegen impulsiviteit en ik rustig en beheerst heb leren reageren op mijn omgeving. Er was veel tegenwerking, waardoor ik genoodzaakt was veel juridische procedures en politieke correspondentie te voeren tot op heden. Sinds 2015 ontstonden er positieve resultaten, doordat procedures succesvol werden en ik over de correspondentie positieve signalen opving.
   Bij mij is dus de Participatiewet een uitkomst gebleken, omdat ik hierbinnen voltijds heb kunnen werken en ik uiteindelijk serieus genomen word. Financieel leverde het tot nu toe niet meer op dan bijstand en sociaal gezien leef ik in een bepaalde mate van afzondering, maar ik heb tegenwoordig heel sterk het gevoel ertoe te doen, iets wat zeer heilzaam is gebleken. Je kunt mijn ervaringsdeskundigheid raadplegen, zie de Nederland Formule 2.6:
   http://www.veldlab.nl
   en dan klikken op ‘NL FORMULA’ in het menu.

   Een belangrijk onderdeel in dit verband is mijn door emeritus hoogleraar in de psychiatrie Dr. Thomas Szasz en mijn ervaringsdeskundigheid ingegeven stelling, dat psychoses niet bestaan; ik zie ze als een onnauwkeurig containerbegrip en deel ze op in twaalf parameters in de Nederland Formule.

   Veel succes ermee en met je scriptie!

   Beantwoorden
4. Catootje

   18 november 2016

   Ik ben tijdens mijn zoektocht nooit aangewezen geweest op het uwv o.i.d. Vooral omdat mijn omstandigheden gunstig waren en de hulpverleners om mij heen zich hebben gericht op traumaverwerking en herstel. Door de jaren heen ben ik wel steeds minder betaald werk gaan doen, ook steeds eenvoudiger. Maar ik participeer juist des te meer en het blijkt steeds weer dat leren altijd kan en dat dit me voldoening geeft. Met verschillende collega’s heb ik af en toe gedeeld hoe het met me gaat, in eenvoudige bewoording, zonder hokjesdenken. Ik heb gemerkt dat als je jezelf daarin serieus neemt, je anderen toestemming geeft hetzelfde te doen, al was het voor dat wat ze van zichzelf in jou herkennen. Door trial en error uiteraard. Maatschappelijk gezien dus niet gewaardeerd (in geld) maar veel aanleg om te leren. Van gewoon alledaagse, kleine dingen. Mijn dochter verschuift ook. Zij dacht tot voorkort dat ze heel intelligent was, omdat haar vader dat graag zo zag, maar omdat ik vrij dom ben en er grapjes over maak, mag zij ‘gewoon’ moeder worden, van 3 en zei ze: ook al ben ik geen kostwinner, ik wil toch dat er 1 papadag is, eten we gewoon een dagje groentesoep en een broodje! Maar goed ik dwaal af…

   Beantwoorden
5. Paul

   17 november 2016

   Mijn psychose begon ongeveer in het voorjaar van 2002 toen ik net aan de propedeuse van mijn opleiding begon. Het sluimerde al een tijdje niet lekker in mn hoofd en de man met de hamer kwam toen ik net een paar maanden op mezelf woonde. Probeerde het nog een tijd te onderdrukken en ontkennen maar moest uiteindelijk wel toegeven dat er iets niet lekker zat en de wereld op mn dak viel. Heb nog geprobeerd om verder te gaan met school maar de stemmen in mn hoofd en de gevoelens en ideeen die daarmee samengingen maakten het me onmogelijk. Ben toen gestopt met school en heb ong. 3 maanden als een zombie thuis op de bank gezeten. Mijn spontaniteit, levensvreugde vertrouwen in mensen om me heen was toen flink beneden nul gedaald. Na een tijd gewerkt te hebben in de ardennen als begeleider van survivaltochten waar ik wel belemmerd werd door de spychose: moeite met praten, slapen, meedoen met de sociale gezelligheid ben ik een jaar later weer verder gegaan met mijn opleiding aan de junstacademie. Daar ondervond ik vooral hinder van de spychose door de stemmen die ik hoorde en de ideeen die dit met zich meebracht. Ook mijn concentratie en sociaal contact met anderen verliep meestal vrij stroef. Gericht denken werd mij bijna onmogelijk gemaakt door de psychose. Gelukkig was het grootste deel van de opleiding praktisch van aard. Na een jaar of 7 ging het weer de betere kant op. Logisch en gericht denken was nog steeds moeilijk. Het werk dat ik deed naast mijn studie was zwaar door vermoeidheid en een altijd aanwezig rotgevoel ( niet op mn gemak voelen, depressief, achterdochtig, kwaad, vermoeid, ruis in mn hoofd en veel heftige gevoelens waar ik geen raad mee wist).
   Na mijn afstuderen zat ik nog steeds met een altijd aanwezig ongemakkelijk gevoel en het constant horen van stemmen. Na een tijd geprobeerd te hebben een eigen vormgeversbedrijfje op te zetten ben ik een andere kant opgegaan en wilde weer studeren. Door het uitvoeren van opdrachten van de stemmen raakte ik mijn werk, huis en een aantal vrienden kwijt en werd opgenomen. Na de opname kwam ik in wat rustiger vaarwater en heb een reintegratietraject gevolgd via het uwv en een jobcoachbureau. Door de vroege uren het slechte slapen door de stemmen en een weer opbouwend stressgevoel ben ik hiermee gestopt. Sporten heeft mij veel verlichting gebracht maar dat was vaak maar tijdelijk. Na de eerste 7 jaar van een soort van aaneengesloten psychotische staat waarin ik op een gegeven moment niet eens meer kon lezen kon ik mn zaken (administratie e.d.) toch redelijk goed bij elkaar houden. Nu ong. 15 jaar later heb ik nog steeds moeite met me lang concentreren maar gelukkig gaat het langzaam wel in een stijgende lijn de betere kant op. Ook de stemmen maken het me soms nog lastig en de ideeen die ze oproepen. Toch hoop ik over een tijdje weer een normaal dag/werkritme vol te kunnen houden zonder teveel gaten te laten vallen de dingen uit te kunnen voeren die ik nog wil doen.

   Beantwoorden
6. Karel Burgs

   16 november 2016

   Ik denk dat veel mensen met een psychische aandoening gewoon willen werken, maar ook hierbij is er altijd meer uit te halen als er een veilige basis is waarop iemand terug kan vallen als het niet lukt. Als de uwv eerst eens uitgaat van het feit dat de meesten wel gemotiveerd, maar vooral bang voor terugval zijn, en hierop hun bejegening en beleid aanpassen, dan is er volgens mij een betere samenwerking mogelijk dat, net als in de zorg veelal, uit te gaan van vooral hun eigen deskundigheid. Ze weten veel van arbeid, een client veel van zichzelf en wat ie vroeger kon maar nu misschien aangepast moet worden aan de reeele situatie. Vanuit die gelijkwaardigheid zou, zonder dwang,zonder angst of machtsverschil, met een vangnet als het niet lukt en zonder afkeuring of schaamte als het niet lukt en goede begeleiding er van alles mogelijk zijn. Maar ze zien vaak niet wie je was, soms hebben ze niet eens je dossier gelezen. Als ze veel eisen moeten ze ook wat bieden vind ik. Gezonde medewerkers leveren goed werk.

   Beantwoorden
7. Carolien

   16 november 2016

   Ik ben met schizofrenie geboren, het zit in de familie. Maar het is in een negatieve vorm uitgedraaid toen ik op mijn zestien jaar verkracht ben geweest. Zo hoor, zie en voel ik constant vier mannen, vaak ook andere stemmen, beesten, alsook paranoia gedachten enz.

   Ik heb veel belemmeringen gekend en jaren aan een stuk in en uit psychiatries geleefd.
   Nooit een diploma kunnen behalen en kunnen werken wegens de stress dat dit met zich mee brengt.
   Ook al zou ik willen werken niemand zou mij aannemen of een kans geven mits ik ondertussen dertig jaar ben, met geen middelbaar diploma (getuigschrift zesde beroep, publiciteitsgrafiek), en geen enkele werkervaring.
   Alleen inkopen doen kan ik nog steeds niet. En ook alleen buiten komen is moeilijk. Mijn zelf hygiëne durf ik weleens te verwaarlozen, al heb ik een goede controle van de mensen rondom mij heen.

   Mensen klasseren in hokjes blijft een groot probleem. Zo heb ik bijvoorbeeld eens een appartement willen huren. Alles was zo goed als in orde, de huurbaas was super enthousiast over mij. Het enige wat ik moest voorleggen was een bewijs van inkomen en het appartement zou voor mij zijn. Dus ik liet mijn attest van de FOD zien, met een brief van mijn ouders dat ik altijd zal kunnen betalen. Hij was meteen van mening veranderd, gewoon omdat ik een psychische ziekte heb. Al was hij nog zo enthousiast in het begin. Het was een hokjes persoon.

   MAAR

   Na veel vallen en opstaan, optimistisch blijven denken, heb ik drie jaar alleen kunnen wonen in een sociale woning, heb ik via thuisstudie een diploma kunnen behalen van yoga docente, vier jaar geleden mijn droomman ontmoet waar ik volgend jaar mee ga trouwen. En samen hebben we in die vier jaar al in Canada en Barcelona gewoond, en momenteel vertoeven we in Praag. Mits hij net genoeg verdiend als een concept artist in de game industrie, en we met weinig gelukkig kunnen zijn, kan ik zoals een huisvrouw leven :).
   Ik ben gelukkig en heb nu een vrij stabiel leven zonder medicatie. Het vraagt veel moeite en een gezonde routine. (natuurlijk ook veel geluk hebben met de omstandigheden.) Maar met de steun van vrienden en familie lukt het mij. En als bezigheid ben ik volop aan een optimistisch boek bezig over mijn ervaring met schizofrenie en tips & tricks die mij op de been houden.

   Er is nog veel verandering nodig, zeker rond het hokjes taboe van psychische ziektes. De meerderheid kent er niets van als ik zeg dat ik schizofreen ben. Maar ik heb ook gemerkt dat als je als “patiënt” er zelf open over bent, ze je ook sneller willen leren kennen. En als je er af en toe wat humor mee in het gesprek gooit, voelen mensen zich al sneller op hun gemak om vragen durven te stellen.

   Er moet meer over worden gesproken, al in de scholen zelf. Zodat kinderen geen patiënt meer zien, maar gewoon een mens zoals hun. Het besef moet komen dat iedereen problemen heeft, ieders op hun eigen manier. We zijn allen gelijk en ieder mens heeft het recht om gehoord te worden en een kans te krijgen in het leven en geluk. Kwestie van communiceren, vertrouwen en respect tonen naar elkaar toe. Het is nog een lange weg, maar ik blijf er alvast in geloven. Noem mij de eeuwige optimist.

   Alvast veel succes met je afstudeerscriptie.
   Vriendelijke groetjes vanuit Praag,
   Carolien

   Beantwoorden
   1. Anne Marsman

      17 november 2016

      Dank voor deze waardevolle reactie Carolien! Mooi om te lezen dat het nu goed met je gaat.
      Mocht je eens wat willen delen op PsychoseNet over bijvoorbeeld jouw boek of de tips en tricks die jouw helpen, graag!
      Hartelijke groet,
      Anne

      Beantwoorden
      1. Carolien

         19 november 2016

         Hoi Anne,

         Dat was ik in de toekomst zeker van plan. Maar nu ben ik volop met een verhuis en trouwplannen bezig. Ik volg jullie al een tijdje. Het is bewonderenswaardig wat jullie op Psychose Net doen, dankjewel allemaal hiervoor. Zeker blijven gaan want jullie helpen echt veel mensen.

         Met vriendelijke groetjes,
         Carolien

         Beantwoorden
8. adriana

   16 november 2016

   belemmerend is vooral het stigma dat zieke mensen betaald werk moeten hebben! Vrijwilligerswerk levert ook stress op maar dat word niet als vol bekeken. Tot 2 maal toe opnieuw gestart maar nu ziet het werkplein er geen heil meer in nu ze weten wat ik heb, paranoide schizofrenie met neiging tot adhd..de grootste belemmering verder is het tekort aan informatie bij hun over de verschillende ziekten..ik moest mijn begeleider met wikipedia-uitdraai en medicatie erbij uitleggen wat ik heb….die man snapte er niks van..onkunde van hun kant!

   Beantwoorden
   1. Rutger Jacobs

      20 november 2016

      Mijn zelf verzorging en administratie zijn matig, maar gaan niet helemaal fout. Boodschappen doen gaat goed. Werk is een lang verhaal, maar ik heb 32 jaar gewerkt en kan het nu echt niet meer. 19 jaar bij de sociale werkvoorziening en 13 jaar bij reguliere werkgevers, 20 jaar voor een beperkt aantal uren en 12 voor meer dan 30 uur. Bij regulier werk hield ik stil dat ik psychiatrisch ziek was als er niet naar gevraagd werd, anders is andermans en mijn ervaring krijg je geen werk of ben je het zo kwijt. Nu doe ik nog vrijwilligerswerk. Met de Participatiewet heb ik nauwelijks te maken gehad. Het UWV daar heb ik meestentijds weinig contact mee gehad.

      Beantwoorden