Claudia blikt met deze blog terug op haar leven toen ze werd gepest. Ze ziet een duidelijk verband tussen het pesten en haar psychosegevoeligheid.
Ik wil mij even voorstellen, ik ben Claudia en ik ben achtentwintig jaar. Ik heb ooit de diagnose Psychotische Stoornis NAO gekregen.
Daarnaast heb ik Cerebrale Parese (medische term voor hersenbeschadiging, bij mij door zuurstofgebrek bij mijn geboorte), hierdoor heb ik spasticiteit in mijn beide armen en benen en spraak. Maar ik ben niet achterlijk! Dit moest ik even uitleggen.
Ik werd ziek in december 2006. Eerst hebben de hulpverleners heel lang gedacht aan PTSS doordat ik beelden voor mij zag van het schoolgebouw waar ik van mijn dertiende tot en met mijn vijftiende ben gepest. Op een echt enorm schadelijke manier, maar daar zo meer over.
Ken je van die animatiefilmpjes van als er een nieuw gebouw gebouwd gaat worden? Dat het gebouw helemaal leeg is en dat er als het waren een camera doorheen zweeft? Zo zag ik dat schoolgebouw helemaal leeg voor mij vanaf dat ik wakker werd tot dat ik in slaap viel.
Jaren later ging ik ook een stem horen
Het was een stem die net als de beelden continu aan de gang was. Ik ga niet allemaal vertellen wat de stem zei, maar zijn hoofddoel was dat ik mijzelf dood moest maken. En waarom? Omdat ik het niet waard was om te leven.
Na veel meer dan tien jaar therapie en zoeken naar de juiste medicatie, ben ik sinds augustus 2017 ‘therapie-loos’! YEAAAH!
Ook heb ik geprobeerd mijn medicatie helemaal af te bouwen, maar dat is nog niet gelukt. Ik ben wel een heel stuk geminderd. Ik slik nu nog Aripiprazol 10 mg en Clozapine 12,5 mg. Dit is peanuts ten opzichte van wat ik ooit geslikt heb! Ik heb geen bijwerkingen en het houd mij goed, dus why not.
Een week nadat ik in 2010 mijn diagnose te horen kreeg, kwam ik een artikel tegen dat kinderen die gepest zijn twee keer zoveel kans hebben op een psychose op latere leeftijd dan hun leeftijdsgenootjes die dat niet hebben meegemaakt. Hoezo pesten is niet schadelijk!?
Op mijn veertiende werd ik volledig genegeerd. Ik werd niet aangekeken. Er werd zelfs geen “hallo” tegen mij gezegd. Ik had altijd lege tafels om mij heen. Elke dag opnieuw! Het contact wat ik had (wat ik me kan herinneren) was met de docenten. Mijn dag was top als een docent: “Goedemorgen, Claudia” tegen mij zei.
Niemand deed iets. Mijn ouders wisten niets, omdat ik met plezier naar school ging. Omdat ik mijn plezier haalde uit dat beetje contact wat ik had met de docenten.
Want ik ben positief en ik ben een rasoptimist
Maar er was geen “hallo”, geen woord, geen blik van mijn klasgenoten. Niets, helemaal niets! Zo ben ik twee jaar lang naar school gegaan.
Elke zes weken had ik een gesprek met mijn mentor en een ambulant begeleider uit het Mytylonderwijs en het enige wat er werd gezegd was dat ìk contact moest maken. Ik was zo geïsoleerd dat ik dat niet meer kon.
Ik kon geen contact meer maken met mijn klasgenoten. Ik ben daar gewoon de vaardigheden om contact te maken verleerd. Na die twee jaar ben ik naar een andere school gegaan en een wereld ging open. Ik kreeg contact en ik bloeide op!
Twee jaar daarna werd ik ziek. Ooit heeft een behandelaar tegen mij gezegd, om aan te geven hoe schadelijk deze twee jaar waren:
“Werd je maar geschopt of geslagen, dat is ook héél naar, maar dan is er wel contact. Bij jou was er geen contact. Een mens is een sociaal wezen en kan niet zonder contact!”
Mijn psychoses zijn over of onder controle (net hoe je het wilt noemen), maar wat ik er nog aan over heb gehouden en waarover een van mijn voormalig behandelaar heeft gezegd dat het niet “weg te therapieën” is, is het volgende:
Ik weet niet wat ik over mijzelf moet denken. De mening van de stem zit nog wat in mij en de herinneringen uit de schooltijd is: Ik besta niet! Ik mag niet bestaan! Ik ben het niet waard om te bestaan! Ik ben het zuurstof niet waardig!
Het is niet zo dat ik dit zelf vind. Ik weet zelf niet wat ik moet vinden. Maar het is wel een gevoel wat nog in mij zit. Ik hoop dit ooit nog te kunnen fixen!
Ik ben goed op weg, voel me een stuk beter en wilde met deze blog de link tussen pesten en psychose én de gevolgen benadrukken.
Ik ben het levende bewijs hoe schadelijk pesten kan zijn!
Ik hoop dat jullie mijn blog interessant vonden. Groetjes, Claudia
Claudia is werkzaam als administratief medewerker bij HR in een ziekenhuis. Ze houdt van haar familie, vrienden, paardrijden en van Laura Pausini. Ze is enthousiast en positief ingesteld. En zoals haar moeder zegt een echte ‘pitbull’, een doorzetter dus!
In 2012 zat ze in het tv-programma ‘je zal het maar hebben’.
Meer informatie:
Geef een reactie