In juni 2009 ben ik bevallen van een gezonde dochter, Gabriëlla. Net als alle andere zwangere vrouwen meldde ik me destijds bij de verloskundige. Bij de eerste controle werd ik al doorverwezen naar het ziekenhuis in verband met de medicatie die ik slikte, en omdat ik diverse psychische diagnoses had. Ik kwam terecht bij de POP-poli, een speciale poli waar pediatrie, obstetrie en psychiatrie samenwerken.
Ik kreeg tijdens mijn zwangerschap veel controles en werd ook goed in de gaten gehouden door een psychiater, wat mij wel geruststelde. Er was meer kans op complicaties en dat kon ik niet ontkennen. Omdat bepaalde medicatie echt heel schadelijk was werden die in goed overleg direct gestopt.
Er stond een heel team rondom mijn zwangerschap en de bevalling en er werd een heel plan opgesteld
Het fijnste vond ik nog dat ik bij elk telefoontje serieus werd genomen en ik direct kon komen voor gesprek en/of controle. Ook werd mijn man serieus genomen in alles en overal bij betrokken.
We mochten niet alles binnen het plan zelf bepalen, er werden ook zaken door hogerhand opgelegd. Er werd zelfs een melding bij Jeugdzorg gedaan omdat ik met een psychische kwetsbaarheid volgens sommigen geen kind zou kunnen opvoeden. Er kwam een onderzoek en heel veel ronde tafelgesprekken tussen Jeugdzorg en begeleiders van het RIBW.
In eerste instantie besloot Jeugdzorg dat het kindje na de geboorte direct zou worden afgenomen, maar gelukkig nam de begeleiding het voor ons op en mochten we het proberen. Dit gaf mij heel veel stress waardoor ik problemen kreeg met mijn bloedruk en meerdere malen in het ziekenhuis moest verblijven ter observatie. Omdat ik binnen de POP-poli liep hoefde ik alleen het ziekenhuis te bellen en regelden zij dat mijn psychiater ook werd geïnformeerd. De lijntjes waren kort en dat was fijn omdat wij dus niemand konden vergeten te bellen.
Omdat Jeugdzorg het niet zo vertrouwde of ik wel een kindje kon opvoeden gingen de regelzaken vanuit de POP-poli erg ver
Zo werd er besloten dat ik in het ziekenhuis moest bevallen en samen met mijn kindje 10 dagen moest blijven. Dit omdat ze dan in de gaten konden houden hoe ik psychisch reageerde op de baby. Bevallen in het ziekenhuis heb ik als zeer prettig ervaren omdat de psychiater ook mee kon kijken hoe het met mij ging, en of die moest ingrijpen. De 10 dagen in het ziekenhuis daarentegen heb ik als onprettig ervaren; ik was niet ziek en verveelde me vooral.
Toen we na die 10 dagen naar huis mochten gaf de POP-poli het stokje over aan het Groene Kruis en kregen we buiten de normale controles ook controle thuis van hen. Daarnaast was er ook twee à drie keer per dag begeleiding vanuit het RIBW. Ook werd Jeugdzorg weer ingeschakeld en kregen we een gezinsvoogd die meekeek.
Toen onze dochter acht maanden was, werd besloten dat ze naar een deeltijdpleeggezin moest
Wij hadden het geluk dat we het goed konden vinden met de pleegouders van onze dochter. We overlegden dan ook veel zodat het voor onze dochter zo gemakkelijk mogelijk verliep. Toen ze wat ouder was zijn wij verhuisd naar dezelfde gemeente waar zij een gedeelte van de week woonde. Dit maakte het nog makkelijker om de opvoeding samen te doen. Vanaf dat moment kregen we haar ook meer bij ons en werden we weer meer één gezin. Voor Jeugdzorg hadden we ons genoeg ‘bewezen’, en werd dat boek gesloten.
Toen pas kon ik gaan genieten van onze dochter; er werd niet meer over mijn schouder meegekeken en ik had ook niet meer het idee dat ik me moest bewijzen. Ik voelde me eindelijk vrij
We hebben heel hard gewerkt en gevochten voor onze dochter, die inmiddels weer volledig bij ons woont. De psychische diagnoses heb ik nog, die worden niet gemakkelijk gewist. Maar sinds de zwangerschap is het alleen maar vooruit gegaan met mij en heb ik mijn medicatie volledig afgebouwd.
Afgelopen oktober ben ik met mijn man en dochter geëmigreerd naar Noorwegen, daar wonen we nu geheel zelfstandig met ons gezin.
Jolanda Cuijpers – ervaringsdeskundige en (ex) vrijwilliger van Stichting Weerklank, waar ze onder andere les gaf in het Maastrichts stemmeninterview
Lees ook:
Een kind krijgen als je psychosegevoelig bent: de POP poli biedt hulp
Ik wil graag zwanger worden maar ik slik medicatie
Ik wil graag een kind maar durf het niet aan met mijn psychotische vriend
Geef een reactie