Wat als de zwartheid in je leven zo allesomvattend wordt, dat je nauwelijks nog voelt dat je bestaat? In dit openhartige en verhaal deelt Beate haar zoektocht naar heling. Over hoe zij na jaren van donkerte en bevriezing, via een zorgvuldig begeleide psychedelische reis met psilocybine, een doorbraak ervoer die iets wezenlijks in beweging zette.
Kan het echt waar zijn?
Kan het echt waar zijn dat de zwartheid is gegaan? Ik wil jullie vertellen over een onconventionele helingsmethode die ik recent, na lang wikken en wegen, aandurfde. Het gebruik van een psychedelicum: psilocybine-bevattende truffels.
Jarenlang (over)leefde ik in een stressvolle, veeleisende baan. Workaholic. Tot de tijd kwam dat ik omviel en in zwartheid terechtkwam. Zwartheid en enorme angst: om mij heen, in mij, als mij – en dan was er nauwelijks nog een ‘mij’ (misschien een klein stipje, makkelijk weg te blazen). En wegblazen van mij, dat leek zelfs de bedoeling. Ik schreef gitzwarte gedichten. Onder andere deze twee uit 2020:
ZWART
Die zwarte drab
hij gaat er zo langzaam uit
en de poriën:
te klein om hem eruit te laten
Door welk gat
kan ik hem trekken
eindeloze plakkende vieze sliert
Zo langzaam
gaat de transformatie
en niet stoppen
anders breekt hij halverwege
EXISTENTIËLE ANGST
Ik zie niks
Mag het licht aan
Dat was toch de bedoeling?
Of niet?
Niet?
Niet?
Niet?
Mijn lastige start van het leven
Gaandeweg leerde ik de zwartheid beter kennen: wat er allemaal in zat. En waarom ik er zo bang van was. Ik zag mijn lastige start in het leven, de grote hoeveelheid nicotine via de navelstreng, vermoedelijk een bijna-dood ervaring bij mijn geboorte en de hoofdpijn erna zonder troost, een moeder met depressieve klachten in mijn eerste levensjaar, maar ook, alles wat de vorige generaties voor mij niet hadden verwerkt. Oorlog, bommen, suïcides. Wat een hoop. En ik stond er stijf van. Letterlijk en figuurlijk bevroren: diepe zwarte angsten en het voelde als vieze derrie, deels niet eens van mij.
Ik heb heel veel werk gedaan, met goede lichaamsgerichte traumatherapeuten. TRE bleek niets voor mij. Ik leerde mij zo goed als ik kon reguleren bij angsten: de Polyvagaal Theorie had ik ook al helemaal in the pocket. Maar als emoties als verdriet, angst of woede wilden komen, gaf mijn lijf altijd binnen een seconde extra gas op de bevriezing. Of soms begon ik wat te ontladen, hevig te trillen en bibbergeluiden te maken met mijn stem. Maar het leek nooit genoeg. Alsof ik een tube tandpasta wilde uitknijpen, maar tegelijkertijd de dop werd aangedraaid.
“Ik kom hier om mijn shit los te laten”
Gaandeweg begon ik te denken: als ik nou ooit eens die tube tandpasta kon uitknijpen, met die zwarte zooi erin, en het er echt helemaal uit kan krijgen, hoe zou het dan daarna met mij zijn? En ik wist: ik moet mijn automatische zelf omzeilen. Dit was geen cognitieve rem op mijn emoties. Ik moet de fysieke freeze die steeds meteen in-kickte, omzeilen en liefst oplossen.
Toen ik dus enkele weken geleden verscheen op een (intensief begeleid) weekend met een kleine groep deelnemers zei ik: “Ik hoop echt dat ik geen psychedelische reis ga maken naar mooie plekken, ik kom hier om mijn shit los te laten”. Tevoren had ik met meerdere ervaringsdeskundigen qua psychedelische reizen gesproken, ik had er boeken over gelezen. Ik had met 3 psychiaters over een trip met psilocybine gesproken.
Er zit een risico aan!
De eerste (degene die mij ook had begeleid tijdens mijn grootste crisis) waarschuwde mij, terecht, voor het risico van NOG meer open worden, terwijl ik al zoveel oppikte wat normale mensen niet oppikken (in psychiatrische diagnostische woorden: tijdens de diepere dalen van de depressie had ik (rand)psychotische belevingen gehad en daar zat ik soms nog wel tegenaan).
De tweede had zelf zowel ruime ervaring met het ondergaan van psychedelische reizen als met het begeleiden van reizende mensen en zei: je kunt het doen, maar alleen met een goede intake, en goede voor- en na-begeleiding. Bovendien vermoedelijk met een wat hogere dosering, omdat je al een SSRI neemt. Maar niemand kan voorspellen waar je in je reis heen gaat. Het kan ook lastig worden voor je.
De derde zei: ik vermoed dat je niet erg psychose-gevoelig bent. Als een depressie zo diep is, verandert bij iedereen gewoonweg de waarneming. Ik twijfelde namelijk over mijn psychose-gevoeligheid terwijl ik wist: doorgemaakte (manische) psychoses zijn in principe een contra-indicatie voor psychedelica.
De zwartheid moest er uit
Toen maakte ik mijn eigen, geïnformeerde en weloverwogen besluit. Zo nam ik de thee, gemaakt van truffel-extract en ging liggen. De 6 uur daarna herinner ik me alleen fragmentarisch. Ik ging door een hel. En tegelijkertijd wist ik: ik raak iets kwijt wat ik al heel lang wilde. En ik wist: dit zijn ook herbelevingen van mijzelf, en dit is NIET de echte hel.
Ik had een enorm zware trip. Ik vocht als in een horrorfilm tegen de zwartheid, ik huilde, schreeuwde, hoestte, kokhalsde, bibberde en plaste de zwartheid eruit. Zelfs de zwartheid van de gehele Holocaust, moest door mij heen, alles van de generaties voor mij, en ik vond het zo ontzettend oneerlijk. Ik kon mij daarover met enige woede tegen de begeleider uiten: “Waarom moest ik dit allemaal krijgen en nu door mij heen laten stromen? Dat is toch veel te zwaar voor één mens?”
Nabijheid en liefde
Ik had ongelofelijke hoofdpijn aan de rechter kant, het leek één grote migraineaanval. Ik dacht even tijdens mijn trip: zo moet ik me gevoeld hebben na mijn geboorte, met de verwonding van de vacuümpomp en zo alleen, geïsoleerd van mijn moeder. Het volgende moment beleefde ik mijzelf van veraf, keihard schreeuwend in het gras, alle pijn en protest de aarde in sturend.
Gelukkig was ik niet voortdurend bij bewustzijn. Maar als ik dat was, was er nabijheid. Was er iemand die over mijn rug wreef. Was er iemand die mij troostte. En toen ik langzamerhand tot rust was gekomen, was er iemand in wiens armen ik op mijn eigen verzoek (en ik durfde het te vragen!!!) mocht komen liggen. Wat een overschrijving van het eerdere verhaal van pijn en eenzaamheid aan het begin van mijn leven. Na de trip kon ik uitrusten, ik had zoveel hoofdpijn, maar ze hielden me in de gaten. Deze keer was ik niet de verlaten, vergeten baby, niet de diep eenzame mens.
De volgende dag was er een korte sessie met ademwerk. Ook hier deed mijn lichaam wat het gewoonweg moest doen. Ik wist precies op welke plekken op mijn rug ik druk wilde hebben, om daarna mijn afschuw en boosheid over alles, te kunnen uitschreeuwen. Deze keer schreeuwde ik van kracht, niet van ellende.
Dit is mijn begin
In de nacht kreeg ik een visioen: een stenen wieg met daarin een oneindig grote zwarte spirituele ruimte. En mij werd verteld: “Dit is waar je vandaan dit is jouw begin, in deze zwarte ruimte kan je veilig gaan liggen. Hij is niet eng, niet het vacuüm dat je dacht”. En ik kreeg met stevigheid te horen: “Vecht niet tegen spirit!!! Stop dat!!!”.
Ik bedacht me dat ik wellicht al vanaf heel, heel jong tegen zwartheid heb gevochten, met doodsangst, tegen de dood, misschien al in de baarmoeder. Maar tegelijkertijd, vechtend tegen alles wat ik niet wilde, tegen wat ik niet naar binnen wilde krijgen, vocht ik onbewust ook tegen het leven.
En nu, is het licht van binnen aangegaan. Daar waar de zwarte massa van binnen zat, is ruimte gekomen voor licht, voor vredigheid. Wat een opluchting. Na zoveel jaren, word ik weer ontspannen wakker zonder te lijden onder de zwaarte van de dag die komt, zelfs als daar iets heel leuks in was gepland. Met een nieuwsgierige gretigheid word ik wakker. Nog steeds doodmoe, overprikkeld, maar met licht van binnen, en wat een verschil is dat. Het geeft hoop.
“Ik zocht naar het licht, en ontmoette duisternis”
Een van de begeleiders merkte aan het einde van mijn trip op: “Beate, jij mag gaan leven, zelfs al is niet alle zwartheid eruit. Je hoeft niet meer zo hard te werken daarvoor, je hebt het goed gedaan, het is klaar”. En dat kwam binnen.
Als ziel, als embryo, als baby, als mens, ik zocht naar het licht, en ontmoette duisternis of zag geen licht of liefde daar waar het wel was. En nu hoop ik zo erg dat de psilocybine na al die voorzetten van mijzelf (al dat zelfonderzoek, al dat werk jarenlang), samen met mij die bal in het net heeft gekopt. Ik hoop ontzettend dat de score 1-0 blijft. Een blijvende overwinning op de duisternis.
Meer lezen over Psychedelica?
- Jim van Os over Psychedelica en verantwoord trippen
- Wens om te trippen – eSpreekuur
- Een week na afbouw escitalopram – eSpreekuur
Heb je een vraag?
Onze experts beantwoorden jouw vraag in het online Spreekuur van PsychoseNet. Gratis en anoniem.
Ken je de hoofdstukken van PsychoseNet al?
De professionals van PsychoseNet schreven deze hoofdstukken met betrouwbare, hoopgevende informatie.
Geef een reactie